Pomylone Analizy: Ród smoka, sezon 1, odcinek 10 – „Czarna Królowa” [SPOILERY] [AKTUALIZACJA]

No to doczekaliśmy się. Ostatni odcinek pierwszego sezonu „Rodu smoka” za nami. Przedstawiamy streszczenie, w najbliższych dniach omówienie… ale zachęcamy Was do tego, abyście odwiedzali nas w najbliższych tygodniach. Nowy serial dostarczył nam przecież wiele materiału do przemyśleń. A to oznacza, że już niebawem zaprezentujemy nowe odcinki Pytań do maesterów (poświęcone serialowi) oraz Szalonych Teorii.

Aktualizacja 29.10.2022: Omówienie dodane!

Ostrzegamy, że w tekście oraz w komentarzach pojawiają się spoilery z serialu oraz dzieł George’a R.R. Martina, na których jest on oparty.

Streszczenie

Biedny Lucerys. Gdyby tylko wiedział, że drugoplanowa postać, która nagle otrzymuje wiele ckliwych scen, jest spisana na straty, to pewnie ukryłby się przed matką. Albo przynajmniej był ostrożniejszy. Niestety zgubiła go nieznajomość filmowych tropów, motywów i klisz. Tuż po jego pogaduchach z Rhaenyrą, na Smoczą Skałę przybywa świeżo upieczona morderczyni – Rhaenys. I zamiast przyjąć kondolencje w związku ze stanem zdrowia Corlysa, bez ogródek ogłasza śmierć króla Viserysa i przekazuje informacje o knowaniach Zielonych. Daemon opowiada teorie spiskowe o zamordowaniu jego brata. Kontynuując swoją tradycję wpadania na doskonałe pomysły, Rhaenys sugeruje, aby Rhaenyra opuściła jedną z najtrudniejszych do zdobycia fortec w Westeros i poszukała bezpiecznego schronienia. Rhaenyra, pod wpływem przekazanych informacji, zaczyna rodzić. Niezrażony krzykami żony/bratanicy, Daemon wydaje rozkazy sojusznikom królowej. Ale zresztą i Rhaenyra nie traktuje porodu zbyt serio, bo w przerwie między spazmami bólu przekazuje synom informację o sytuacji politycznej. Zabrania też podejmować Jace’owi jakichkolwiek wrogich kroków bez jej przyzwolenia.

Posłuszny syn zakazuje Daemonowi wyruszać do Dorzecza i podejmować jakichkolwiek działań bez wiedzy królowej. Efekt jest nikły. Zamiast tego, Daemon udziela lekcji młodemu księciu. Przy pomocy Caraxes przekonuje dwóch i tak posłusznych Rhaenyrze rycerzy Królewskiej Gwardii (to prawdopodobnie Darklyn i Marbrand, bo mają już ciuchy robocze), żeby byli jeszcze bardziej posłuszni. I przy okazji, żeby wyrobili sobie zdanie o Daemonie jako o psycholu. W międzyczasie Rhaenyra w końcu rodzi. Dziecko jest martwe i zniekształcone, choć chyba nie do tego stopnia co w książce. Piszę „chyba”, bo oglądałem tę scenę przez palce. Daemon rozpacza na plaży.

W trakcie pogrzebu, na Smoczą Skałę przybywa Erryk Cargyll. Okazuje się, że rycerz wyręczył Darklyna w zadaniu zwinięcia korony Viserysa. Daemon koronuje nową królową.

Podczas narady wojennej, Daemon referuje przygotowania do wojny, a maester Gerardys (jak mniemam, chyba że mu imię zmieniono) wspomina, że po stronie Rhaenyry opowiedzieli się już lordowie Celtigar (o jak miło, że ktoś z Valyrii jeszcze przeżył!), Staunton, Massey, Darklyn i Bar Emmon. Innymi słowy – sama śmietanka Westeros. Pozostała kwestia prawdziwych graczy – Arrynów, Starków, Tullych i Baratheonów. Te rody trzeba pozyskać. Daemon sugeruje wykorzystanie przewagi, jaką mają Czarni – smoków. W tym takich, które nie mają jeszcze jeźdźców. Ludobójcze rozważania Daemona przerywa przybycie poselstwa z Królewskiej Przystani.

Po krótkiej wymianie nieuprzejmości, Otto Hightower przedstawia warunki, które brzmią prawie racjonalnie. Rhaenyra miałaby zrzec się roszczeń, otrzymując w zamian Smoczą Skałę, której dziedzicami byliby jej synowie z Daemonem. Driftmark otrzymałyby silne chłopaki. Ponadto jej dzieci miałyby miejsce na królewskim dworze, a wszystkich lordów i rycerzy, którzy przysięgli księżniczce wierność, objęłaby amnestia. Daemon wolałby jednak trochę pomordować, królowa również, ale zaczyna się wahać, gdy otrzymuje z rąk maestera symbol przyjaźni, jaką darzyła ją Alicent – zachowaną stronicę z historycznej kroniki, którą wyrwała niegdyś młoda księżniczka. Rhaenyra obiecuje przemyśleć propozycję.

Na naradę Rhaenyra wraca z innym nastawieniem. Zaczyna sobie zdawać sprawę z konsekwencji wojny. Nie chce władać królestwem popiołu i kości. Wierzy w to, że jej rolą jest zachowanie pokoju. „Mówisz jak twój ojciec” – upomina ją Daemon. – „To bardzo seksowne.” A jednak gdy tylko są na osobności, a Rhaenyra wspomina o Pieśni Lodu i Ognia, Daemon wpada w furię i zaczyna ją dusić. On też nie może znieść oczekiwania na Wichry zimy. Zachowanie męża daje królowej do myślenia.

Tymczasem, u Velaryonów, Corlys dochodzi do zdrowia w tempie ekspresowym. Rhaenys streszcza mu ostatnie odcinki, razem rozważają swoje dalsze ruchy. „Zabiła nam syna.” – powiada Corlys – „Ale nie pozwólmy, aby drobne minusy przesłoniły nam niewątpliwe plusy tego sojuszu.” Zebrawszy siły, Corlys udaje się na naradę, gdzie po krótkim przekomarzaniu się, przysięga posłuszeństwo nowej królowej. Rhaenyra wysyła swych synów z poselstwem. Jace ma polecieć na Orle Gniazdo i do Winterfell, Luke do Końca Burzy. Daemon idzie śpiewać kołysanki nieokiełznanym smokom.

I tak oto zaczyna się niesamowity, mrożący krew w żyłach, oszałamiający wizualnie finał tej części opowieści. Lucerys dociera na zaciemniony przez ciężki chmury Koniec Burzy. Zaparkowawszy smoka spostrzega złowrogą sylwetkę potężnego smoka Aemonda. Gdy lord Borros Baratheon przyjmuje go w sali tronowej, podejrzenia się potwierdzają. Aemond przybył tu wcześniej. Borros miał do szkoły pod górkę, więc sam listu nie czyta, ale słucha streszczenia dokonanego przez maestera. I odrzuca warunki. Król Aegon zaoferował lepsze – w tym jednookiego przystojniaka, który mógłby reklamować szampony do włosów w charakterze zięcia. Luke musi odejść z pustymi rękami. Ale oto Aemond chciałby, aby jego siostrzeniec odszedł w jeszcze gorszym stanie. Nie zamierza go zabijać, ale chciałby pozbawić chłopaka oka. Lord Borros protestuje, i pozwala młodemu księciu uciec na smoka.

Na zewnątrz panuje koszmarna burza, Arrax walczy z silnym wiatrem, by jak najszybciej oddalić się od zamku Baratheona. Ale smok nie jest dość szybki. Wkrótce dogania go Aemond na Vhagar. Na początku wszystko wygląda tak, jakby Aemond planował swojego siostrzeńca pojmać lub nastraszyć. W końcu jednak ucieczka przeradza się w walkę. Arrax, samowolnie zieje ogniem w stronę Vhagar. Aemond też traci kontrolę nad smokiem. Gdy Lucerys przebija się wreszcie przez grubą pokrywę chmur, w ślad za nim podążają szczęki smoka Aemonda. Luke i Arrax, ku przerażeniu Aemonda, zostają zeżarci. I tak się kończy dawanie smoków do zabawy nieodpowiedzialnym dzieciom.

Na Smoczej Skale Rhaenyra otrzymuje wiadomość o śmierci syna. I ogarnia ją czarna wściekłość.

Omówienie

D: Bardzo szybko nam upłynęło ostatnie dziesięć tygodni. Wydawało się, że jeszcze wczoraj Viserys był całkiem żwawy, a tu już nad jego ciałem krążą sępy. Ostatni odcinek pierwszego sezonu, podobnie jak odcinek dziewiąty, prezentuje wydarzenia, które prowadzą bezpośrednio do wojny pomiędzy stronnictwami zielonych i czarnych. Tym razem widzimy wszystko z perspektywy stronników Rhaenyry. Po krótkiej, trochę ckliwej, ale w gruncie rzeczy uroczej scence księżniczki z jej synem (Lucerysem), na Smoczą Skałę przybywa Rhaenys, która prosto z mostu przekazuje złe wieści. I niestety tu pojawił się pierwszy zgrzyt. Głupie zakończenie epizodu dziewiątego boleśnie promieniowało na nowy odcinek, bo kwestia dokonanych przez Rhaenys wyborów nie została w żaden sposób wyjaśniona. Co więcej, Daemon dopytywał się o to czemu Rhaenys nie zabiła Aegona tak, jakby był obserwatorem tych wydarzeń. Czy tylko mnie to nie pasowało, czy też miałeś wrażenie, że to była dziwna scena?

BT: Jak teraz o tym wspomniałeś, to rzeczywiście, przecież równie dobrze mogło być tak, że np. Gwardziści zdążyli wyprowadzić Aegona zanim Rhaenys się zbliżyła. Albo tak, że od razu odleciała.

D: Grzech pierworodny w postaci pragnienia zakończenia odcinka widowiskową, ale niemądrą sceną, popsuł trochę otwarcie kolejnego epizodu. Ale na szczęście akcja rusza z kopyta i szybko o tym zapominamy. No bo dzieje się to równolegle bardzo dużo. Przede wszystkim – Rhaenyra rodzi. I naprawdę nie jestem w stanie powiedzieć, czy jej zmarłe dziecko odpowiada opisowi z książek, bo jak się okazuje, nie potrafię się gapić na takie sceny zbyt uważnie w produkcjach niebędących horrorami. Ale wydaje mi się, że twórcy serialu chcieli pozostawić tu pewne niedopowiedzenie. Więc nie wiadomo do końca, czy dziecko urodziło się zniekształcone…

BT: Czy dobrze pamiętam, w serialowym Westeros nigdy nie wspominano o tych “smoczych” dzieciach, które czasami pojawiały się w rodzie Targaryenów?

D: Serial nigdy nie przedstawiał tego jako powtarzającego się problemu. Ale mieliśmy oczywiście przypadek Rhaego, czyli syna Daenerys. Mirri Maz Duur twierdziła, że urodził się z łuskami, błoną przypominającą skrzydła nietoperza i wnętrznościami pełnymi robaków. Nie wiadomo ile w tym prawdy, a ile przesady. I część widzów mogła to uznać za rezultat magii krwi.

BT: Tak, bez pozostałych wzmianek o podobnych przypadkach rozsianych po historii Targaryenów to byłby jak najbardziej uprawniony wniosek. Więc w kontekście tego odcinka mogłoby to wprowadzić spore zamieszanie bez dokładniejszych objaśnień. Zresztą może być tak, że magia krwi aktywuje coś w “smoczej krwi” Targaryenów, co może też być aktywowane przez silny stres, ale nie aż tak mocno w przypadku użycia magii. Bo to, co stało się z księżniczką Aereą silnie sugeruje, że smocza krew to coś więcej niż tylko metafora…

D: Owszem. Ale wolałbym na razie nie uprzedzać faktów. No bo raz, że mamy w tym odcinku pewien fragment, który być może rozwiązuje zagadkę trzech głów smoka, więc do problemu magii krwi wrócimy. A dwa, że chyba się z tego narodzi Szalona Teoria, w której jeszcze lepiej przedstawimy tę kwestię. Ale po kolei. Na razie jesteśmy na Smoczej Skale. A Daemon, nie przejmując się za bardzo porodem żony, planuje obronę twierdzy. I tak naprawdę to całą wojnę.

BT: Znajduje też czas, żeby postraszyć Lorenta Marbranda i Steffona Darklyna…

D: O tak. I tu taka mała ciekawostka. W zasadzie kolejny kamyczek do ogródka rodzącej się teorii. Daemon kontroluje Caraxes telepatycznie. Nie wypowiada żadnej komendy, a smok nie ma z nim kontaktu wzrokowego. Ale pojawia się w odpowiedniej chwili.

BT: Kontrola nad smokami (lub jej brak) to zresztą ważny problem w tym odcinku.

D: Tak, to istotne jako motyw odcinka, ale może i całego sezonu. To nam już było wcześniej przedstawiane. I ostrzegał nas sam Viserys. Zresztą trudno zapanować również nad smokami metaforycznymi. Przez prawie cały odcinek oglądamy kolejne “miękkie” niesubordynację Daemona, który prze do wojny. Jest to najbardziej widoczne po przyjęciu wysłanników Alicent. Ale może nie uprzedzajmy tego faktu i skupmy się właśnie na tym poselstwie. Co sądzisz o warunkach, jakie przedstawił Otto Hightower?

BT: Na pozór bardzo szczodre, ale niektóre mają drugie dno. Na przykład, wysłanie Aegona Młodszego i Viserysa na dwór tak naprawdę zapewniłaby Zielonym dwóch zakładników.

D: No tak, to raczej oczywiste, tak to się zazwyczaj załatwiało. Z drugiej strony nadanie w postaci Smoczej Skały, która przestałaby być w takim wypadku po prostu dodatkową rezydencją dynastii panującej to rzecz dość atrakcyjna.

BT: Jednak Aegon II ma przyznać coś, czym w tamtej chwili nawet nie dysponuje. Podobnie ma się sprawa z Driftmarkiem. A każde nadanie można pod jakimś pretekstem odwołać.

D: Niby tak, ale w praktyce to łatwo nie jest. Moim zdaniem to o czym mówiła Alicent, czyli warunki, które nie będą Rhaenyrze uwłaczały, zostało spełnione. Jej potomkowie władaliby dwoma potężnymi zamkami, otrzymaliby też swoich lenników. Wprawdzie Stannis pomstował, że Smocza Skała jest biedna, ale porównywał ją do Końca Burzy. W rzeczywistości oferta Alicent, czyli stworzenie dwóch bocznych gałęzi Targaryenów/Velaryonów/Strongów umocowanych na potężnych twierdzach było całkiem hojne.

BT: Możliwe – ale ze strony Zielonych nie było żadnych gwarancji przestrzegania takiej umowy. Żadnej oferty oddania np. Jaehaery albo Jaehaerysa na wychowanie.

D: To prawda. Zresztą, pewnie nawet gdyby była, to i tak sprawy potoczyłyby się tak samo. W każdym razie Daemon daje swój wyraz dezaprobacie wobec paktowania już podczas przedstawiania warunków, a potem otwarcie kontestuje słowa księżniczki w trakcie narady. No i dochodzimy do sceny, która wzbudziła wiele kontrowersji, czyli duszenia. Nie wiem czemu akurat wiele osób jest zdziwionych wybuchem gniewu ze strony faceta, który parę odcinków temu zatłukł hełmem zwykłego posłańca, no ale mniejsza z tym. Dla nas istotniejszy jest moment, w którym Daemon traci panowanie nad sobą.

BT: Po usłyszeniu o przepowiedni Aegona Zdobywcy. I tak się zastanawiam, czy Daemona rozwścieczyło nie tyle to, że Rhaenyra wierzy w ten sen, co to, że zrozumiał wtedy, że jest jakiś rodowy sekret, którego Viserys nigdy mu nie wyjawił. Bo w innych odcinkach – ale również w tym odcinku, jak się okaże – pokazano, że Daemon też bardzo interesuje się dawną Valyrią, a może także jej magią.

D: Z jego słów wynikałoby, że poirytowała go sama wiara w przepowiednię, ale ja skłaniam się ku Twojej interpretacji, dokładnie z tego powodu, o którym wspomniałeś. Daemon wydaje się być postacią bardzo głęboko zakorzenioną w valyriańskich tradycjach i rytuałach.

BT: A przy okazji: w komentarzach pod pierwszym odcinkiem pojawiały się pytania o to, jak to jest z tym przekazywaniem sekretu Aegona – czemu Daemon go nie zna, skoro był przez pewien czas dziedzicem Viserysa. Pewnie dlatego, że sekret ma być przekazywany tylko wtedy, kiedy pojawi się ktoś, kto już nie może stracić pierwszego miejsca w linii sukcesji (heir apparent), a nie jedynie ktoś, kto może spaść niżej w linii, na przykład z powodu narodzin dzieci monarchy (heir presumptive).

D: Otóż to. Daemon był zawsze planem B i w gruncie rzeczy tak go traktował Viserys. A odchodząc na chwilę od tematów magiczno-valyriańskich w realia polityki – bardzo ucieszyły mnie te wszystkie narady – bo były łącznie chyba trzy, jeśli dobrze liczę. Były poprowadzone w sposób całkiem sensowny, argumenty jakie na nich padały nie były wydumane. Rzeczywiście dwie najistotniejsze kwestie do rozstrzygnięcia to użycie smoków i potwierdzenie lojalności lordów, którzy przysięgali Rhaenyrze (albo których poprzednicy przysięgali). No i nawet niespodziewanie usłyszałem nazwisko Celtigar 🙂

BT: Tak, wśród doradców Rhaenyry był lord Bartimos Celtigar. To dobrze, że w końcu wspomniano trzeci valyriański ród w Westeros (nie licząc wymarłych Qoherysów, którzy zresztą mogli nie być przed Podbojem rodem w valyriańskim rozumieniu). Ale Celtigarowie zawsze byli bardziej na uboczu niż Velaryonowie, chociaż w pierwszym stuleciu kilku z nich sprawowało wysokie urzędy – Crispin Celtigar był pierwszym starszym nad monetą, Alton Celtigar był trzecim namiestnikiem Aegona Zdobywcy, a Edwell Celtigar służył najpierw jako namiestnik Maegora, a potem jako starszy nad monetą Jaehaerysa. Nie wiadomo jednak czy Celtigarowie zachowali wygląd typowy dla Valyrian (możliwe, że nie, bo gdy występują jacyś członkowie rodu, nikt nie zwraca na to uwagi). Poza tym Velaryonowie prawdopodobnie zaliczali się do valyriańskich lordów posiadaczy, czyli warstwy rządzącej Włością (elitą tej warstwy było około czterdziestu rodów smoczych lordów, ale teoretycznie każdy lord posiadacz miał wpływ na rządy), a Celtigarowie mogli być tylko pomniejszym rodem, ich klientami.

D: Zastanawiam się czy po tym, jak przez cały sezon tłumaczono nam wyjątkowość valyriańskich więzów łączących Velaryonów i Targaryenów, Celtigarowie nie zostaną po prostu przedstawieni jako zwyczajny, westeroski ród. Ale nawet jeśli o valyriańskich korzeniach nie padnie ani słowo, to cieszę się, że Celtigarowie się pojawiają. W ogóle w Rodzie smoka wspomina się o większej liczbie drugo- i trzeciorzędnych rodów szlacheckich niż w Grze o tron, co czyni ten świat bogatszym.

BT: Wspomniano też lorda Grovera – czyli mamy pierwszego z “Tullych-muppetów”.

D: Tak… ale przyznam, że sam bym się wahał, czy wspomnieć również o Elmo i Kermicie. To był przecież ewidentnie żart ze strony GRRM-a. Ale gdyby go przenieść do serialu, to chyba trochę by to zabiło wiarygodność świata.

BT: Myślę, że gdyby z tym nie przesadzić, to nie. Gdyby co i rusz wyliczano całą czwórkę obok siebie, to rzeczywiście mogłoby być zbyt wiele. Ale jeśli od czasu do czasu wspomniany zostanie ten czy tamten, to powinno być w porządku. W końcu żart z “Tully-muppetami” polega na tym, że każde z tych imion rzeczywiście istnieje (i czasem nosiły je znane osoby), ale jeśli umieści się je wszystkie w kilku pokoleniach jednego rodu, to wychodzi coś zabawnego.

D: Możliwe, chociaż mam wrażenie, że ludzie już z samego Grovera chichotali, ale gdyby jeszcze usłyszeli o Elmo i Kermicie, to równie dobrze na scenę mógłby wkroczyć “Wielki Ptak” Blackwood albo ktoś podobny. No, ale zostawmy już te muppety. Z kwestii politycznych warto jeszcze wspomnieć o cudownym ozdrowieniu Corlysa Velaryona i jego przejściu na stronę Rhaenyry. Jego rozmowa z żoną jakoś mnie nie przekonała. No, ale scenarzyście wdepnęli tu na minę, którą sami wcześniej rozłożyli przedstawiając tak a nie inaczej okoliczności śmierci Laenora i ślubu księżniczki z Daemonem. Więc trzeba tę pigułę jakoś przełknąć.

BT: Widać na wyspie Tarth mają świetnych maesterów. Zastanawiałem się, jak zostanie wyjaśnione, że Corlys powróci do sił na tyle, by stać się jednym z głównych doradców i dowódców Rhaenyry… i czy w ogóle stanie się to w tym sezonie. Cóż, stało się. Ale w sposób, który pozostawia wiele do życzenia. Dlatego uważam, że byłoby lepiej, gdyby pomiędzy ucztą pojednania i śmiercią Viserysa minęło przynajmniej kilka tygodni. Albo gdyby Corlys po prostu zachorował tak jak w OiK, a nie odniósł bardzo poważne rany w walce.

D: Ale chciałbym przejść do rzeczy, która na mnie zrobiła naprawdę ogromne wrażenie. Czyli do pieśni Daemona. David J. Peterson, twórca języków używanych na planie Gry o tron i Rodu smoka (współpracujący z GRRM-em), opublikował na swoim blogu oficjalne tłumaczenie pieśni na język angielski.

Drakari pykiros
Tīkummo jemiros
Yn lantyz bartossa
Saelot vāedis

Hen ñuhā elēnī:
Perzyssy vestretis
Se gēlȳn irūdaks
Ānogrose

Perzyro udrȳssi
Ezīmptos laehossi
Hārossa letagon
Aōt vāedan

Hae mērot gierūli:
Se hāros bartossi
Prūmȳsa sōvīli
Gevī dāerī

Po angielsku:

Fire breather
Winged leader
But two heads
To a third sing

From my voice:
The fires have spoken
And the price has been paid
With blood magic

With words of flame
With clear eyes
To bind the three
To you I sing

As one we gather
And with three heads
We shall fly as we were destined
Beautifully, freely

BT: Co po polsku można oddać mniej więcej tak:

Ziejący ogniem
skrzydlaty przywódca
lecz dwie głowy
śpiewają trzeciej

Z mego głosu:
ognie przemówiły
A cena już zapłacona
magią krwi

słowami płomienia
jasnymi oczyma
by trzech związać
tobie śpiewam

Gromadzimy się jak jeden
i z trzema głowami
polecimy jak nam przeznaczono
wspaniale, swobodnie

D: I to nas oczywiście prowadzi do nieuchronnej konkluzji, że to nie jest taka sobie piosenka. Zawarte w niej słowa mają znaczenie, a to, czego próbuje dokonać Daemon jest swoistym rytuałem.

BT: Może Daemon wyczytał te słowa w jednej z tych ksiąg, które miał w swojej bibliotece w Pentos? (Przy okazji: skoro „ānogrose” znaczy „magią krwi”, nazwa wieży valyriańskich magów wspomnianej w drugim odcinku przez Viserysa – Anogrion – pewnie oznacza coś w stylu „Wieża Magii Krwi”). Tak czy inaczej, wygląda na to, że Daemon próbuje tu przygotować smoki, które obecnie nie mają jeźdźca na przyjęcie nowych jeźdźców…

D: Dokładnie! Cały rytuał ma jeszcze więcej smaczków i w zasadzie potwierdza pewną hipotezę na temat “trzech głów smoka” i roli magii krwi w wiązaniu smoków. Ale myślę, że o tym, oraz o tym skąd wzięły się smocze nasiona (pomijając oczywiście przypadki bękartów) opowiemy wam już niedługo w Szalonej Teorii. Póki co, najważniejsze jest to, że Daemon przygotowuje Vermithora na przyjęcie nowego jeźdźca, spoza rodu Targaryenów. Myślę też, że nie jest przypadkiem, iż widzieliśmy wcześniej, że Daemon kontroluje Caraxes telepatycznie, bez słów czy nawet kontaktu wzrokowego. To kolejna wskazówka, że zna sekrety smoczych jeźdźców, które niekoniecznie znają inni. O czym przekonujemy się pod koniec odcinka. Ale z tym też wiążą się pewne kontrowersje. Co sądzisz o samym pomyśle Rhaenyry, aby wysłać z poselstwem silnych chłopców (abstrahuję tu oczywiście od tego, iż pomysł jest martinowski, scenarzyści nic tu sami nie wykombinowali)?

BT: Ściśle rzecz biorąc, to był pomysł, który wyszedł od Jacaerysa… i w kontekście książkowym pewnie ma to większy sens niż w serialu. Bo w OiK mniej więcej w tym samym czasie co misje Jace’a, Luke’a i Rhaenys ma też miejsce czwarta misja – zajęcie Harrenhal przez Daemona. W serialu zdecydowano się przedstawić rozwój wydarzeń w taki sposób, że do śmierci Luke’a nie zostały podjęte zupełnie żadne działania wojenne. Więc w czasie gdy Jace i Luke odlatują wykonać swoje zadania, Daemon cały czas siedzi sobie na Smoczej Skale. Można się więc zastanawiać, czy nie lepiej byłoby, gdyby to on poleciał paktować z Borrosem – a jeszcze lepiej gdyby on zamiast Rhaenys osłaniał flotę, a księżniczka poleciałaby na rozmowy ze swoim kuzynem (matką Rhaenys była Jocelyn Baratheon). Ale samo wysłanie Jace’a i Luke’a nie jest moim zdaniem pozbawione sensu, bo sam widok smoka może zdziałać cuda przy przekonywaniu wahających się lordów.

D: Tak, zresztą Daemona to ja bym z żadnymi misjami dyplomatycznymi nie posyłał. Ale moim zdaniem trudno tu mówić o jakimś wielkim błędzie ze strony Rhaenyry. A to co stało się z Lukiem było bezprecedensowe. No, właśnie, przejdźmy do samej sceny. Przebiega zgodnie z prawidłami kina grozy. Koniec Burzy przykrywa gruba warstwa czarnych chmur. Jest wietrznie. Luke ląduje niepewnie. I nagle jego wzrokowi ukazuje się gigantyczna sylwetka Vhagar, majacząca tuż za murem twierdzy. Nie wiem, czy graficy nie przedobrzyli i czy smok nie wyszedł na trochę większego niż jest w rzeczywistości…

BT: Książkowa Vhagar była tak wielkich rozmiarów, że podobno dałoby się przejechać konno przez jej gardziel, więc nie sądzę, żeby serialowa wersja była wyolbrzymiona.

D: Hmmm… wiesz, chodzi mi o to jedno konkretne ujęcie, w którym wydaje mi się, że nie oddano idealnie skali. Ale być może tylko ja odniosłem takie wrażenie. W każdym razie cała awantura przebiega z grubsza tak jak w książce. Z grubsza – bo są różnice. Lucerys w Końcu Burzy spotyka Aemonda. List od Rhaenyry nie przekonuje lorda Borrosa. No i dochodzi do konfrontacji. Co ciekawe – bez udziału kobiet. Trochę szkoda, że znana z ciętego języka Meris nie powiedziała na głos ani słówka. Możemy się co najwyżej domyślać, że mogła coś szepnąć Aemondowi do ucha.

BT: A co do listu Rhaenyry – jak sądzisz, czy podkreślanie, że lord Borros jest niepiśmienny miało służyć tylko celom humorystycznym, czy ma to też być wskazówka, że maester mógł w kreatywny sposób odtworzyć treść listu?

D: Moją pierwszą myślą było właśnie to, że maester mógł coś podkolorować, ominąć, albo użyć słów, które Borrosa rozsierdziły. No, ale ja znam kontekst wszystkich wynurzeń lady Dustin i wiem o potencjalnych wpływach Hightowerów na Cytadelę. Trudno więc mi powiedzieć jak odebrałby to normalny widz.

BT: W serialu związki pomiędzy Hightowerami i zakonem maesterów rzeczywiście nie były zbytnio podkreślane. Nie było na przykład całego sporu to, kto ma zostać wielkim maesterem po śmierci Mellosa, tylko po prostu po przeskoku czasowym już od razu był nim Orwyle.

D: Tak, trochę mi tego brakowało.

BT: A swoją drogą – to serial jak na razie znacznie ogranicza rolę Orwyle’a. W OiK to on prowadził negocjacje z Rhaenyrą. I to jemu Rhaenyra odebrała łańcuch urzędu, żeby przekazać Gerardysowi.

D: Mhm. Showrunnerzy chcieli mieć ładną klamrę w postaci dwóch spotkań na tym samym moście. Ale wracając do naszych głupoli – Aemond prezentuje całkiem fajne, szafirowe oko. Gdybym takie miał, to bym nie nosił opaski, ale ponoć niektórych dworzan to przerażało. Jednooki Targaryen domaga się od swojego siostrzeńca, aby ten wydłubał sobie własną gałkę oczną. Luke z wiadomych powodów odmawia, Aemond dostaje napadu szału, ale do rozlewu krwi nie dopuszcza lord Borros. Oczywiście tylko na chwilę, bo choć Lucerys wsiada na Arraksa, to nie udaje mu się daleko uciec. I znów zdjęcia przyjmują konwencję horroru, bo Aemond na Vhagar jest jak czający się w cieniu morderca ze slashera. Jednooki zadręcza i prześladuje Luke’a, któremu udaje się uciec z opresji wykorzystując mniejszy rozmiar swojego smoka. Ale do czasu. Bo w pewnym momencie, niespodziewanie i wbrew woli jeźdźca, Arrax atakuje…

BT: A tym samym “budzi smoka” w Vhagar…

D: Parę machnięć skrzydłami później, po jednym kłapnięciu paszczą, z Arraksa i jego jeźdźca zostają tylko szczątki. A Aemond – który cały czas darł się na smoka, aby był mu posłuszny – jest tym obrotem spraw przerażonych. No to pytanie do Ciebie – jak odbierasz takie przedstawienie pojedynku? Serial nie pozostawia wątpliwości, że Aemond nie chciał zabić siostrzeńca, planował go tylko zastraszyć, być może również pojmać albo okaleczyć, ale co do tego pewności mieć nie możemy. Na pewno zachowywał się jak dupek, ale nie morderca.

BT: Trzeba jednak powiedzieć jasno – Aemond ponosi odpowiedzialność za śmierć Lucerysa. Gdyby, dajmy na to, ktoś gonił kogoś z mieczem, a ten kto ucieka spadłby z urwiska, to nie można powiedzieć, że ten kto gonił, nie ponosi za to winy, nawet jeśli chciał tylko nastraszyć tego drugiego…

D: Jasne, pod względem moralnym nie mam wątpliwości. Od strony prawnej to bardziej skomplikowane, to się w procesie karnym sprowadza do rozstrzygnięcia czy jakieś przestępstwo zostało dokonane w zamiarze ewentualnym czy nieumyślnie. Patrząc na minę Aemonda, stawiam na nieumyślność. Raczej był tak głupi, że nie przewidział możliwości zabicia Luke’a. Oczywiście Aemond prawników nie potrzebuje, ale ciekawi mnie to, czy przedstawi tę sytuację nieprawdziwie – ale zgodnie z treścią książek – mówiąc, że zabił świadomie?

BT: Myślę, że nie będzie chciał się przyznać, że nie panuje nad własnym smokiem. A poza tym, gdyby się wypierał, to pewnie i tak mało kto by mu uwierzył. W końcu dopiero co w obecności wielu świadków zażądał oka Lucerysa.

D: Też odnoszę takie wrażenie. I pewnie ktoś mi w komentarzach zarzuci, że popełniam tutaj zbrodnię, ale… spodobał mi się sposób, w jaki przedstawiono ten konflikt i jego rozwiązanie. Myślę, że czyni to postać Aemonda ciekawszą.

BT: Ja nie jestem do tego zupełnie przekonany, ale od tego punktu dalszy los Aemonda może przebiegać tak jak u Martina, więc nie przeszkadza mi jakoś szczególnie to, czy Aemond był już tak mroczną postacią jeszcze przed pojedynkiem, czy dopiero po nim.

D: A jak oceniasz sam odcinek? Niekoniecznie na tle całego sezonu – bo myślę, że niebawem (tj. w przyszłym tygodniu) opublikujemy podsumowanie całego sezonu i opowiemy o tym które z naszych oczekiwań się spełniły, które nie, co nas zawiodło, itd… Ale chodzi mi o sam odbiór tego odcinka. Bo mnie bardzo się spodobał. Pomijając niesmak po finale epizodu 9, w zasadzie nie dostrzegłem tu większych wad. A zarówno finałowa konfrontacja Aemonda i Lucerysa, jak i “zaklinanie smoka” przez Daemona, sprawiły, że byłem aż przyklejony do ekranu.

BT: Trochę żałuję, że po jednym odcinku skupionym na Królewskiej Przystani i stronnictwie Aegona II i po drugim odcinku poświęconym Smoczej Skale i stronnictwu Rhaenyry nie było jeszcze odcinka, w którym znów mielibyśmy pokazane obie strony. No i nie wiem, czy sezon nie mógłby posunąć akcji jeszcze nieco dalej… już to rozpoczęcia wojny, a nie tylko do podjęcia decyzji.

D: Na przestrzeni dziesięciu odcinków jednak pokazali kilka dobrych dekad. Ale wydaje mi się, że w naszych rozważaniach przed startem sezonu, spodziewaliśmy się, że serial zakończy się albo na pojedynku nad Końcem Burzy, albo na morderstwie, które będzie aktem zemsty. Więc w sumie udało nam się trafić z przewidywaniami. Swoją drogą, to GRRM ponoć lobbuje, aby następny sezon miał 12 odcinków.

BT: W ostatnich przewidywaniach przed pierwszym odcinkiem zastanawialiśmy się nad takimi potencjalnymi ostatnimi scenami: śmierć Viserysa, zawarcie przysięgi krwi przez Zielonych, przeplatające się koronacje Aegona II i Rhaenyry oraz posiedzenia dwóch rad, Zielonej i Czarnej. Ale odkąd stało się jasne, że Viserys umrze wcześniej niż w ostatnim odcinku, przynajmniej ja sądziłem, że na końcu sezonu będzie

BT: A co do dwunastu odcinków – to mógłby być dobry pomysł. Zwłaszcza gdyby od drugiego sezonu poczet głównych postaci się rozszerzył i zostały do niego włączone osoby z innych rodów niż te skupione w Krainach Korony (np. Cregan Stark, Alysanne i Benjicot Blackwoodowie czy Elmo Tully).

D: Jasne, ale o tym, co chcielibyśmy zobaczyć w następnych sezonach opowiemy czytelnikom już niebawem. Myślę zresztą, że serial dał nam wiele do myślenia na różne tematy związane z powieściami Martina, więc na pewno znajdzie się powód, by odwiedzać nas w najbliższych tygodniach i miesiącach. Do przeczytania!

0

0