Barbarzyńcy (mini-serial)

Starożytny Rzym na czasie! Przynajmniej jeśli chodzi o seriale, bo ostatnio na dwóch serwisach streamingowych zadebiutowały produkcje poświęcone tej tematyce. Mowa o niemieckich „Barbarzyńcach” na Netfliksie oraz włoskim „Romulusie” na HBO GO. Wszystkie nieutulone w żalu sieroty po Tytusie Pullo i Lucjuszu Worenusie, do których sam się zaliczam, miały prawo poczuć dreszczyk emocji. Od „Barbarzyńców” zacząłem sprawdzanie, czy ekscytacja była uzasadniona.

Akcja serialu rozgrywa się w pierwszych latach naszej ery, na terenach zamieszkałych przez Germanów. Jednym z bohaterów jest syn wodza plemienia Cherusków – Arminiusz. Jako dziecko wzięty został na zakładnika i wychowany na swojaka przez wikingów. A nie, czekajcie, to nie ten serial… Ha, no właśnie. Gdy komuś przyjdzie do głowy zekranizować niezwykłą historię Arminiusza, to paradoksalnie nie robi ona już specjalnego wrażenia. Znamy ją przecież z tysiąca parafraz. Nawet Azja Tuhaj-bejowicz ma w sobie coś z Arminiusza. Wracając do naszego serialu – wychowany przez Rzymian Arminiusz, już jako dorosły mężczyzna i prefekt w legionie dowodzonym przez namiestnika Publiusza Kwinktyliusza Warusa, wraca w swoje rodzinne strony. Spotyka dwójkę przyjaciół z dzieciństwa – odważną dziewoję Thusneldę oraz pyskatego wojownika Folkwina. To zakochana w sobie para, która akurat pakuje się w kłopoty. Kochankowie wpadają bowiem na pomysł wykradzenia legionowego orła, co w ich zamyśle poderwać ma skłóconych Germanów do oporu przeciwko rzymskiej okupacji. Warus, będący zarazem wychowawcą Arminiusza (to akurat wymysł scenarzystów), zleca mu opanowanie sytuacji i odzyskanie legionowego znaku. Arminiusz z werwą zabiera się do dzieła, bo tak naprawdę na początku nie ma wcale problemów z własną identyfikacją. Czuje się Rzymianinem. Oczywiście z biegiem fabuły to się zmieni, ale to już pamiętamy z lekcji historii.

Na „Errare humanum est” kończy się moja znajomość łaciny. Mimo to doceniam zawsze wysiłki filmowców, którzy w filmach dziejących się w starożytności starają się za jej pomocą budować klimat. Bywa z tym różnie. Czasem dostajemy „ejw Sizar”, a czasem ktoś się przykłada i wychodzi tak, jak w niedawnym „Il Primo Re”. W „Barbarzyńcach” dialogi Germanów mówione są we współczesnym języku niemieckim. Role „po tej stronie barykady” obsadzone są przez Niemców. Rzymian grają Włosi, mówiący w klasycznej łacinie. Efekt jest naprawdę intrygujący. „Elegancka” łacina brzmi wręcz abstrakcyjnie w posępnych lasach Germanii. Gdy Rzymianie, z pełną pogardy wyższością, zwracają się w niej do Germanów, to możemy wówczas wczuć się w rolę ludzi najechanych przez obcą i niemal niezrozumiałą siłę. Przy okazji świetnie zorganizowaną i dysponującą przytłaczającą militarną przewagą. Trzeba przyznać, że twórcy serialu odrobili także zadanie domowe jeśli chodzi o kostiumy. Poza użyciem na planie strzemion trudno dopatrzeć się uchybień w wyglądzie obu stron konfliktu. Ograniczony budżet serialu przełożył się na pewną umowność scen masowych, ale nie zmniejszył dbałości o cieszące oko detale. Zapomnijcie o wszechobecnych zbrojach segmentowych, kusych tunikach i gołych nogach. Legioniści wyglądają jak prawdziwi weterani, a nie jak grupa zebranych ad hoc rekonstruktorów. Przedstawiono ich jako wprawionych w boju, doświadczonych zawodowców. Zarazem anonimowych, poza podejrzliwym centurionem Metullusem oraz wyniosłym namiestnikiem Warusem. Warus to w ogóle najciekawsza dla mnie postać w serialu. Opanowany, wyrachowany, a jednak wcale nie wolny od cieplejszych, ojcowskich wręcz uczuć wobec Arminiusza.

Choć w serialu nie brakuje takich „smaczków”, to oceniając na chłodno, „Barbarzyńcy” są produkcją ze średniej półki. Jej główną bolączką jest zwyczajnie kiepski scenariusz. O dziwo, bo mogłoby się wydawać, że historia Arminiusza to samograj. Wiem, że mini-serial rządzi się swoimi prawami, jednak zbyt wiele rzeczy dzieje się tu za szybko, za łatwo i z niewyjaśnionych powodów. Bo tak. Postać Thusneldy jest tego najlepszym przykładem. Wiadomo, że silna, biegająca z mieczem i udająca faceta kobieta jest obecnie niezbędna w każdym serialu historycznym niczym filtr cząstek stałych w samochodzie. Do pewnego momentu twórcom udawało się jakoś nad jej wątkiem panować. Thusnelda była pewna siebie, intrygująca, gotowa walczyć o swoje, ale zarazem bardzo kobieca i prawdziwa. Ostatecznie jednak okazała się i wodzem (wodzynią?), i jasnowidzką, i jednoosobowym germańskim komando siejącym śmierć i zniszczenie wśród legionistów. Jak? Skąd? Dlaczego? Nie ogarniesz.

Słabych momentów, a nawet nielogiczności jest tu zresztą więcej. Akcja z wykradzeniem legionowego orła być może przeszłaby w „Asteriksie”. Wątek kolaborującego z Rzymianami ojca Thusneldy – Segestesa każe wątpić w inteligencję scenarzysty albo w jego wiarę w inteligencję widzów. „Nawrócenie” Arminiusza jest przekonująco uzasadnione, ale w jego późniejszych działaniach nie ma śladu wątpliwości czy zawahania. Skoro dopisano mu bliski związek z Warusem, to należało pomyśleć, jakie niósłby on konsekwencje dla postawy Arminiusza. Szkoda też, że twórcy nie wykazali się większą pomysłowością w maskowaniu ograniczonego budżetu. Jest to bardzo widoczne i bardzo doskwiera w każdej scenie w rodzinnej wiosce Arminiusza. Na ekranie sprawia ona wrażenie sennego sioła zamieszkanego przez gromadkę ludzi, na czele których stoi sołtys, a nie wódz setek wojowników. O dziwo sceny z legionistami wypadają już znacznie lepiej.

W serialu podobał mi się posępny klimat, podobały germańskie (no dobra, tak naprawdę to węgierskie) lasy, Thusnelda była ładna, a motyw z łaciną świetny. Mimo wszystko scenariusz jest słaby jak nowo narodzony źrebak. Jeśli szukacie wciągających fabuł w porządnym opakowaniu, to naprawdę żaden mały kotek na drugim końcu świata nie umrze, jeśli „Barbarzyńców” sobie odpuścicie. Ja zabieram się za „Romulusa”, chociaż przecież doskonale wiem, że drugiego „Rzymu” i w tym przypadku raczej nie doczekam.

0

0