Dwie Karty

Z okazji marcowej premiery 3. tomu Teatru Węży postanowiłam napisać kilka słów o „Dwóch Kartach”, pierwszym tomie przygód Krzyczącego w Ciemności. W jaki sposób zetknęłam się z Teatrem Węży? Cykl ten zachwalał Robert J. Szmidt na Pyrkonie 2017, a przedmowa Roberta M. Wegnera do najnowszego wydania tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, że muszę poczytać o Brune Keare.

Uwielbiam to uczucie, gdy otwieram książkę i dosłownie wpadam do kolejnego świata fantasy.

Spotkałam Brune’a w podziemiach Shan Vaola. Był jednym ze śmieciarzy. Potargany mężczyzna z trzema charakterystycznymi szramami na policzku i żółtym błyskiem w oczach. Nie szukał kłopotów, ale to kłopoty znalazły jego. Wszyscy potrzebowali świecidła wędrując przez kolejne korytarze, my skradaliśmy się niemal bezszelestnie, umykając przed golemami i tkając zasłonę iluzji. Brune jest czarnym magiem, a implozja jego czarów zwabia sługi srebrnych magów.

Myślicie, że to kolejne uniwersum z podziałem na białą (srebrną) i czarną magię, a Agnieszka Hałas zaserwowała nam historię o antybohaterze? Macie rację. Ale jest to tak dopracowana opowieść, z tak krwistymi postaciami i interesującymi wątkami, że czytelnik od pierwszych stron z zapartym tchem śledzi intrygi demonów i rywalizację o dusze śmiertelników. W książkach fantasy, po które zwykle sięgam, autor potrzebuje kilku stron, a czasem nawet rozdziałów, by “rozkręcić się” – i albo “zaskoczy” i zostanę przy lekturze, albo odkładam ją na później/nigdy. W przypadku cyklu Teatr Węży natychmiast przeniosłam się na ulice miasta nad Zatoką Snów.

Opuszczony przez bogów świat ludzi chroni Zmrocza, zasłona utkana z żywiołów. Jej równowagi strzegą srebrni magowie, ale co jakiś czas przedziera się przez nią demon polujący na mieszkańców miast Zatoki Snów. Magia i alchemia towarzyszą możnym i biednym, prostytutkom i śmieciarzom, handlarzom i szczurołapom. Jej czarny aspekt uznawany jest za skażony, a żmijowie (czarni magowie, ka-ira) są ścigani i zabijani. Dla zachowania Ekwilibrium w podziemiach możliwe jest praktykowanie czerni – ale tylko w ukryciu.

Chowańce, żywiołaki, przestępcy, żebracy, ifryty, zbieracze, homunkulusy, demony, bogowie, golemy, magowie to tylko niektóre z istot, które spotykamy razem z Brunem. Nie sposób nie darzyć cieplejszymi uczuciami rodziny szczurołapa, Haru ze szpitala, Gorczycy, Szczura czy pana Bernarda. Z napięciem śledzimy plany Kouremosa oraz przypatrujemy się srebrnym magom w laboratorium. Warzymy alchemiczne wywary i zajadamy się pasztetem.

Czytam fantastykę od ponad piętnastu lat i zdarzało się, że trafiłam na oklepany schemat bądź kliszę, która dosłownie odrzucała mnie od powieści. Ale nie tym razem. Agnieszka Hałas oferuje nam kawał solidnej lektury i udowadnia, że polska fantastyka nadal zaskakuje i zasługuje na uwagę. Zmrocza to miejsce, do którego chcę wracać. Tak jak powracam na zabawę urodzinową w Shire, zjeść gulasz w Zapchlonym Tyłku, wędrować po pograniczach, słuchać Feldmarszałka Dudy czy przesypywać między palcami piasek Arrakis. Będę wracać, by poczuć bryzę w Shan Vaola i przemierzać kolejne wymiary.

Zmrocza pełna jest barwnych postaci, bólu, radości, nienawiści, honoru, walki, śmierci, lojalności, snów, magii i humoru. Warto po książkę sięgnąć, by przeżyć przygody Krzyczącego w Ciemności i wypić herbatę z Zazelem 😉 Zajrzyjcie na blog Agnieszki Hałas, gdzie znajdziecie dodatkowe informacje o Teatrze Węży i innych książkach. Pisarka udzieliła ostatnio wywiadu Pożeraczowi, a niedawno ukazał się także jej tekst Wszystkie światy Ursuli Le Guin, który gorąco polecam. A jeśli nadal nie wiecie, czy cykl dark fantasy o Brunie Keare jest dla Was, stąd i stąd pobierzecie darmowy fragment do przeczytania.

0

0