Wybory Największego Łotra Westeros i Essos (Wyniki)

Nasze wybory dobiegły końca. Przez ostatnie cztery miesiące wytrwale analizowaliście łotrostwa i nikczemności dokonywane przez postaci wykreowane przez George’a R.R. Martina. W sierpniowym finale oddaliście więcej głosów, niż w jakimkolwiek dotychczasowym plebiscycie. Dzięki temu wysiłkowi możemy już z całą pewnością powiedzieć, że największym łotrem Westeros i Essos jest… Ramsay Bolton.

Być może niektórzy z Was są nieco zawiedzeni tym wyborem. Może stawialiście na Eurona Greyjoya albo na Górę? Cóż, w moim przekonaniu wybór jest trafny. A najlepiej dowodzi tego fragment tekstu wycięty z „Tańca ze smokami”. Przedstawia on największe łajdactwo, jakiego dokonał Ramsay. Ale uprzedzam – tekst jest bardzo drastyczny.

Ramsay Bolton zawsze budził lęk. Nawet jako niemowlę. To nie wstyd sprawił, iż nie przygarnął go pan ojciec. Nie wstyd, a obawa. Tak wczesne uznanie syna mogło odświeżyć ludzką pamięć na temat występku, jakim było zamordowanie młynarza i gwałt na jego żonie. A nawet lord Dreadfortu nie chciał narażać się na gniew Starków.
Kiedy Ramsay zabił Domerica, w sercu Roose’a Boltona lęk zagościł po raz kolejny. Lord Pijawka zrozumiał, że taki sam los spotka każdego prawowitego dziedzica Dreadfortu. Był skazany na Ramsaya, na jego grube kości i wąskie oczy. Innego syna mieć nie mógł.
Wkrótce lęk wlał się też w serca innych ludzi. W serca dziewek, które umilały bękartowi polowania, bezskutecznie uciekając przed jego ogarami. W serca chłopów, którzy próbowali protestować przeciw bestialstwu, tylko po to by odkryć znaczenie herbu Boltonów. W serca lordów Północy, którzy słysząc o lady Hornwood zjadającej własne palce, zrozumieli, że nie ma drugiego takiego człowieka, jak Ramsay Bolton.
Ojciec Ramsaya uchodził za nikczemnego, bo dla realizacji swych planów bez skrupułów ściągał śmierć na niewinnych ludzi. Dla ofiar Ramsaya, śmierć była upragnionym wybawieniem i darem. Myśl o śmierci była jedyną otuchą, gdy lord Winterfell i dziedzic Dreadfortu zrywał z ludzi skórę i przemieniał ich w swoje lalki.
Nikt w Westeros i Essos nie dorównał mu w okrucieństwie. Ale największej nikczemności miał dokonać dopiero tego wieczoru.
Ramsay rzadko przychodził do bożego gaju. Było to ciche i puste miejsce, a nowy lord Winterfell nie lubił ani ciszy, ani pustki. Wolał gwar i towarzystwo innych ludzi. Ale tego wieczoru śpieszył się i wychodząc z psiarni nie miał ochoty maszerować przez cały dziedziniec. Wstąpił więc do krainy Starych Bogów.
Świeży śnieg głośno skrzypiał pod jego butami. Ramsay nie zwracał na to uwagi. Jego zmysły zawsze były wyczulone na dźwięki innego typu. Ramsay doskonale słyszał ludzi, nawet z oddali. Słyszał ich rozmowy, ich śmiech, ich rozpacz. A teraz, przemierzając boży gaj, słyszał oddech. Równy, ale ciężki. Każdy krok przybliżał go do źródła tego dźwięku.
Aż w końcu je ujrzał. Pod czardrzewem leżał mężczyzna. Zbyt stary, zbyt gruby i zbyt lekko odziany, by mógł być człowiekiem Boltonów.
Maester – przeszło przez myśl Ramsayowi. Ale mężczyzna nie miał ani jednego ogniwa łańcucha. Miał za to dziwną czapkę, podobną do tych, jakie nosili marynarze z Trzech Sióstr. Do czapki tej przyczepiona była broszka w kształcie żółwia. Ramsay słyszał kiedyś, że Dornijczycy czcili żółwie. Ale mężczyzna był zbyt blady na Dornijczyka, nie pachniał też winem ani przyprawami.
Lord Bolton pochylił się nad śpiącą sylwetką, przymykając oczy i wciągając nozdrzami zimne powietrze. W wyobraźni słyszał już pytania, jakie zada ocuconemu mężczyźnie… i widział okoliczności, w jakich będzie je zadawać. Ramsay wyprostował się, gotów wezwać straże, gdy nagle dostrzegł jeszcze coś. Oparta o czardrzewo leżała przedziwna tablica z czarnego, oleistego kamienia. Lord Bolton cofnął się odruchowo. Przedmiot opalizował, wydawał się świecić własnym, przytłumionym blaskiem. Wśród znaków i symboli, których znaczenia Ramsay nie rozumiał, dostrzegł też znajome litery, układające się w ciąg słów. „Winds of Winter” – głosił migoczący napis.
Ramsay zawahał się. Czy jestem w stanie to zrobić? – zapytał sam siebie. Ale przecież był największym łotrem Westeros i Essos. Postąpił krok do przodu i już bez wahania wcisnął przycisk „Delete”.
—Taniec z plagiatami—

Myślę, że teraz nikt z Was nie ma już nawet cienia wątpliwości. A oto jak rozkładał się podział głosów w naszym finale:

1. Ramsay Bolton 22.9% – (779 głosów)
2. Euron Greyjoy 11.96% – (407 głosów)
3. Joffrey Baratheon 11.43% – (389 głosów)
4. Gregor Clegane 10.7% – (364 głosy)
5. Petyr Baelish 10.7% – ( 364 głosy)
6. Walder Frey 5.47% – (186 głosów)
7. Tywin Lannister 4.94% – (168 głosów)
8. Daenerys Targaryen 4.59% – (156 głosów)
9. Cersei Lannister 4.41% – (150 głosów)
10. Roose Bolton 4.06% – (138 głosów)
11. Craster 1.73% – (59 głosów)
12. Vargo Hoat 1.47% – (50 głosów)
13. Qyburn 0.97% – (33 głosy)
14. Viserys Targaryen 0.79% – (27 głosów)
15. Łaskotek 0.76% – (26 głosów)
16. Kąsacz 0.59% – (20 głosów)
17. Janos Slynt 0.5% – (17 głosów)
18. Amory Lorch 0.5% – (17 głosów)
19. Rorge 0.5% – (17 głosów)
20. Victarion Greyjoy 0.41% – (14 głosów)
21. Galazza Galare 0.32% – (11 głosów)
22. Płaczka 0.29% – (10 głosów)

I to już prawie wszystko. Serdecznie dziękuję wszystkim biorącym udział w plebiscycie. A najserdeczniej Maksowi, który pomógł mi przygotować listę postaci i ich opisy. Już niebawem wystartujemy z innymi zabawami tego typu. Możecie też spodziewać się zupełnie nowego cyklu tekstów związanych z Pieśnią Lodu i Ognia. Myślę, że przypadnie Wam do gustu.

A tymczasem chciałem jeszcze wspomnieć o wysyłce ebooków. Aby zaoszczędzić sobie czasu rozsyłamy wszystkim po trzy wersje (tzn. pdf, epub i mobi). Weryfikacja kto jaką wersję wybrał była niemądrym pomysłem, który niepotrzebnie zajmował czas. Przypominam też, że jeśli nie dostaniecie ebooka do niedzieli (to znaczy do 17 września), to znaczy, że coś przeoczyliśmy i musicie koniecznie dać nam o tym znać pisząc na adres redakcja@fsgk.pl. Ale jestem przekonany, że do niedzieli wszyscy będą już mieli książkę w swojej skrzynce pocztowej.

Do usłyszenia!

0

0