Pomylone Analizy: Gra o Tron, sezon 7, odcinek 5, „Wschodnia Strażnica”

Za nami już piąty odcinek najnowszego sezonu „Gry o Tron”. I niewątpliwie był to odcinek wyjątkowy. Nie pamiętam kiedy ostatnio serial ten zafundował mi tyle śmiechu. Scenarzyście odcinka – Dave’owi Hillowi – należą się pod tym względem brawa. Trochę gorzej było z tymi irytującymi głupotkami i nielogicznościami, które trawią serial od dłuższego czasu. Ale to akurat nie tyle wina pojedynczego scenarzysty, co showrunnerów i ich pomysłu na ten sezon.

No dobrze, ale nim przejdziemy do opisu odcinka, wspomnijmy o przedsezonowych przewidywaniach:

• Sam opuszcza Stare Miasto razem z Goździk i jej synem.
• Jorah dociera na Smoczą Skałę. Jorah na początku traktuje Jona dość chłodno, ale po pewnym czasie się dogadują. Jon chce oddać Długi Pazur młodszemu Mormontowi, ale ten go nie przyjmuje.
• Jon otrzymuje kruka z informacją, że Arya i Bran są w Winterfell.
• Arya trenuje walkę z Brienne.
• Littlefinger próbuje podburzyć Aryę przeciw Sansie, używając do tego starego listu Sansy do Robba.
• Jaime, Bronn, Tyrion i Davos spotykają się w tajemnicy przed Cersei. Davos odnajduje Gendry’ego, który nadal trudni się kowalstwem i płatnerstwem w Królewskiej Przystani. Tyrion, Davos i Gendry muszą uciekać z miasta.

Trening z Brienne miał miejsce w poprzednim odcinku. A Jon jeszcze Mormontowi nie zaoferował Długiego Pazura. Ale poza tym – wszystko się zgadza.

Sprawdziły się też spoilery, które mylnie przypisałem do poprzedniego odcinka:

• Po powrocie z bitwy, Drogon pozwala się pogłaskać Jonowi.
• Dany jest mocno wkurzona i urządza ogniska w stylu lady Melisandre. Drogon przypieka Randyla i Dickona Tarlych, którzy przeszli na stronę Lannisterów. Tyrion zaczyna podejrzewać, że Daenerys wariuje.
• Smętny Jon wpada na “genialny” plan schwytania żywego upiora i wykorzystania go do zjednoczenia wszystkich sił w Westeros do walki z Białymi Wędrowcami.
• W Cytadeli Goździk czyta listy od jakiegoś Targaryena, którego imię jak zwykle przekręca… Raggar?

Jak również to, co przypisałem do odcinka następnego:

• Daenerys rozpaczliwie próbuje się pozbyć Jorah Mormonta, więc wysyła go wraz ze Smętnym Jonem i Gendrym na polowanie na wskrzeszone przez Białych Wędrowców istoty.
• We Wschodniej Strażnicy Smętny Jon, Gendry i Jorah łączą siły z resztą Drużyny A: Dondarrionem, Thorosem z Myr, Ogarem i Tormundem.

Gdy się nad tym zastanowić, to wygląda na to, że w odcinku piątym naprawdę wiele się działo. A co było najważniejsze?

Gdzieś w Krainach Korony

Czy tylko ja zakończyłem oglądanie poprzedniego odcinka śpiewając na pełen głos „Let de Skajfooooool”? Tego nie wiem. Ale jestem pewien, że nie tylko ja zdawałem sobie sprawę z tego, że Jaimego nie da się tak łatwo utopić. Nawet kiedy ma na sobie zbroję płytową.

Spędziwszy kilka godzin pod powierzchnią wody, Jaime i Bronn w końcu doczłapują do brzegu i oddają się krótkiej wymianie zdań na temat sposobu zakończenia wojny (Jaime miał rację, sprzątnięcie Daenerys to sprawa priorytetowa) i tego co motywuje Bronna.

Odrobinę dalej Daenerys wygłasza swoją tradycyjną opowiastkę na temat łamania kół, i tego typu spraw. Tym razem argumenty padają jednak na nieco mniej podatny grunt. Niektórzy widzą chyba w słowach „Nie jestem morderczynią, lepiej uwierzcie bo jak nie to flaki powyrywam” pewną sprzeczność.

Lord Randyll Tarly i jego syn Dickon zachowują się z godnością, więc Dany postanawia wskrzesić rodzinne tradycje. Pada przy okazji jakiś dziwny argument na temat niemożności zesłania na Mur przez nieuznawanego monarchę… Kupy się to raczej nie trzyma, czego najlepszym przykładem jest ser Alliser Thorne, który do końca walczył po stronie Targaryenów, a po wojnie trafił na Mur. Ale to nieistotne.

Grillowanie Tarlych tylko utwierdziło Tyriona w przekonaniu, że coś z Dany jest nie tak.
Myślę, że ta krótka scena unaoczniła mi jak ciekawe mogą być konflikty lojalności w „Wichrach zimy”. Wyobraźcie sobie, że w miejscu szalonej Cersei mamy Aegona. I że spór toczy się o to, którego z Targaryenów powinni poprzeć mieszkańcy Westeros. Mądrego i dobrego księcia, czy szaloną smoczą królową, przybyłą na czele Dothraków i Nieskalanych.

Królewska Przystań

W Królewskiej Przystani rodzeństwo/kochankowie widzą się tuż po powrocie mocno zmaltretowanego Jaimego, a jednak dla Cersei najważniejszym tematem jest skala strat w jej armii. Jaime próbuje przedłożyć bliżej nieokreślony plan pertraktacji, który Cersei zbywa, twierdząc, że z Żelaznym Bankiem będą mogli pozyskać dodatkową armię (mowa oczywiście o wspomnianej Złotej Kompanii). Jaime wyolbrzymia nieco zasługi Dothraków (naprawdę większą część pracy odwalił Drogon). Poruszony zostaje też temat niewinności Tyriona. Mimo początkowych oporów, Cersei przyjmuje w końcu argumentację swojego brata. Hmmm… ciekawe, czy ułatwi to jakieś późniejsze spotkanie…

Smocza Skała

Lądując na Smoczej Skale Daenerys nadal jest chyba w dość szaleńczym nastroju, bo próbuje postraszyć Jona Drogonem. I wszystko poszłoby świetnie, gdyby po niuchnięciu Jona, Drogon się nieco nie uspokoił. Dany, zafascynowana faktem, że Drogon nie użarł Jonowi łapę, próbuje podpytać go o te sztylety, co to nimi niby został dziabnięty. Przez moment zaczyna być nawet romantycznie, więc – oczywiście – ser Jorah „Piąte Koło u Wozu” Mormont musi to zepsuć.

Powiadomiwszy Daenerys, że spełnij jej rozkaz, to znaczy wyleczył nieuleczalną chorobę, oddaje się pod jej rozkazy. Na miejscu Dany poprosiłbym jednak o jakieś wyniki badań okresowych czy coś w tym stylu. Jorah już w przeszłości kłamał, więc nie wiadomo do czego mógłby się posunąć, byle tylko zostać na chwilę przytulonym.

Winterfell

W Winterfell Bran przejmuje kontrolę nad kluczem wron (albo kruków – nie znam się na tym). Wrono-drony lecą na Północ, mijają tytułową Wschodnią Strażnicę, aż w końcu natrafiają na armię prowadzoną przez Białych Wędrowców. Nocny Król odpędza ptaszyska, a Bran podejmuje decyzję o napisaniu wiadomości do Jona.

Scenariusz odcinka ujawnił pełną treść korespondencji. „Jon, widziałem cię z Ygritte w jaskini. Byłeś taki piękny. Armia umarłych już maszeruje. Aha, ja żyję. I Arya też. Wspomniałbym Ci jeszcze o Twojej matce i ojcu, ale już brakło miejsca na tym papierku.”

Cytadela

Okazuje się, że Bran wysłał też wiadomość do maesterów ze Starego Miasta. Samwell Tarly próbuje przekonać maesterów o prawdziwości słów chłopaka, ale jego starania nie przynoszą skutków. Zdenerwowany wychodzi.

Jakiś czas potem wracamy do Sama i Goździk. Dziewczyna urządza Samowi „Westeroskich Milionerów”, ale ten nie jest zainteresowany jej pytaniami. Ale już po kilku sekundach to Goździk zada kluczowe pytanie. Czym jest anulowanie małżeństwa?

Ogromne ukłony do twórców serialu. Udało im się stworzyć scenę, przez którą poderwałem się z fotela i zacząłem wygrażać pięścią w stronę ekranu.

Oto okazuje się, że nasza Goździk dotarła do pisma mówiącego o anulowaniu małżeństwa pomiędzy Rhaegarem Targaryenem a Elią Martell. Co więcej, dowiadujemy się, że ów książę „Rogar” poślubił inną kobietę podczas tajnej ceremonii w Dorne. A świadkiem tych wszystkich wydarzeń był septon.

Problem następstwa tronu w rzeczywistości serialowej został rozwiązany. Jon ma większe prawa do tronu od Daenerys. A przy okazji – losy Elii Martell są w takiej sytuacji jeszcze bardziej smutne. Nie wiem, czy książki skorzystają z tego samego chwytu. Przyznam, że spodziewałem się jak dotąd raczej wielożeństwa. Tym niemniej jestem pozytywnie zaskoczony.

Oczywiście Sam, przejęty zachowaniem maesterów, nie słuchał już Goździk. W przypływie szaleństwa postanawia uciąć jak dotąd nudny wątek Cytadeli. Kradnie książki i ucieka wraz ze swoją wybranką i jej synem. Przyznam, że nie spodziewałem się niczego innego. Złodziejstwo to druga natura Samwella. Wspomnijmy chociażby Jad Serca skradziony lordowi Randyllowi. Albo żonę, córkę i syna ukradzionych Crasterowi (był to wyczyn tym większy, że żona, córka i syn to były tylko dwie osoby).

I znowu Smocza Skała

Na Smoczej Skale Tyrion i Varys rozmawiają o tym jak szalona jest Daenerys i łudzą się, że można ją jeszcze zmienić. Przyznam, że spodziewałem się, iż pointą konwersacji będzie to, że Varys czytał list Brana, ale i tak mnie ten żart rozbawił.

Narada, która ma miejsce chwilę potem, i w trakcie której powstaje plan pojmania upiora, w zasadzie nie wymaga komentarza. Plan jest dziwny, a w kontekście planów Daenerys przekonanie Cersei do współpracy niczego nie daje. Ale chyba takie rzeczy już się nie liczą, a scenarzyści po prostu za wszelką cenę pragnęli przerzucić garść bohaterów za Mur.

Warty odnotowania jest wyraz ulgi na twarzy Daenerys, gdy ser Jorah proponuje, że uda się na tę samobójczą misję.

I znowu Winterfell

Sansa przewodniczy najkrótszej naradzie w historii, w trakcie której garść ludzi narzeka na Jona. W tym rycerze Doliny, którzy – nie wiedzieć czemu – nadal siedzą w Winterfell i podżerają zapasy. Gdyby chcieli, to w tym sezonie zdążyliby już z osiem razy obrócić z Orlego Gniazda pod Mur i z powrotem.

Arya wyrzuca Sansie, że w swoim zachowaniu jest wysoce interesowna, i nie próbuje nawet bronić swojego „brata”. Swoją drogą to ciekaw jestem, czy Arya ma już ten wykrywacz kłamstw, jakim posługiwali się Ludzie Bez Twarzy w sezonie szóstym. Czy za jej słowami kryje się tylko niechęć wobec siostry, czy coś więcej?

Zobaczymy. Póki co Arya zostaje rozegrana przez Littlefingera, aranżującego sytuację, w której Arya odnajduje list Sansy z pierwszego sezonu. Sansa nazywała tam swego ojca zdrajcą i apelowała do Brana o posłuszeństwo wobec Żelaznego Tronu.

I znowu Królewska Przystań

Chciałbym w końcu zobaczyć jakiś statek. Choćby w oddali. Bo mam wrażenie, że 3/4 postaci w tym sezonie przebywa ogromne dystanse na małych łódkach wiosłowych. Dotyczy to m.in. Davosa i najbardziej rozpoznawalnego człowieka Siedmiu Królestw – Tyriona Lannistera – którzy przybyli z misją incognito do stolicy tychże Siedmiu Królestw. Tyrion kontaktuje się telepatycznie z Bronnem (no bo przecież nie wychodzi na ulice miasta, prawda?), który z kolei sprowadza do podziemi Czerwonej Twierdzy Jaimego. Spotkanie dwójki braci nie należy do szczególnie ciepłych, ale koniec końców racje Tyriona zostają przedstawione.

Tymczasem ser Davos, który zapewne jest zaledwie w drugiej, albo trzeciej dziesiątce najbardziej rozpoznawalnych ludzi w Westeros, prowadzi zupełnie inną misję. Udaje się do płatnerza, a tam… spotyka Christiana Bale’a. Ewentualnie może to być też szczuplejszy o 10kg Gendry Waters, bękart Roberta Baratheona. Ogromny szacunek dla scenarzystów za nieprzeciąganie tej sceny. Gendry jest konkretnym facetem i od razu decyduje się iść z Davosem. Zabiera też swój młot do wbijania słupów telegraficznych.

Na serio, ja wiem, że to jest konwencja fantasy, ale młoty bojowe tak nie wyglądały. Polecam lekturę bardzo ciekawego, poświęconego właśnie młotom, artykułu Dragon Warriora.

Przemytnik i bękart mają jeszcze małą przygodę ze Złotymi Płaszczami na wybrzeżu. Wszystko poszłoby dobrze, gdyby nie nagłe pojawienie się dość charakterystycznego karła. Młot do wbijania słupów telegraficznych idzie w ruch i już po kłopocie.

W międzyczasie Jaime przekazuje Cersei nowinę o proponowanym spotkaniu (i prezentacji upiora). A Cersei ujawnia, że jest w ciąży. To odstaw to wino kobieto!

Znowu Smocza Skała?

Na Smoczej Skale Davos chce przedstawić Jonowi Gendry’ego, ale ten przedstawia się sam, rezygnując z ukrywania swojej tożsamości. Kompletnie się tego nie spodziewałem, ale spotkanie tych dwóch postaci było autentycznie zabawne. Zwłaszcza moment, w którym Gendry zasugerował, że ich relacje mogą być takie, jak relacje ich ojców. Biedny Jon, skończy na dnie Tridentu.

Po ckliwych pożegnaniach, nasza ekipa wyrusza do Wschodniej Strażnicy…

Wschodnia Strażnica

…gdzie po raz kolejny otrzymamy sporą dawkę śmiechu. Prostolinijny Tormund jak zawsze rozbraja swoją szczerością. Ale tym razem jego zdrowe spojrzenie na świat to tylko preludium. Po chwili następuje spotkanie ekipy Jona z resztką Bractwa Bez Chorągwi. Mężczyźni zostali pojmani podczas próby przekroczenia Muru. I tu dochodzimy do momentu kulminacyjnego, bowiem wskutek spiętrzenia absurdów okazuje się, że w nowo utworzonej grupie śmiałków praktycznie każdy ma swojego śmiertelnego wroga. W wyniku tej komedii omyłek, sformowana zostaje Drużyna A (względnie – Siedmiu Wspaniałych), wyruszająca z samobójczą misją na północ. To co zobaczymy w następnym odcinku może mądre nie będzie… ale na pewno będzie spektakularne.

Reasumując

Trzy największe minus odcinka to: idiotyczny pomysł wyprawy za Mur, absurdalność wycieczki Davosa i Tyriona oraz kompletnie pozbawione chemii relacje Jaimego i Cersei. Kiedyś kochałem ich nienawidzić, teraz rodzeństwo jest mi kompletnie obojętne. No, może mam odrobinę sympatii do Jaimego. Trochę padło też zwyczajowe usprawiedliwienie serialu związane z rzekomo toczącymi się nierównolegle wątkami. Korespondencja z Cytadelą i Smoczą Skałą kompletnie ten argument obaliła. Przebywanie tych wielkich dystansów w serialu naprawdę nie da się już usprawiedliwić inaczej niż lenistwem scenarzystów, tudzież brakiem czasu, na nieco bardziej realistyczne podejście do tematu. Nie żebym z tego powodu rozdzierał szaty, po prostu odnotowuję ten fakt. I więcej o tej kwestii wspominać nie będę.

Ach, no i zapomniałbym – brakowało Eurona.

Ale i plusów było niemało. Odcinek był zabawny. Potrafił zaskoczyć, a nawet szarpnąć emocjami widza. Winterfell przestało być nudne jak flaki z olejem. Ba, relacja pomiędzy Sansą, a Aryą nabrała pewnej głębi. Arya mogła tęsknić za rodziną, ale zdania o swojej siostrze tak do końca chyba nie zmieniła. #TeamArya. Na dodatek dostaliśmy znów Gendry’ego. Wprawdzie żart o wiosłowaniu był spóźniony o 2-3 sezony, ale nie zmienia to faktu, że możemy się cieszyć z powrotu tego bękarta z nierealistycznie wielkim młotem.

Wahałem się pomiędzy siedmioma, a ośmioma cytrynowymi ciasteczkami. Ale daję (trochę na kredyt) osiem. I czekam na następny odcinek.

A jak Wy oceniacie Wschodnią Strażnicę?