Analiza: Gra o Tron, sezon 6, odcinek 8

Czy ósmy odcinek szóstego sezonu Gry o Tron był najgorszym odcinkiem w historii tego serialu? Nie sądzę. Szczerze mówiąć wydaje mi się, że nie był to nawet najgorszy odcinek w tym sezonie. Ale jedno jest pewne. Był to odcinek pełen rozczarowań. Pompowany latami balonik oczekiwań nie pękł z wielkim hukiem, ale wydając z siebie dość nieprzyjemne odgłosy, zaczął tracić powietrze. Najbardziej zawiódł oczywiście wątek Aryi, na którego rozstrzygnięcie czekaliśmy latami. I od tego zaczniemy dzisiejszy przegląd odcinka.

Braavos

Ho ho ho… Ileż to teorii powstało w ostatnim tygodniu. Jedni w każdym cieniu dopatrywali się Jaqena. Inni tłumaczyli, że Arya to przecież nie Arya, bo nie jest tak głupia, by łazić po mieście i tępo gapić się na Tytana. A tymczasem wszystko przebiegło zgodnie z oczekiwaniami nas – serialowych cyników. Arya, uczennica pradawnego zakonu zabójców naprawdę dała się podejść jak dziecko i dźgnąć kilkukrotnie w brzuch. Ale spokojnie, Arya to nie jakiś frajer Robb czy Roose, żeby ginąć od rozciętych bebechów.

Młoda Starkówna szuka pomocy u znajomej aktorki. A lady Crane dobrze wie, że nie ma takiej rany, której nie uleczyłaby w kilka godzin mieszanka alkoholu i narkotyków.

– Zaufaj mi – mówi lady Crane – Pierwsza działka gratis.

I tak, po krótkiej konwersacji, Arya zasypia. Budzi ją dopiero morderstwo na lady Crane. Zaczyna się szaleńcza gonitwa. Arya skacze z okien, biegnie szaleńczo, niszczy kramiki sklepikarzy, rzuca się z wysokości kilkunastu metrów – czyli robi dokładnie to, czego spodziewalibyśmy się po narkomanach. Przez cały czas, z morderczą efektywnością, podąża za nią Dziewczyna (Waif – jak wolą niektórzy). Dziewczyna strzela przy tym takie miny, że gdyby materiał trochę przyśpieszyć i puścić z muzyczką z Benny Hilla, to mielibyśmy pierwszorzędną komedię. Zamysł reżysera był jednak chyba nieco inny, bo ewidentnie próbował on skopiować pościgi z Terminatora 2. I rzeczywiście, jeśli spojrzymy na kadrowanie ujęć i ruchy Dziewczyny, to podobieństwo do T-1000 będzie dość oczywiste. Niestety historia (również filmowa) najczęściej powtarza się jako farsa.

Po męczarni jaką była gonitwa po uliczkach Braavos, Arya w końcu robi coś w miarę sensownego. Wabi Dziewczynę do swej kryjówki, wyjmuje Igłę i gasi światło. OK, przynajmniej to ma sens.

W ostatniej scenie odcinka Jaqen H’ghar odnajduje w Domu Bieli i Czerni ślady krwi. Prowadzą one do twarzy Dziewczyny, umiejscowionej na jednej z kolumn.

– Kazałeś jej mnie zabić – mówi oskarżycielsko Arya.
– Owszem, ale jednak przeżyłaś – odpowiada Jaqen – Zaś ona nie. Dziewczynka w końcu stała się Nikim.
– Dziewczynka jest Aryą Stark z Winterfell.
– Wcale nie. – zaprzecza Jaqen – Arya nie żyje. Sama ją zabiłaś.
– Jaqen, chyba żartujesz. – mówi Arya.
– Ja nie jestem Jaqen – zauważa Jaqen – Jaqen nie żyje, bo wypił truciznę po tym jak zabiłaś Meryna Tranta w poprzednim sezonie. Ja jestem Waif. Nie pamiętasz?
– To w takim razie kim ja jestem? – pyta przerażona Arya.
– Ty jesteś Howland Reed.

Podobno niektóre kablówki skróciły ten ostatni dialog, dlatego – specjalnie dla Was – zaprezentowałem go w całości. Jak widzicie teraz wszystko ma sens.

Dorzecze

Sandor Clegane trafia na część bandytów, którzy wymordowali hippisów z poprzedniego odcinka. Odpuszczę sobie opis sceny, wiadomo, że służyła tylko i wyłącznie temu, aby pokazać nam Ogara, którzy przy pomocy siekierki wypruwa flaki kilku zbrojnych. „Żart” był mocno żenujący, flaki w sumie niepotrzebne, a historyjka pod tytułem „prości ludzie opowiadają sobie obrzydliwe rzeczy przy ognisku, by wkrótce zginąć” była już parę razy w serialu przerabiana.

Dużo ciekawsze było spotkanie z Bractwem Bez Chorągwi. To jedna z lepszych scen tego odcinka. Jasne, to że Sandor trafił na nich tuż przed powieszeniem Cytryna i spółki było mało prawdopodobne, ale zostało użyte dla całkiem fajnego komediowego efektu. W świecie bez Cleganebowl i bez Pani Kamienne Serce, Bractwo mogło zachować swojego pierwotnego ducha, a Sandor… mógł do Bractwa dołączyć. Dialogi są ciekawie napisane, przekomarzanie pomiędzy Cleganem a Thorosem z Myr jest autentycznie zabawne, a na dokładkę dowiadujemy się paru ciekawych rzeczy na temat dalszych planów Bractwa.

Dlatego właśnie nie ma sensu wytykać takich drobiazgów jak niewłaściwe wieszanie bandytów (chodzi przecież o to, by lina złamała kark, a nie udusiła), zbyt długie utrzymywanie napiętej cięciwy łuku czy wreszcie penis Sandora. Scena ma swoją wewnętrzną logikę i jest dobrze napisana, a to wystarczy, by wybaczyć te drobiazgi.

Co nie znaczy, że w tej beczce miodu nie ma łyżki dziegciu. Jak dla mnie jest nią niewątpliwie postać Cytryna. Chciałbym, aby w przyszłości, gdy twórcy będą tak drastycznie modyfikować postaci z książek, zmieniali im imiona. Serialowy Vargo Hoat był tak daleki od książkowego oryginału, że dorobił się nowych personaliów. Tak powinno być również z naszym Cytrynowym Płaszczem. Niestety stannisyzacja Cytryna uderzyła też we wcielającego się w jego rolę aktora, który – jak się okazuje – jest fanem zarówno książek, jak i samej postaci tego niezwykle zagadkowego członka Bractwa Bez Chorągwi.

Riverrun

Blackfish przez 99% czasu spędzonego na ekranie, był najrozsądniejszą postacią w całym serialu. Niestety, ostatnia scena znacznie ten wizerunek podważyła. Ale nie uprzedzajmy faktów.

Brienne przybywa pod Riverrun wraz z Podrickiem i po krótkiej obserwacji nierealistycznego CGI namiotów, udaje się na rozmowę z Jaimem Lannisterem. W międzyczasie, po krótkiej sesji podduszania, Pod ma okazje na pogaduchy z Bronnem. Gdyby serial zachował książkowego towarzysza Jaimego, to gadania byłoby mniej. I to mimo więzów rodzinnych. Scenka jest oczywiście tylko wypełniaczem, który ma nam przypomnieć, że Bronn istnieje i go lubimy. Jak na wypełniacz – nie jest najgorsza.

Z kolei rozmowa Brienne z Królobójcą to autentyczny majstersztyk braku logiki i konsekwencji. Ewidentnie Jaime którego spotyka Brienne to zupełnie inny Jaime niż ten, który podarował jej miecz i wysłał z misją odszukania Sansy. Motywacja, cele, a w jakimś sensie również metody Królobójcy są znów takie same jak w pierwszym sezonie. Jaime nie wie o Lancelu, Kettleblacku i Księżycowym Chłopcu. A propos – rozumiem, że Kettleblacka w serialu nie ma, ale czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, jak to się stało, że nowa fryzura Cersei i opowieść o tym jak to ją przegoniono na golasa przez pół miasta, nie skłoniła Jaimego do zadania jednego pytania. No wiecie, dość fundamentalnego pytania. A jaką zbrodnie musiałaś w ten sposób odpokutować moja słodka Cersei?

O rogach Roberta wiedziało kilka osób. O rogach Jaimego wie cała Królewska Przystań. Ironia losu.

Ale wracając do Jaimego, jego zgodę na wyprowadzenie armii Tullych z Riverrun mogę zrozumieć tylko w jeden sposób. Musiał kłamać. Chyba, że był tak głupi, iż nie rozumiał, że rebelię na Północy też mu przyjdzie gasić.

Wszystko to jednak nie ma znaczenia, bo Brienne nie osiąga swojego celu. Blackfish w sposób zaskakująco rzeczowy tłumaczy nierozumnej Brienne, że jakieś tam liściki na niego nie działają, choćby z tej prostej przyczyny, że nie może ich zweryfikować. Ubłagany rzuca w końcu okiem na kartkę. List musiał zawierać fotkę Sansy, bo Blackfish po sekundzie stwierdza, że pani Bolton jest taka sama jak jej matka. Co nie znaczy, że Brynden planuje się z Riverrun ruszać.

W międzyczasie Jaime Lannister odbywa długą rozmowę z Edmurem. Długą i od serca. Wbrew wielu malkontentom uważam tę scenę za udaną. Dała nam wgląd w dusze serialowych Jaimego i Edmure’a. Jasne, są to postacie pod pewnymi względami różne od swych książkowych oryginałów. Ale nie znaczy to, że szantaż Jaimego nie niósł ze sobą odpowiedniego pokładu emocjonalnego. Co więcej sądzę, że gra Tobias Menziesa wcielającego się w rolę Edmure’a (choć dla mnie zawsze będzie Brutusem z serialu Rzym) była doskonała.

Dla równowagi kolejna scena – żądanie otwarcia bram zamku połączone z kłótnią Blackfisha z jakimś bezimiennym strażnikiem, wyszło dość żenująco. Abstrahuję tu od faktu, iż poddanie Riverrun w książkach było wybiegiem taktycznym ze strony współpracującego z Bractwem Blackfisha, a Edmure pełnił tu wyłącznie rolę marionetki. Ale nawet w świecie już ustalonych przez serial wydarzeń, coś w tej kłótni mi nie grało. Być może gdyby obrońcy Riverrun pokazali choć odrobinę desperacji, być może gdybyśmy wierzyli, że przynajmniej niektórzy z nich nie chcą walczyć do końca, to wpuszczenie Edmure’a byłoby łatwiejsze do przełknięcia.

Ale nie ma co przedłużać rozważań na temat tej sceny, bo oto Edmure rozkazuje złożenie broni, a Blackfish pędzi wraz z Brienne i Podrickiem do łodzi. Oczywiście myślimy sobie, że Brynden też będzie uciekał, no bo w sumie po co miałby ukrywać samą Brienne i Poda? Toż oni bez problemu przechodzą przez linie Lannisterów jako ziomki Królobójcy. A jednak Brynden Tully nie odpływa łodzią. Dlaczego? Aby wyjaśnić to zagadnienie, sięgnijmy po oryginalny scenariusz odcinka.

– Blackfiszu, ty oczywiście płyniesz z nami? – Brienne koniecznie chciała się upewnić
– Jasne Brajan. Powiem ci, że jesteś chłop na schwał, i moja córka może tylko się cieszyć, że jej służysz. – odparł ser Brynden.
– Brienne, nie Brajan. Jestem kobietą. – poprawiła go dziewica z Tarthu
– Aha… No tak… Także tego, może lepiej płyńcie sami. Nie ryzykujmy przeciążenia łodzi.
– Ale Blakfiszu, na Północy jest twoja rodzina, musisz dla nich walczyć.
– Eeeee… – zaprzeczył Brynden Tully – Dadzą sobie radę beze mnie.
– Ale to przecież tak niedaleko. – nalegała Brienne – W pół dnia się uwiniemy.
– A bo ja wiem… W sumie to co ja będę się stąd ruszał. Źle mi tu?
– Ale przecież w pojedynkę nie wygrasz. Tam są wojska Lannisterów i Freyów. Zabiją cię.
– A ile ich może być? – spytał stary rycerz – Parę tysięcy raptem. Spróbuję swoich szans. A nuż się poszczęści. A ty już lepiej odpłyń. Bo patrzeć na ciebie nie mogę… To znaczy na to jak ryzykujesz życiem pozostając w zamku…

Jak powiedział tak zrobił. Blackfish z mieczem w dłoni ruszył po swoją wymarzoną śmierć, wierząc, że uda mu się zabić kilku ludzi Lannisterów. Niestety Edmure wysłał na niego lojalnych żołnierzy Tullych. Taki niefart.

Cóż, przynajmniej Blackfish, w przeciwieństwie do Stannisa, nie został przed swoją przedwczesną śmiercią za mocno sponiewierany przez scenarzystów.

Tej nocy Jaime Lannister, wpatrując się w połyskującą w świetle gwiazd rzekę nazywaną Czerwonymi Widłami, dostrzegł przedziwne zjawisko. W dół nurtu rzeki płynął potwór z Loch Ness. Jaime pomachał pozdrawiając majestatyczną bestię. Bestia w odpowiedzi podniosła jedno ze swych odnóży. Ser Jaime tej nocy już nie zasnął, pochłonęło go bowiem rozważanie nad dziwnymi tworami natury.

Królewska Przystań

W Czerwonej Twierdzy pojawili się niespodziewani goście. To kuzyn Lancel z kolegami. Próba aresztowania Cersei nie kończy się jednak zbyt dobrze dla wróbelków. Jeden z nich traci głowę w stylu nawiązującym do Mortal Kombat. I choć żałuję, że ser Gregor zadowolił się tylko jedną ofiarą, to jednak muszę powiedzieć, że scena była ciekawa. Zawsze miło oglądać kogoś, kto czerpie radość ze swej pracy.

Ale jako że każda akcja wywołuje reakcję, wkrótce dowiadujemy się, że król Justin Bieber, w związku ze zbyt dużym hajpem w internecie, postanowił odwołać Cleganebowl. Cersei będzie sądzona przez zgormadzenie siedmiu septonów.

Na takie dictum Qyburn ma wszakże ciekawą odpowiedź. Jego małe ptaszki wywęszyły stare składy dzikiego ognia pozostawione przez piromantów Aerysa II. Miały być użyte do zniszczenia miasta, gdyby wdarły się do niego wojska Roberta. Jak wiemy w wykonaniu tego rozkazu przeszkodził Królobójca.

Tak, wiem, że Qyburn nie powiedział wprost, że chodzi o dziki ogień. Ale nawet moja mama, która w zeszłym tygodniu dzwoniła do mnie żeby dowiedzieć się kim jest Blackfish, domyśliła się tego faktu. Więc dajcie spokój, to nie jest żadna tajemnica. Był wybuch w trailerze oglądanym przez Brana, to musi być wybuch w serialu. Nie zmarnowaliby kasy na CGI do samej wizji. Cersei będzie chciała spalić Sept Baelora, a pewnie puści z dymem całe miasto.

Jedno co zastanawia, to zachowanie Kevana. Król Justin Bieber może na serio myśleć, że mamusia jest niewinna, ale Kevan wie, czym skończy się taki proces. Więc coś tu nie gra.

Poza tym do scen w Królewskiej Przystani nie można mieć zastrzeżeń.

Meereen

W Meereen zaczynamy od dobrej wiadomości. Varys nie czeka na Światowy Zjazd Eunuchów, który ma się niebawem odbyć, i wyrusza do Westeros. Pająk był w tym sezonie kompletnie bezużyteczny i miał najwyżej jedną w miarę ciekawą scenę. Dziwię się, że twórcy jeszcze go nie uśmiercili. Chociaż z drugiej strony – Dorne jest gorsze od śmierci. Zwłaszcza dla widza.

Oczywiście wyprawa Varysa na poszukiwanie floty i sojuszników oznacza, że eunuch nie będzie miał okazji spotkać się z Dany i wytłumaczyć z zamachu w sezonie pierwszym. A to pech, ciągle się mijają… zupełnie jakby w książkach nigdy nie mieli się spotkać. Powiedziałbym, że kompletne zaskoczenie atakiem Yunkai i Astaporu też da się jakoś podciągnąć pod odjazd Varysa, ale tak na dobrą sprawę to serial już wcześniej ukazał nam Tyriona i Varysa jako dwójkę cymbałów, którzy dali sobie spalić całą flotę stacjonującą w ich porcie, więc taka mentalna gimnastyka nie jest potrzebna.

Zanim przejdziemy do do ataku innych miast Zatoki Niewolniczej, warto wspomnieć o castingu na nowego prowadzącego Familiadę. Myślę, że bywały już w serialu równie żenujące i nieśmieszne sceny. Ale chyba po raz pierwszy Tyrion w tak niepokojący sposób zaczyna przypominać dewianta seksualnego. Wybaczcie fani Karła, ale po tych ciągłych próbach jednoczesnego upicia młodziutkiej tłumaczki i eunucha, jednego możemy być pewni – przedstawienie z Braavos zawierało więcej niż ziarno prawdy.

Być może gdyby Tyrion nie rozpijał połowy Meereen, to ktoś by dostrzegł nadciągającą wrogą flotę? A może gdyby scenarzyści nie marnowali naszego czasu na żarty których nikt, poza miłośnikami kabaretu Paranienormalni nie uznały za śmieszne, to dałoby się zmontować scenkę, w której postaci dyskutują o okrętach zmierzających w stronę Meereen?

W nocy zaczyna się dość kuriozalne oblężenie. Najwyraźniej potężne machiny wojenne miotające ogromne kule ognia mogą być spokojnie montowane na okrętach. Żadnego zagrożenia pożarem, a i fizyka newtonowska została chwilowo zawieszona, bo okręty ani troszkę się nie rozchybotały. Nie da się ukryć, że magia wróciła do Westeros i Essos. Ale pal to sześć, bo przynajmniej jest to miłe dla oka.

Jeśli jednak Panowie mieli nieoczekiwane wejście, to co powiedzieć o Dany? Drogon ląduje na piramidzie, a Daenerys wpada do środka z miną jednoznacznie wskazującą na sporą pretensję. No jasne, w końcu sama Daenerys zostawiła Meereen w tak doskonałym stanie… Ale nawet tu warto dostrzec pozytyw, bo praca kamery jest w tej scenie fenomenalna.

Podsumowanie

I to wszystko kochani. Czy odcinek był takim koszmarem, jak twierdzą niektórzy? To kwestia czysto subiektywna. Przypuszczam, że wszystko zależy od tego jak ważna była dla Was konkluzja wydarzeń z Braavos. Od tygodnia obserwowałem wypieranie przez niektórych widzów dość oczywistych faktów. Powstawały kolejne teorie i hipotezy, które próbowały wyjaśnić jakoś dysonans pomiędzy naszymi oczekiwaniami związanymi z Aryą (w końcu miała być świetnym i sprytnym zabójcą), a tym co widzieliśmy na ekranie. Ja już wcześniej nastawiłem się na to, że twórcy skrewili, więc nowego odcinka nie przeżyłem tak boleśnie. Ale rozumiem, że dla niektórych może to być doznanie nieciekawe.

Niezbyt przyjemna jest też konstatacja, że cała historia Riverrun służyła tylko wyciągnięciu Jaimego z Królewskiej Przystani i przypomnieniu nam o Freyach. Boleć może fakt, że Jaime nie jest tą samą postacią, jaką był na tym etapie w książkach – ale przecież to wiemy już od jakiegoś czasu.

Dla mnie odcinek ten miał jeden pozytyw. I jest to pozytyw dość przewrotny. Po zakończeniu historii Stannisa w poprzednim sezonie, naprawdę bałem się tego co twórcy zrobią z Bractwem Bez Chorągwi. To, że stannisyzacja dotknęła tylko Cytryna, odebrałem z oddechem ulgi.

A już w przyszłym tygodniu czeka nas bitwa bękartów. Czy Snowbowl wynagrodzi nam brak Cleganebowl? Być może. Ale powiem Wam całkiem szczerze – mimo wszystko wolałbym, aby serial nie próbował nas oszołomić wielkimi scenami bitew, a zamiast tego więcej uwagi poświęcił „wydarzeniom powszednim”. Bo mimo rosnącego budżetu, coraz więcej elementów serialu kuleje. Ale ogólnie rzecz biorąc – jest kiepsko, choć jeszcze nie tragicznie.

[yop_poll id=”85″]