Czarodziejka z Księżyca (sezony 1-5)

Jest rok 1996. Styczeń. DaeL – dobrze zapowiadający się uczeń szkoły podstawowej – dokonuje zakupu miesięcznika o grach komputerowych Secret Service. Na ostatnich dwóch stronach dostrzega coś, czego się nie spodziewał. Opis japońskiego serialu animowanego „Bishôjo Senshi Sailor Moon”. Coś o jakichś czarodziejkach. Wygląda jak bajka dla dziewczyn, bo dziewczyny są głupie i na pewno takie rzeczy oglądają. Ale czemu piszą o tym w tak poważnym periodyku, jak Secret Service? I czemu te czarodziejki mają takie długie nogi?

DaeL postanawia temat zbadać. Anime – bo tak określa się te japońskie seriale animowane – emitowane jest na Polsacie pod tytułem Czarodziejka z Księżyca. Serial ponoć należy oglądać za wiedzą rodziców. Ale DaeL na wszelki wypadek rodzicom nie mówi. Kumplom też nie, bo nie wiadomo, czy by pochwalili, czy może wyśmiali. W końcu parę tygodni wcześniej młody DaeL był świadkiem szydery z chłopaka, który wciąż miał piórnik z żółwiami ninja. A Turtlesy były już od co najmniej dwóch lat passe. Więc lepiej nie ryzykować.

Bohater tej krótkiej opowieści zasiadł przed telewizorem i od pierwszych minut był oczarowany. Okazało się, że to nie żadne głupoty dla dziewczyn, tylko poważna produkcja o napierniczaniu demonów. I napierniczały te demony dziewczyny. Takie nawet ładne. Z długimi nogami. A jak się przemieniały w czarodziejki, to wprawdzie widać było tylko zarys sylwetki, ale można sobie było wyobrazić różne rzeczy.

(Tu małe wtrącenie na użytek prokuratury – bohaterki serialu miały wprawdzie w pierwszym sezonie 14 lat… ale DaeL był jeszcze młodszy. Więc proszę mnie nie prześladować).

Nie powiem, że w ten sposób zaczęła się moja przygoda z mangą i anime, bo prawdę powiedziawszy, po obejrzeniu kilku sezonów Czarodziejki z Księżyca nie sięgałem po inne produkcje tego typu przez długie lata. A zainteresowałem się na powrót japońskim komiksem i animacją już jako człowiek dorosły, pod wpływem dzieł Satoshi Kona i Junji Ito.  Ale ostatnio, przy okazji pisania tekstu do Kawaii poświęconego mitom i alegoriom księżycowym obecnym w mandze i anime, postanowiłem odświeżyć sobie stare sezony Czarodziejki z Księżyca (nowego remake’u nie oglądałem). I znów dałem się porwać historii Usagi Tsukino. Dotarła też do mnie po latach cała błyskotliwość oraz humor serialu.

Czarodziejka z Księżyca to opowieść o 14-letniej uczennicy z Tokio – Usagi Tsukino. Jej imię i nazwisko (w niektórych wersjach Bunny Tsukino) znaczy dosłownie „Królik Księżycowy” i jest nawiązaniem do popularnej japońskiej baśni. A sama Usagi jest… powiedzmy, że lekko przerysowaną, ale jednak typową 14-latką. Romantyczną, ale i fajtłapowatą. Kochliwą, płochliwą i leniwą. Usagi uwielbia się obżerać, by po chwili desperować z powodu rosnącej talii. Z jednej strony miewa kompleksy na punkcie własnego wyglądu, z drugiej nieustannie spławia kolegę będącego jej adoratorem. A gdy tylko zobaczy biżuterię, wszystko inne schodzi na plan dalszy. Innymi słowy – jest zupełnie pokręcona, tak jak to bywa z nastolatkami w tym wieku. No to tym gorzej dla nas, bo Usagi jest jedyną nadzieją ludzkości!

Pewnego dnia dziewczyna odnajduje prześladowaną kotkę o imieniu Luna. Pomaga jej, a wkrótce potem dowiaduje się od gadającego zwierzaka, że jest piękną wojowniczką o prawo i sprawiedliwość miłość i sprawiedliwość, której zadaniem jest odnalezienie innych dzielnych czarodziejek oraz księżycowej księżniczki. Tylko razem zdołają stawić czoła potędze królowej Beryl i Mrocznego Królestwa. To tak na początek. Bo w kolejnych sezonach Usagi będzie musiała walczyć z kolejnymi hordami kosmicznego tałatajstwa. Tak oto powstało wybuchowe połączenie, które na zawsze zmieniło oblicze mangi i anime. Gatunek Mahou Shoujo (historia kochliwej dziewczyny z magicznymi umiejętnościami) skrzyżowany został z „męskim” gatunkiem Super Sentai (to jest z opowieścią o drużynie bohaterów walczących ze złem). To połączenie trafiło nie tylko do widzów japońskich. Sailor Moon podbiła cały świat.

Seria zawdzięczała swój sukces również poczuciu humoru jego twórców. Nasza protagonistka, pomimo superbohaterskich mocy, pozostaje straszną fajtłapą. Jej starcia z potworami często przeradzają się w komedię. Na szczęście zawsze pojawia się jeszcze ktoś. Tajemniczy Tuxedo Kamen (w dosłownym tłumaczeniu: zamaskowany smoking), przystojny mężczyzna, który jednym rzutem róży, okazjonalnie kilkoma ciosami i motywującym przemówieniem, potrafi przechylić szalę zwycięstwa. Na ogół. Bo jednym z powtarzających się w późniejszych odcinkach gagów jest fakt, że Tuxedo… czasami za bardzo się nie trudzi. Nasza dzielna Czarodziejka z Księżyca mimo wszystko nie jest taka bezradna. Ale i tak nieustannie oczekuje na „ratunek” ze strony przystojnego mężczyzny.

To zresztą jeden z powodów, dla których tak bardzo – po latach – doceniam Sailor Moon. Twórcy znają heroiczne konwencje na wylot i serwując opowieść o bohaterskich wyczynach, potrafią też od czasu do czasu mrugać okiem do bardziej dojrzałego widza. I tak na przykład Usagi pod postacią czarodziejki będzie nieraz przekazywała umoralniającą lekcję, której sama zaprzeczy w swoim „cywilnym” życiu. Z kolei pełne patosu stwierdzenia Tuxedo padać będą czasem w kompletnie absurdalnych okolicznościach.

Muszę przyznać, że oprócz humoru odkryłem w Sailor Moon również ogromne pokłady bardzo pozytywnego przesłania. Nie chciałbym przypadkiem wywołać w komentarzach jakiejś wojny politycznej, ale sądzę, że rzecz trzeba nakreślić. Otóż przesłanie Czarodziejki z Księżyca wpisuje się w tradycyjny nurt feminizmu. Serial próbuje przekazać młodym kobietom, że mogą spełniać role bohaterskie, ale jednocześnie nie popełnia błędu (przynajmniej w moim odczuciu), jakim jest nachalna maskulinizacja postaci kobiecych. Przeciwnie, czarodziejki są atrakcyjne i kobiece, mają chłopaków, a ich zainteresowania pewnie określilibyśmy jako przystające do tradycyjnych ról płciowych. Proszę nie traktować tej wypowiedzi jako mojego expose na temat tego, jak winny zachowywać się, albo czym mają się interesować kobiety. To tylko stwierdzenie, że bardzo często za feministycznym przesłaniem idzie niemądre potępienie dla wszystkiego, co nazbyt „dziewczęce”. Na szczęście Sailor Moon tego błędu nie popełnia i nie wpada też w obłędną pułapkę przekonania, że „silna rola kobieca” oznacza osobę niezniszczalną, hiperkompetentną i nieludzką. Dzięki swej początkowej fajtłapowatości i strachliwości, Usagi przechodzi rozwój jako bohaterka, a widz kibicuje jej przemianie. Zresztą okazjonalne późniejsze „wtopy” też pomagają przeżywać jej przygody. Czarodziejka z Księżyca bije Kapitan Marvel na głowę.

I choć dzisiaj Sailor Moon dostaje się za „konserwatyzm”, to w latach 90. niektóre prezentowane w serialu treści były uważane za stanowczo nieodpowiednie dla dzieci. Dlatego właśnie ówczesna wersja eksportowa pozbawiona była ostatniego odcinka pierwszego sezonu (nie będę Wam spoilerował, co się w nim znalazło – kto ciekaw, ten obejrzy). A i z pozostałych epizodów znikały pewne wątki (w Sailor Moon dwukrotnie pojawiają się pary homoseksualne, w późniejszych sezonach widzimy też postaci na pierwszy rzut oka androgyniczne). To jeden z powodów, dla których warto sięgnąć po wersję oryginalną, niedubbingowaną. W ten sposób obejrzycie serial w pierwotnej, nieocenzurowanej formie. No i oczywiście polecam wersję klasyczną, złożoną z pięciu sezonów (Sailor Moon, Sailor Moon R, Sailor Moon S, Sailor Moon Super S i Sailor Stars) – choć gwoli ścisłości dwa ostatnie sezony były słabsze. Nie chcę tu pisać o remake’u (Sailor Moon Crystal), bo nie miałem okazji obejrzeć ani jednego odcinka. Ale recenzje wskazują na to, że znaczna część humoru i czaru oryginału gdzieś zniknęła.

Zdaję sobie oczywiście sprawę z tego, że Czarodziejka z Księżyca nie jest serialem dla każdego. To produkcja przygotowana z myślą o dorastających dziewczynach, która trochę przypadkiem trafiła też w gusta młodych chłopców ;). A ja, ze względu na ogromną nostalgię, jestem skłonny przymknąć oko na ogromną schematyczność większości odcinków. Ale wiecie co? Wypada obejrzeć choć jeden epizod i przekonać się na własnej skórze, czy to serial dla Was. Słyszałem, że kto tego nie zrobi, zostanie surowo ukarany w imieniu Księżyca.

0

0