Zaproszenie (2015)

O tym filmie nie było głośno. Ba, można śmiało napisać, że przeszedł przez świat zupełnie bez echa. Kosztował niespełna milion dolarów, a w trakcie swojej ograniczonej dystrybucji w wybranych kinach, z trudem zebrał jedną trzecią tej kwoty. Bardzo szybko został jednak przeniesiony do dystrybucji na życzenie, trafił również na platformę Netflix i tym sposobem także w moje ręce. Bez dwóch zdań jest to jedna z najciekawszych propozycji filmowych w całej ofercie platformy. Dlatego uznałem, że warto będzie o tym poinformować, a wszystkich czytelników zachęcić do spędzenia stu naprawdę emocjonujących minut. Bo „Zaproszenie” z 2015 roku to kawał świetnego, sprytnie napisanego i trzymającego w napięciu thrillera.

Głównym bohaterem filmu jest Will. Nieco zagubiony mężczyzna, na oko przed czterdziestką i z bagażem życiowych doświadczeń. Akcja rozpoczyna się w momencie, kiedy Will wraz ze swoją życiową partnerką Kirą zostają zaproszeni na kolację. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie nadawca zaproszenia – jest nim była małżonka Willa, niejaka Eden. Organizuje przyjęcie po powrocie z wojaży dookoła świata, na którym – jak zapewnia – chciałaby poukładać wszystkie sprawy i miło spędzić czas.

W tym momencie film mówi nam już, jaki prezentowana przezeń historia będzie miała charakter. „Zaproszenie” to kameralny dreszczowiec sytuacyjny, w którym główną rolę odegrają relacje pomiędzy bohaterem, a byłą żoną. Od samego początku domyślamy się, ze pomiędzy tą parą wydarzyło się w przeszłości coś nieprzyjemnego. Will, za namową obecnej dziewczyny decyduje się stawić na przyjęciu. Jest jednak sceptycznie nastawiony co do zamiarów gospodarzy – Eden i jej aktualnego gacha, Davida. Po dotarciu na miejsce i spędzeniu kilku chwil w nieco dziwacznym towarzystwie nowych przyjaciół byłej małżonki, jego podejrzenia nabierają realniejszych podstaw. Akcja rozgrywana jest w umiejętny sposób, a widz obserwując krępującą imprezę, która bardziej przypomina stypę – podziela wątpliwości Willa.

I tutaj dochodzimy do największej siły „Zaproszenia”. To bardzo inteligentnie napisany i sprawnie zrealizowany film z gatunku, który – nie ukrywam – jest jednym z moich ulubionych. Zawsze podziwiałem kunszt reżyserów, którzy potrafią skutecznie wodzić widza na pokuszenie wśród meandrów scenariusza. W tym przypadku jest to zabawa wyjątkowo przyjemna – co i rusz zastanawiamy się, czy ukazane na ekranie wydarzenia będą prowadzić do tragicznego finału. Kluczową kwestią w pewnym momencie staje się dylemat pomiędzy nastawieniem do głównego bohatera – scenariusz operuje jego postawą w taki sposób, że niemal do końca nie mamy pewności, czy zagrożenie, które odczuwa jest realne, czy to jednak sam Will stanowi największy problem w całej sytuacji.

Ogląda się to wszystko z niemal zapartym tchem, w czym wydatnie pomagają reżyserce zatrudnieni aktorzy. Za film odpowiada bardzo utalentowana Karyn Kusama, świeże nazwisko, które – wzorem Craiga S. Zahlera odpowiedzialnego za świetne „Brawl in Cell Block 99” – dopiero stawia pierwsze kroki w poważnej reżyserii. W swojej krótkiej filmografii współpracowała już m.in. z Charlize Theron („Aeon Flux”), a także pracowała na planie popularnego serialu „Masters of Sex”. Omawiany film stanowi jak do tej pory najwyżej oceniane dzieło Kusamy, ale warto zwrócić również uwagę na jej debiut – „Zbuntowaną” z 2000 roku, która w pozytywnie feministycznym stylu opowiada o świecie amatorskiego kobiecego boksu.

Główną rolę w „Zaproszeniu” dostał Logan Marshall-Green, być może kojarzony przez co bardziej spostrzegawczych widzów z drugoplanowych ról w najnowszym „Spiderman: Homecoming” i „Prometeuszu”. Aktor jest świetnie dobrany do roli zagubionego choleryka, mającego problemy z równowagą psychiczną. Na planie partneruje mu Tammy Blanchard w roli byłej małżonki, Eden. Pani również należą się pochwały, bo podobnie jak Marshall-Green bardzo wiarygodnie balansuje swoją kreacją na granicy poczytalności. Widzowie „Gry o Tron” z pewnością rozpoznają też partnera Eden, niejakiego Davida, w którego wcielił się Michiel Huisman – znany z roli Daario Naharisa w serialu HBO.

Jak widać po wymienionych nazwiskach, obsada „Zaproszenia” nie składa się z nazwisk z pierwszych stron gazet. Pomimo tego, warsztat aktorski zatrudnionych w tym kameralnym dreszczowcu nie pozostawia wiele do życzenia, za co należą się brawa ekipie odpowiedzialnej za casting. W tym niemal teatralnym gatunku bardzo ważne jest wiarygodne oddanie emocji i postaw rozpisanych w scenariuszu – „Zaproszenie” pod tym względem wypada bez zarzutu.

Przyczepić za to można się śmiało do końcówki, która jest nieco rozczarowująca. Na koniec tego bardzo intrygującego i pełnego niepewności seansu otrzymujemy bowiem całkiem całkiem satysfakcjonujące, ale jednak oparte na bardzo utartym schemacie zwieńczenie historii. Możliwe, że taki właśnie był zamysł twórców – aby dać upust nawarstwiającym się z każdą minutą emocjom – lecz biorąc pod uwagę oryginalność i sprawność w budowaniu napięcia, zakończenie uważam za niepotrzebny zwrot w kierunku klasycznego, oklepanego…

Opowiedziana tutaj historia w moim przekonaniu wcale nie wymagała tak drastycznych środków i chyba wolałbym, gdyby twórcy pokusili się o mniej jednoznaczną, lecz ambitniejszą, konsekwencję gatunkową. Nie wszystkim musi to jednak przeszkadzać.

Nawet w moim wypadku, co muszę przyznać, końcowy zgrzyt nie zmienia ogólnego wrażenia, jakie pozostawia „Zaproszenie”. Jest to znakomicie napisany, równie dobrze zagrany i umiejętnie nakręcony dreszczowiec, który idealnie nadaję się na wieczór przed telewizorem. Zapewnia kilkadziesiąt minut porządnej, gatunkowej rozrywki i warto po niego sięgnąć, choćby w celu poszerzenia swoich filmowych doświadczeń. „Zaproszenie” to taka filmowa mecyja, której marketing nie pomógł wybić się do mainstreamu, ale nie przeszkodziło to jej zostać jednym z najlepszych thrillerów 2015 roku.

0

0