Wieści z Cytadeli #48: Pokłosie

Grę o Tron mamy już szczęśliwie za sobą. Myślę, że ci z Was, którzy szczególnie ciężko przeżyli finał ostatniego sezonu, zdołali się już otrząsnąć z traumy. Na podsumowania przyjdzie czas niebawem. Możliwe, że uda mi się napisać na ten temat dłuższy tekst już w najbliższy poniedziałek. Oczywiście tematu serialu nie zamkniemy, dopóki nie będziemy trzymać w naszych rękach Snu o wiośnie. Ale postaramy się jednak koncentrować w najbliższych miesiącach na materiale książkowym. O ile nie wydarzy się nic niespodziewanego, to od przyszłego tygodnia Lai ruszy z omówieniami Nawałnicy mieczy. Wrócą Szalone Teorie i Obłąkane Spekulacje. Jeśli odwiedzaliście nas w tym tygodniu, to wiecie też, że Bluetiger zaserwował nam potężną dawkę Mitycznej Astronomii. Innymi słowy – po małej rewolucji, jaką wywołał ostatni sezon serialu, powoli wracamy na utarte ścieżki. Ale być może uda nam się Was czymś zaskoczyć?

Obiecuję też przejrzeć kupkę maili, która ledwo mieści się w mojej skrzynce. Jeśli więc pisaliście w ostatnich tygodniach z pytaniami/prośbami/groźbami, to niebawem dostaniecie odpowiedź. Uff, to na razie tyle. Przechodzimy do niewielkich, ale hiper-intensywnych Wieści z Cytadeli.

Wyniki oglądalności

HBO przedstawiło dane oglądalności ostatniego sezonu Gry o Tron. Wynika z nich, że ostatni odcinek, jak również cały sezon, pobiły absolutne rekordy, jeśli chodzi o widownię na płatnym kanale. Finał obejrzało 13,6 mln widzów. Dla porównania, ostatni odcinek pierwszego sezonu zobaczyły 3 mln widzów. Przeciętna oglądalność ostatniego sezonu wyniosła ok. 12 mln. Do tej pory porównywalne wyniki osiągały tylko popularne seriale dostępne na kanałach bezpłatnych.

Ale wyniki wynikami, a rozczarowanie ostatnim sezonem jest w internecie dość powszechne. Nie chcę w tej chwili nad tematem zbyt długo się rozwodzić. Powiem tylko tyle, że mam wrażenie, iż sezon siódmy był słabszy od ósmego, a nagłe oburzenie szerokiej publiczności wynika raczej z tego, że trudno już łudzić się (jak niektórzy czynili to w poprzednich sezonach), że wszystkie problemy zostaną jeszcze naprostowane.

A przy okazji – chciałbym tym razem pochwalić HBO Go za sympatyczną ankietę, którą zobaczyłem, logując się w usłudze, by obejrzeć kolejny odcinek Czarnobyla.

GRRM o finale GoT

Autor Pieśni Lodu i Ognia poświęcił Grze o Tron dużą notatkę na blogu. Tym razem zamiast streszczać wypowiedź George’a, pozwoliłem sobie ją po prostu przetłumaczyć. Myślę, że warto się z nią zapoznać w całości.

Ostatnia noc, ostatni odcinek. Po ośmiu długich sezonach serial Gra o Tron dobiegł końca.
Prawdę mówiąc, ciężko uwierzyć, że to już koniec. Całe lata minęły w mgnieniu oka. Czy naprawdę upłynęła więcej niż dekada od chwili, gdy mój menadżer Vince Gerardis umówił mnie na lunch z Davidem Benioffem i D.B. Weissem w Palm w Los Angeles? Ten lunch ciągnął się jeszcze długo po porze kolacji. Zapytałem ich wtedy, czy wiedzą, kto jest matką Jona Snowa. Na szczęście wiedzieli.
Tak to się zaczęło. A koniec przyszedł wczorajszego wieczora.
Nie miałem podczas tego popołudnia spędzonego w Palm pojęcia, że wyruszam w podróż, która zmieni moje życie. Już wcześniej sprzedawałem swoje książki i opowiadania producentom filmowym i telewizyjnym. Niektóre z nich zostały nawet zrealizowane. Nie mogłem domyślać się, że tym razem będzie inaczej, że ten pilot nie tylko zostanie nakręcony, ale zapoczątkuje najpopularniejszy serial w historii HBO. Serial, który wygra rekordową liczbę nagród Emmy i stanie się najczęściej oglądaną (i piraconą) produkcją telewizyjną na świecie. Serial, który przeobrazi grupę utalentowanych, ale szerzej nieznanych aktorów w prawdziwe gwiazdy. A przede wszystkim nie mogłem się spodziewać, że ja też zostanę celebrytą… prawdę powiedziawszy, wciąż nie jestem pewien, jak do tego doszło.
To była szalona jazda – najdelikatniej rzecz ujmując.
Chciałbym podziękować wszystkim ludziom, którzy za to odpowiadają, ale jest ich tak wielu. Na premierze ósmego sezonu w Nowym Jorku było 42 aktorów, a przecież to nawet nie wszyscy członkowie obsady. Jest jeszcze ekipa filmowa, mniej widoczna, ale nie mniej ważna. Nad serialem pracowali naprawdę wspaniali ludzie, o czym świadczą wszystkie nagrody Emmy. David i Dan zebrali mistrzowską ekipę. Reżyserzy też byli niesamowici. Powinienem wymienić ich wszystkich, ale mógłbym o kimś zapomnieć – było ich tak wielu. Ale muszę wspomnieć o Davidzie Benioffie, Danie Weissie i Bryanie Cogmanie (trzeciej głowie smoka, jak go nazwałem w rozmowie z Vanity Fair). No i oczywiście o wspaniałych ludziach z HBO, na czele z Richardem Pleplerem. W innej stacji Gra o Tron nie byłaby tym samym. W innej stacji pewnie w ogóle by nie powstała.
Mógłbym tak jeszcze gadać i gadać… tak zresztą robiłem, układając tę notatkę w swej głowie. Ale naprawdę zbyt długo musiałbym to ciągnąć. Rozstanie to taki słodki smutek, jak pisał Bard (miłośnicy Szekspira niech mnie nie kamieniują, tłumaczyłem słowa GRRM-a nie sprawdzając, jak brzmią w polskim przekładzie Romea i Julii – przyp. DaeL). W nadchodzących tygodniach i miesiącach będę pisał o moich najprzyjemniejszych chwilach związanych z pracą nad serialem… gdy tylko poczuję odrobinę nostalgii. Ale w tej chwili wspomnień jest zbyt wiele, a nie ma czasu, by wszystkim oddać sprawiedliwość.
Powiem więc tak – ostatnia noc była końcem, ale była też początkiem. Nikt nie przechodzi na emeryturę. David i Dan będą pracować nad Gwiezdnymi Wojnami i innymi projektami. Amazon porwał Bryana Cogmana i zagonił go do pracy nad jego własnym serialem oraz do pomocy przy ich projekcie tolkienowskim. Naszą błyskotliwą ekipę wiatry rozgoniły w cztery strony świata, ale zobaczycie ich jeszcze w nadchodzących latach w różnych serialach i filmach. Reżyserzy też są zajęci. Przypuszczam, że zobaczycie jeszcze Westeros w telewizji, choć wszystko zależy od tego, jak wypadną następne seriale.
A co ze mną? Wciąż tu jestem, jak zwykle zajęty. Jako producent mam pięć seriali, nad którymi współpracuję z HBO (niektóre mają co nieco wspólnego ze światem Westeros), dwa, nad którymi współpracuję z Hulu i jeden, przy którym działam z History Channel. Jestem zajęty kilkoma projektami filmowymi, niektóre są oparte na moich książkach i opowiadaniach, niektóre na materiale stworzonym przez innych. Chciałbym też stworzyć kilka filmów krótkometrażowych, adaptacji klasycznych historii jednego z najgenialniejszych, najdziwniejszych i najbardziej oryginalnych pisarzy tworzących w naszym gatunku (Lovecraft? – przyp. DaeL). Byłem też konsultantem przy grze wideo tworzonej w Japonii. No i jest jeszcze Meow Wolf… (to firma organizująca instalacje i pokazy sztuki inspirowanej fantastyką, Martin pomaga im założyć stałą galerię – przyp. DaeL).
No i piszę. Nadchodzi zima, jak już wam dawno temu mówiłem. Wiem, wiem, Wichry zimy są spóźnione, ale będą ukończone. Nie powiem kiedy, bo już kiedyś to zrobiłem tylko po to, by się sparzyć i zapeszyć. Ale je skończę. A potem nadejdzie Sen o wiośnie.
A jak to się skończy? – słyszę, że ludzie pytają. Tak samo jak serial? Inaczej?
Cóż… tak. I nie. I tak. I nie. I tak. I nie. I tak.
Pracuję przy innym medium niż David i Dan. Nie zapominajcie o tym. Oni mieli sześć godzin na ostatni sezon. Ja spodziewam się, że dwie ostatnie książki będą miały łącznie 3000 stron znormalizowanego maszynopisu. A jeśli będzie potrzeba, to i więcej. No i działa też efekt motyla, wiecie, że mówię o tym od pierwszego sezonu. Niektóre postacie nie trafiły na ekrany, inne umarły w serialu, ale żyją w książkach. Czytelnicy dowiedzą się, co się stało z Jeyne Poole, Panią Kamienne Serce, Grosik i jej świnią, Skahazem Golonym Łbem, Arianne Martell, Ciemną Gwiazdą, Victarionem Greyjoyem, ser Garlanem Dzielnym, Aegonem VI i całą plejadą innych postaci, dużych i małych, których widzowie serialu nigdy nie spotkali. I tak, pojawią się jednorożce… swego rodzaju.
Książka czy serial, które zakończenie jest „prawdziwe”? Śmieszne pytanie. Ile dzieci miała Scarlett O’Hara? (Trzy w książce, jedno w filmie – przyp. DaeL).
Więc co powiecie na to? Ja napiszę. Wy przeczytacie. A potem wszyscy to przemyślą i pójdą się kłócić w internecie.

Zapowiedź Wichrów

W tej chwili chciałbym zgłosić swoją potencjalną kandydaturę do tytułu naiwniaka roku. Bo wierzę, że GRRM naprawdę jest z Wichrami na ostatniej prostej. Zaczęło się od zabawnego filmu nowozelandzkiej linii lotniczej.

Odpowiedź George’a była… zaskakująca. Pomiędzy żartami umieścił bowiem następujące zdania:

Ale powiem wam tak – jeśli następnym razem, gdy przybędę do Nowej Zelandii na worldcon (lato 2020 – przyp. DaeL), nie będę miał w ręku Wichrów zimy, to daję wam zezwolenie na uwięzienie mnie w małej chatce na White Island (z widokiem na jezioro kwasu siarkowego), dopóki nie skończę pisać. Jeśli tylko wyziewy kwasu nie zniszczą mojego DOS-owego edytora tekstu, to wszystko będzie w porządku.

No więc ja wierzę, że GRRM kończy pisanie i przymierza się do redagowania tekstu. Za rok będziecie się mogli ze mnie pośmiać.

A na koniec – odrobina muzyki

0

0