Historia Lodu i Ognia: Pierwsza Wojna Dornijska (część 2 – Gniew Smoka)

W 7 roku od Podboju, Aegon Zdobywca zapłacił okup za Orysa Baratheona. I być może pogodziłby się z faktem, że sytuacja w Dorne wróciła do normy – podbita kraina błyskawicznie powstała przeciw najeźdźcom i nim Targaryen zdążył wygodnie rozsiąść się na Żelaznym Tronie, Dornijczycy odbili większość zamków. Ale okaleczenie przyrodniego brata króla, było ostatnią potwarzą, której Zdobywca nie zamierzał puścić płazem.

Oko za oko

Tym razem nie planował mobilizacji wielkiej armii, zamiast tego postanowił samemu wysłać zdradzieckiemu Wylowi, który odciął prawe dłonie Orysowi i jego ludziom, stosowny sygnał. Wsiadł na Baleriona i powoli, sukcesywnie, spalił wszystkie twierdze i strażnice należące do górskiego watażki. Samego Kochanka Wdów nie zdołał przysmażyć, bo ten, dornijskim zwyczajem, zdołał uciec do jaskini.

Wydawać by się jednak mogło, że taka zemsta przynajmniej chwilowo zaspokoiła gniew Aegona, a podporządkowanie Dorne zostało odłożone na plan dalszy. Tyle że Dornijczycy nie dali o sobie zapomnieć. W 8 roku od Podboju, korzystając z suszy, wynajęli pirackie okręty i wylądowali na Przylądku Gniewu w Krainach Burzy. Złupili kilka wiosek i miasteczek oraz wzniecili ogromny pożar, który strawił połowę Deszczowego Lasu.

„Ogień za ogień”, rzekła ponoć księżna Meria. Czegoś takiego Targaryenowie nie mogli pozostawić bez odpowiedzi.
—Ogień i Krew, tom I—

Jeszcze w tym samym roku Visenya podpaliła Słoneczną Włócznię, Cytrynowy Las, Wzgórze Duchów i Tor. A to miał być tylko początek. Rok później towarzyszył Visenyi sam Aegon. Razem, dwa smoki zaatakowały Piaskowiec, Vaith i Hellholt. Każda inna nacja Westeros przyjęłaby do wiadomości niezaprzeczalne fakty. Targaryenowie byli w stanie odpowiedzieć na każdy pożar i łupieżczą wyprawę w trójnasób. A jednak wcale to Dornijczyków nie powstrzymało.

W 10 roku od Podboju, dornijski lord Fowler zebrał armię i przeprowadził ją przez Książęcy Wąwóz uderzając na Reach. Dornijczycy łupili i palili wioski, zdołali też zająć szturmem Nocną Pieśń. To wywołało reakcję ze strony Starego Miasta. Syn lorda Manfreda Hightowera – Addam – zebrał swe zastępy, by odzyskać zamek. Dornijczycy tylko na to czekali. Gdy zbrojni opuścili Stare Miasto i jego okolice, z gór zeszła druga dornijska armia, dowodzona przez Joffreya Dayne’a. Zaczęło się oblężenie Starego Miasta. Dornijczycy nie zdołali go wprawdzie zdobyć, ale wyrządzili niepomierne szkody.

Jego mury okazały się zbyt potężne dla Dornijczyków, ale Dayne spalił pola, gospodarstwa rolne i wsie w promieniu sześćdziesięciu mil. Zabił też młodszego syna lorda Hightowera, Garmona, gdy chłopak prowadził wycieczkę przeciw niemu.
—Ogień i Krew, tom I—

Addam Hightower, gdy przekonał się, że Nocna Pieśń została puszczona z dymem, a lord Fowler wraz z rodziną wzięci w niewolę, natychmiast zawrócił swe siły, by wesprzeć Stare Miasto. Ale Dayne zdołał zaniechać oblężenia na tyle szybko, iż udało mu się uciec przed pościgiem Hightowerów w góry.

Wraz z rychłą śmiercią Manfreda Hightowera i zajęciem jego miejsca przez Addama, w Reach powstały dwa stronnictwa. Hightowerowie, bezpośrednio zagrożeni wypadami Dornijczyków, namawiali Aegona do kolejnej inwazji. Tyrellowie, pamiętający problemy poprzedniej kampanii i zniknięcie okupującego Dorne Harlana Tyrella, opowiadali się za pokojem.

Ostatecznie przeważyła opcja pośrednia. Aegon postanowił jeszcze raz odpowiedzieć smoczym ogniem. Zaatakował na Balerionie zamek Fowlerów – Skyreach – tym razem niszcząc go doszczętnie. Visenya podłożyła ogień pod siedzibą Dayne’ów – Starfall. A Rhaenys miała w podobny sposób zaatakować Hellholt. Ale na zamku położonym w środku piekielnego pustkowia, prysnąć miał mit niepokonanych smoków. Meraxes zginęła trafiona w oko ze skorpiona.

Łuski dorosłego smoka są twardsze niż stal i nawet te strzały, które trafiły w cel, z reguły najwyżej rozjuszały wielkie bestie. Gdy jednak Meraxes zawracała nad Hellholtem, jeden z obrońców stojący na najwyższej wieży zamku wystrzelił ze skorpiona i żelazny bełt długości jarda wbił się w prawe oko smoka królowej. Meraxes nie zginęła natychmiast, lecz runęła na ziemię w agonii, niszcząc w przedśmiertnych drgawkach wieżę oraz znaczną część muru kurtynowego.
—Ogień i Krew, tom I—

Co stało się z królową – nie wiadomo. Najprawdopodobniej zginęła na miejscu. Być może umarła w torturach. Niewykluczone, że stała się zakładniczką. Nie wiemy tego i pewnie nigdy prawdy nie poznamy. Póki co liczy się tylko to, że Aegon uznał swą ukochaną żonę/siostrę za poległą. I zapragnął, by całe Dorne pochłonęły ogień i krew.

Gniew Smoka

Przez kolejne dwa lata Aegon Zdobywca oddał się bez reszty misji zniszczenia Dorne. W krainie nie pozostał ani jeden zamek, który nie posmakowałby smoczego ognia trzykrotnie. Balerion zionął na Hellholt tak długo, że pustynia wokół niego zamieniła się w szkło. Ale Aegon na tym nie poprzestał. Wiedział, że lordowie Dorne ukrywają się w jaskiniach. Obiecał więc sowite nagrody za ich głowy. I znaleźli się śmiałkowie gotowi, by je odebrać. Z polecenia Aegona zamordowano lordów Fowlera, Vaitha, lady Toland i czterech lordów Hellholtu. Wydawało się, że jeden człowiek topi Dorne we krwi.

Dorne zmieniło się w płonącą pustynię, dręczoną głodem, zarazą i innymi nieszczęściami. Kupcy z Wolnych Miast zwali je „spaloną ziemią”.
—Ogień i Krew, tom I—

Ale Dornijczycy nie pozostawali bezczynni. Kontynuowali szybkie wypady niewielkich grup zbrojnych, łupili południe Reach i Krain Burzy, a przede wszystkim imali się skrytobójstwa.

Lorda Conningtona z Gniazda Gryfów zabito podczas polowania, lorda Mertynsa z Mglistego Lasu zatruto razem ze wszystkimi domownikami beczką dornijskiego wina, a lorda Fella uduszono w burdelu w Królewskiej Przystani.
—Ogień i Krew, tom I—

Nadzieję na koniec wojny Dornijczycy widzieli w śmierci Targaryenów. Podjęli się więc trzech prób zamachu na Aegona – dwukrotnie niemal dopięli swego celu, gdyby nie Gwardia Królewska. Grupa skrytobójców zaatakowała również Visenyę. Dwóch strażników oddało życie w obronie królowej, ale to ona sama rozpłatała ostatniego z napastników.

Za jedną z najbardziej potwornych zbrodni z tego okresu stał oczywiście Wyl, zwany Kochankiem Wdów. W 12 roku od Podboju, watażka zaatakował uczestników wesela lorda Jona Cafferena i Alys Oakheart. Dornijczycy zamordowali większość gości, wykastrowali pana młodego, zgwałcili pannę młodą, a następnie sprzedali ją i jej służki handlarzom niewolników z Myr.

Pokój

Wszystko wskazywało na to, że wojna będzie trwać tak długo, jak choćby jeden Dornijczyk zdolny będzie trzymać w ręku włócznię. Ale jedna śmierć wszystko to zmieniła. W 13 roku od Podboju umarła Meria Martell. Jej syn, Nymor, rozpoczął panowanie od wysłania poselstwa do Królewskiej Przystani. Księżniczka Deria stojąca na czele poselstwa zwróciła Aegonowi czaszkę Meraxes i przekazała list od swego ojca z propozycją pokoju.

Wydawać by się mogło, że sugestia nie padła na podatny grunt. Visenya domagała się bezwarunkowej kapitulacji Dornijczyków. Wspierał ją Orys Baratheon, który zasugerował, by księżniczkę odesłać do domu bez ręki. Lord Oakheart nalegał, by w ogóle nie odsyłać, ale upokorzyć jej ojca, oddając dziewczynę do najgorszego burdelu w mieście.

Wszyscy się zgadzali, że Aegon znużył się już wojną, ale zgoda na pokój bez kapitulacji równałaby się przyznaniu, że jego ukochana siostra Rhaenys zginęła na próżno, że cała ta krew i zniszczenia poszły na marne. Lordowie z jego małej rady ostrzegali też, że ludzie uznają taki pokój za oznakę słabości, co może doprowadzić do dalszych buntów, które z kolei trzeba będzie stłumić.
—Ogień i Krew, tom I—

Ale tylko Aegon przeczytał list napisany przez księcia Nymora. A jego treść nim wstrząsnęła.

Ludzie opowiadali, że gdy później wstał, z jego dłoni kapała krew. Spalił list i nigdy później o nim nie wspominał. Tej samej nocy dosiadł Baleriona i poleciał nad wodami Czarnej Zatoki do Smoczej Skały z jej dymiącą górą. Następnego ranka wrócił i zgodził się na warunki proponowane przez Nymora.
—Ogień i Krew, tom I—

Nikt nie wie, co było w liście. Ojcowski, emocjonalny apel? Lista poległych po obu stronach? Groźba wynajęcia Ludzi Bez Twarzy, by zabili małego Aenysa Targaryena? A może to nie treść listu była ważna, a rzucone na niego zaklęcie? Hipotez jest całe multum. Ja nie mogę pozbyć się przeczucia, że Rhaenys przeżyła upadek. I że to z nią Aegon spotkał się na Smoczej Skale. Ogień i Krew w kilku miejscach dawał nam do zrozumienia, że choć Aegon pozostawał zakochany w swojej młodszej siostrze, to ta nie odwzajemniała uczucia z tak wielką intensywnością, uwielbiając towarzystwo innych mężczyzn. Kto wie, może jako zakładniczka księżnej Dorne znalazła tam prawdziwą miłość? Jeśli rzeczywiście tak było, jeśli Aegon pozwolił jej odejść i puścił w niepamięć zbrodnie Dornijczyków, to chyba w głębi serca był o wiele bardziej miękki, niż to przekazała historia. Ale oczywiście prawdy na temat listu nigdy nie poznamy.

Pewność możemy mieć tylko co do jednego. Pokój z Dorne został zawarty, ale nie był wieczny. A nienawiść wlana w serca lordów pogranicza miała jeszcze trzy razy znaleźć swoje ujście.

0

0