Czytamy Synów Smoka #1

Zapowiadaliśmy małą niespodziankę, oto i ona. W związku z tym, że w tym roku na pewno dostaniemy do rąk „Ogień i krew”, czyli książkę poświęconą historii dynastii Targaryenów, postanowiliśmy zrobić krótką przerwę w omawianiu „Pieśni Lodu i Ognia”, by przyjrzeć się innym tekstom Martina opowiadającym o początkach dynastii smoków. W trzyodcinkowym omówieniu „Synów Smoka” postaram się zaprezentować Wam skrót tej nieprzetłumaczonej jeszcze na język polski noweli. Ponieważ tekst ma zupełnie inny charakter niż powieści z cyklu „Pieśń Lodu i Ognia”, inaczej będzie wyglądało omówienie. Nie ma potrzeby punktowania najistotniejszych detali czy też śledzenia kto i kiedy umarł. Postaram się za to przedstawić Wam postaci najistotniejsze dla noweli, następnie omówić wydarzenia z noweli podzielone na ważne etapy w życiu obu władców, a na koniec wypunktować błędy i nieścisłości.
Polecam też lekturę dwóch odcinków „Historii Lodu i Ognia” poświęconych Wierze Wojującej. W tekstach tych DaeL omawia część wydarzeń, które miały miejsce w „Synach Smoka”, ale robi to skrótowo, skupiając się za to na dokładnej analizie politycznych aspektów konfliktu pomiędzy Targaryenami, a Wiarą. 
Lai

Najważniejsze postaci

• Aegon Zdobywca – pierwszy król Westeros z dynastii Targaryenów, mąż swoich sióstr Rhaenys i Visenyi, ojciec Aenysa i Maegora.
• Rhaenys – ukochana żona-siostra Aegona, zmarła w niewyjaśnionych okolicznościach podczas Pierwszej Wojny Dornijskiej, matka Aenysa.
• Visenya – druga żona-siostra Aegona, matka Maegora.
• Aenys – pierworodny syn Aegona I, drugi król Westeros.
• Maegor – drugi syn Aegona I, trzeci król Westeros.
• Alyssa Velaryon – żona Aenysa, matka Rhaeny, Aegona, Viserysa, Jaehaerysa, Alysanne i Vaelli.
• Ceryse Hightower – żona Maegora, córka lorda Hightowera i bratanica Wielkiego Septona.
• Gawen – Wielki Maester przebywający na królewskim dworze.
• Harren Czerwony – rzekomy potomek Harrena Czarnego, pierwszy z „królów” zbuntowanych przeciw Aenysowi.
• Jonos Arryn – brat ostatniego króla Doliny, Ronnela. Drugi z buntowników.
• Lodos Podwójnie Utopiony – przywódca rewolty na Żelaznych Wyspach.
• Sępi Król – banita i szaleniec z Dorne.

Dzieciństwo

Aenys urodził się pierwszy, w 7 roku od Podboju, był słabowitym dzieckiem i na dworze plotkowano jakoby był bękartem jednego z faworytów, którymi otaczała się Rhaenys. Książę zaczął rozwijać się od momentu, gdy dostał Żywe Srebro, bestię zrodzoną na Smoczej Skale. Po śmierci Rhaenys w Dorne, Aenys nie chciał jeść i zapomniał jak chodzić. Plotki wypełniły dwór w Królewskiej Przystani, a wielu lordów sprowadzało swoje córki jako kandydatki na żony dla Aegona, gdyż Visenya nie urodziła dotąd dziecka. Maegor przyszedł na świat dopiero w 12 roku od Podboju i był dwukrotnie większy niż jego starszy brat po narodzinach. Bracia nie tylko różnili się, ale też nie darzyli się szczególną miłością. Nie mieli zresztą wielu okazji, by przebywać w swoim towarzystwie. Król zabierał ze sobą Aenysa, ilekroć wyruszał w podróż po Westeros, a Maegor zostawał z matką. Gdy Aegon wracał do swojego fortu w stolicy, Visenya zabierała syna na Smoczą Skałę. Powiadają, że w wieku trzech lat matka włożyła do rąk Maegora miecz, a ten wykorzystał go, by zabić kota. Jest to historia mało prawdopodobna.

Pierwszym nauczycielem walk księcia Maegora został ser Gawen Corbray, najniebezpieczniejszy wojownik w Siedmiu Królestwach. Jego brat Aenys ćwiczył pod okiem Gwardzistów i pana ojca. Król Aegon od czasu do czasu pozwalał mu korzystać z rodowego miecza – Blackfyre’a. Aenys był pilnym uczniem, jednak nie tak gwałtownym jak brat. Książę posiadał za to talent do śpiewu. Podobnie jak jego matka, był inteligenty i czarujący, łatwo zyskiwał przyjaciół. Uwielbiał przejażdżki, a jego ukochanym wierzchowcem był jego smok. Maegor nie darzył zwierząt sympatią, bywał też okrutny wobec służby. Miał towarzyszy, ale niewielu przyjaciół. Łatwo wpadał w gniew i nie wybaczał szybko zniewag. W wieku ośmiu lat z łatwością pokonywał starszych o pięć lat giermków, w wieku dwunastu lat pokonał nauczyciela walki. Na trzynaste urodziny Visenya podarowała synowi drugi rodowy miecz Targaryenów – Mroczną Siostrę.

Młodość

W 22 roku od Podboju Aenys poślubił Alyssę Velaryon, córkę Lorda Przypływów. Velaryonowie byli zaprzysiężeni Targaryenom jeszcze w Valyrii, z tego rodu pochodziła również matka Aegona I. Rok później Alyssa powiła Rhaenę. Visenya zaproponowała małżeństwo pomiędzy Maegorem, a córką Aenysa. Gdy Wielki Septon usłyszał o tych planach, natychmiast wysłał kruka do króla Aegona z ostrzeżeniem, iż Wiara nie zaakceptuje tego związku. Septon zaproponował swoją bratanicę, córkę lorda Hightowera, na narzeczoną dla Maegora.

W 25 roku od Podboju syn Visenyi poślubił Ceryse Hightower w Gwiezdnym Sepcie Starego Miasta. Maegor przechwalał się, że skonsumował małżeństwo ze swoją starszą o 10 lat panią żoną 12 razy w ciągu jednej nocy. A jednak nie udało im się spłodzić potomka. Tymczasem w następnym roku Alyssa Velaryon powiła Aegona. Trzy lata później na świat przyszedł Viserys, w 34 roku od Podboju Jaehaerys (późniejszy długoletni władca Westeros), a w 36 roku Alysanne (żona Starego Króla).

W 28 roku od Podboju Maegor wysadził z siodła trzech Gwardzistów Królewskich na wielkim turnieju w Riverrun. W walce zbiorowej nikt nie zdołał mu się oprzeć. W wieku szesnastu lat został pasowany Blackfyrem przez ojca. Wraz z Osmundem Strongiem i Aethanem Velaryonem walczyli na Stopniach przeciwko lyseńskiemu królowi piratów, Sargoso Saanowi. W 31 roku wyśledził i pokonał rycerza bandytę zwanego Olbrzymem znad Tridentu. Nadal jednak nie został smoczym jeźdźcem. Oferowano mu sześć smoków, które wykluły się na Smoczej Skale podczas panowania Aegona, ale odmawiał przyjęcia któregokolwiek z nich.

Pod koniec rządów Zdobywca poleciał na Balerionie do Słonecznej Włóczni, gdzie świętowano dziesięciolecie zawarcia pokojowych stosunków. Królowi towarzyszył Aenys na Żywym Srebrze. Maegor pozostał na Smoczej Skale. W 35 roku Aegon przeniósł się z dworem na Smoczą Skałę, a w stolicy rozebrano Aegonfort i rozpoczęto budowę kamiennego zamku godnego króla. Nadzór nad konstrukcją Czerwonej Twierdzy powierzono namiestnikowi Alynowi Stokeworthowi i królowej Visenyi.

Śmierć Smoka

Aegon zmarł w 37 roku od Podboju na Smoczej Skale, gdy pokazywał wnukom (Aegonowi i Viserysowi) na Malowanym Stole szczegóły kampanii wojennej sprzed 40 lat. Przed spaleniem szczątków ojca Maegor wygłosił mowę pogrzebową. Króla zakuto w zbroję, a w jego dłoniach złożono Blackfyre. Vhagar podpaliła stos pogrzebowy, a z popiołów Aenys wydobył valyriański miecz ojca, ciemniejszy, ale nieuszkodzony. Na głowę Aenysa włożono koronę Zdobywcy. Maester Gawen ogłosił go królem. Zebrani na Smoczej Skale lordowie i rycerze złożyli mu hołd, podobnie jak Maegor. Aenys postawił brata na nogi, ofiarował mu Blackfyre i zaproponował wspólne rządy nad Westeros. Aenys i jego rodzina pożeglowali do Królewskiej Przystani, gdzie tysiące prostaczków widziało jak zajął miejsce na Żelaznym Tronie. Później król z żoną i dziećmi rozpoczął podróż do Starego Miasta, by otrzymać błogosławieństwo Wielkiego Septona. Po drodze zatrzymali się w Riverrun, Lannisporcie i Wysogrodzie. Wielki Septon namaścił króla i sprezentował Aenysowi nową koronę z żółtego złota z twarzami Siedmiu inkrustowanymi w nefrycie i perłach. Po śmierci Aegona, Maegor wreszcie wybrał sobie smoka. Był nim Balerion.

Bunty przeciwko królowi

Na wielu zamkach w Siedmiu Królestwach szeptano, że to Maegor powinien zasiąść na tronie ojca, gdyż był zaciekłym wojownikiem, a świeżo scalone Westeros potrzebowało silnej ręki. Aenysa zwano marzycielem. Wkrótce też jego władza miała zostać podważona. Synowie lordów pokonanych podczas Podboju rośli w siłę i niepokój szerzył się we wszystkich Siedmiu Królestwach, które przez setki lat obywały się bez praw narzucanych przez Żelazny Tron. Pierwsze ognisko konfliktu narodziło się w Harrenhal. Po eliminacji rodu Hoare’ów przez ogień Baleriona Czarnego Strachu, zamek przypadł Quentonowi Qoherysowi, staremu nauczycielowi walki króla Aegona. Jego wnuk, Gargon Gość, był znany w swojej domenie z tego, iż bez skrępowania korzystał z prawa pierwszej nocy. Gdy król Aenys przebywał w Riverrun, ojciec jednej z dziewcząt rozdziewiczonych przez Gargona wpuścił do Harrenhal Harrena Czerwonego, bandytę podającego się za ocalałego potomka rodu Hoare’ów. Harren wymierzył sprawiedliwość w imieniu prostaczków. Gargona wykastrowano w bożym gaju, kilku jego lojalnych zbrojnych zabito, a pozostali przyłączyli się do Harrena, nowego Króla Rzek. Gdy wieści dotarły do Riverrun, lord Tully poradził królowi, by dosiadł Żywego Srebra i urządził Harrenowi Czerwonemu ognisko takie, jak kiedyś Aegon Zdobywca. Aenys odmówił i kazał zwołać chorągwie dorzecza. Tylko tysiąc ludzi stawiło się na wezwanie. Gdy dotarli do Harrenhal, zastali zamek opuszczony. Król Rzek schronił się w lasach.

Aenys wrócił do stolicy, a tymczasem Jonos Arryn uwięził swojego starszego brata i ogłosił się Królem Góry i Doliny. Na Żelaznych Wyspach z morza wyłonił się kapłan-król i ogłosił Lodosem Podwójnie Utopionym, synem Utopionego Boga powracającym z wizyty u ojca. Siedem Królestw zaczynało się rozpadać.

Dornijczycy przeciwko Aenysowi

W Czerwonych Górach Dorne Sępi Król wezwał prawdziwych Dornijczyków do zemsty za krzywdy wyrządzone podczas Podboju. Księżna Deria potępiła Sępa i ogłosiła, że lojalni Dornijczycy pragną tylko pokoju. A jednak tysiące dołączyło do Sępiego Króla zmierzającego kozimi górskimi dróżkami do Reach. Lord Harmon Dondarrion napisał do króla Aenysa, że Sępi Król jest na wpół obłąkany, a jego nieokrzesana tłuszcza pachnie tak intensywnie, że czuć ją z odległości 50 lig lądowych. Niedługo po tym liście Blackheaven zdobyto i spalono, a Sępi Król osobiście odciął nos lorda Dondarriona.

Aenys zdawał sobie sprawę, że wszystkie te bunty trzeba ugasić, ale nie mógł się zdecydować, od którego zacząć. Wielki maester Gawen napisał, że król nie mógł zrozumieć podłoża konfliktów – uważał, że prostaczkowie go kochali. Chciał sprowadzić na dwór Harrena Czerwonego i lorda Arryna, żeby wysłuchać ich zażaleń, dlatego odesłał na Smoczą Skałę panią żonę z dziećmi, a Alyna Stokewortha planował wysłać z flotą do Doliny. A jednak wkrótce zmienił zdanie i wysłał go z setką mieczy z zadaniem schwytania Harrena. Tymczasem lordowie wyruszyli w pole – jedni samodzielnie, inni z polecenia królowej wdowy Visenyi.

Eliminacja powstań

Kiedy Royce’owie oblegali Orle Gniazdo, Jonos Arryn postanowił rozwiązać problem uwięzionego w lochach brata i wyrzucił go przez Księżycowe Drzwi. Był pewien, że zamek jest nie do zdobycia przez armię. I rzeczywiście. Tyle, że wkrótce wylądował w nim Maegor na grzbiecie Baleriona Czarnego Strachu. Zamiast stawić czoła ogniowi smoka, garnizon wyrzucił króla Jonosa przez Księżycowe Drzwi. Maegor skazał buntowników na śmierć – schwytani rycerze zawiśli nago na murach Orlego Gniazda.

Goren Greyjoy zebrał ludzi i popłynął na Starą Wyk i Wielką Wyk, gdzie wybił zwolenników Lodosa. Głowę Podwójnie Utopionego zamarynowano w solance i odesłano do stolicy. Zadowolony król Aenys przyznał Lordowi Kosiarzowi dowolny przywilej. Goren Greyjoy poprosił o usunięcie septonów i sept z Żelaznych Wysp. Król nie miał wyboru i zgodził się, wzbudzając niezadowolenie Wiary.

Mimo zabiegów księżnej Derii wielu Dornijczyków wspierało rebelię Sępiego Króla. Trzydzieści tysięcy zbrojnych stanowiło armię szaleńca, który podzielił zastęp na dwie części i wyruszył na Nocną Pieśń i Horn Hill, podczas gdy lord Wyl oblegał Stonehelm. Orys Baratheon, który stracił rękę przez starego lorda Wyla, rozbił Dornijczyków pod siedzibą Swannów i odciął rękę wroga w akcie zemsty. Odciął też drugą dłoń i obie stopy. Orys zmarł podczas powrotu do Końca Burzy z powodu ran odniesionych w czasie bitwy, ale jego syn Davos mówił, że ojciec umarł z uśmiechem na ustach patrząc na dłonie i stopy wiszące w namiocie niczym sznur cebuli. Nie mogąc zdobyć Nocnej Pieśni, Sępi Król pomaszerował na zachód. Lady Caron przyłączyła się do zastępu prowadzonego przez okaleczonego lorda Dondarriona. Tymczasem lord Samwell Tarly z Horn Hill wystawił linię kilku tysięcy rycerzy i łuczników na drodze marszu Dornijczyków. Okrutny Sam przy pomocy Jadu Serca zabijał wrogów podczas krwawej bitwy. Sępi Król miał dwa razy więcej ludzi niż połączone siły Caronów, Tarlych i Dondarrionów, ale większość z nich była niezdyscyplinowana i ich szeregi załamały się wobec atakujących rycerzy zakutych w zbroje. Dornijczycy uciekli w góry, a lordowie Pogranicza wyruszyli na Polowanie na Sępa. Okrutny Sam schwytał Sępiego Króla i wystawił go na pastwę słońca i pragnienia, związanego nago i zawieszonego pomiędzy dwoma filarami.

Harrena Czerwonego osaczono w wiosce na zachód od Oka Boga. W ostatniej walce zabił królewskiego namiestnika Alyna Stokewortha, ale zginął z ręki jego giermka Bernarra Brune’a. Wdzięczny król Aenys pasował Brune’a na rycerza, a Davosa Baratheona, Samwella Tarlyego, Beznosego Dondarriona, lady Caron, lorda Royce’a i Gorena Greyjoya obsypał złotem i zaszczytami. Największe podziękowania złożył swojemu bratu Maegorowi, który wrócił w blasku chwały do Królewskiej Przystani. Na oczach wiwatującego tłumu syn Visenyi został mianowany królewskim namiestnikiem. Jednak miłość pomiędzy Synami Smoka nie trwała długo…

Błędy

W tekście „Synów Smoka” znalazło się całkiem sporo błędów, nieścisłości i informacji niezgodnych z tym, co wcześniej mogliśmy znaleźć w „Świecie Lodu i Ognia”. Oto część z nich, która pojawiła się w omawianym fragmencie:

• Żona Maegora, Ceryse Hightower, nazwana w ŚLiO córką lorda Martyna Hightowera, w “Synach Smoka” jest zaprezentowana jako jego siostra.
• Wśród tytułów koronowanego na króla Aenysa brak tytułu „króla Rhoynarów”. Teoretycznie można byłoby to uznać za zabieg celowy, ale Targaryenowie twierdzili wówczas, iż są władcami Siedmiu Królestw włącznie z rhoynarskim księstwem Martellów. Pozostali królowie używali tej tytulatury nawet przed formalnym podporządkowaniem Dorne.
• Kilkukrotnie w tekście dochodzi do przekłamań w imionach albo nazwiskach – np. dochodzi do zamiany imion Robar i Rogar.

0

0