Recenzje w biegu: Doktor Strange

To już czternasty pełnometrażowy film z Marvel Cinematic Universe. Uniwersum zmienia się powoli w Uroborosa, pożerającego własny ogon, czego ten film jest najlepszym przykładem. Hype na Strange’a nie był na szczęście aż tak rozrośnięty jak na ostatniego Kapitana Amerykę, co w sumie wyszło filmowi na dobre. Bo chociaż Doctor Strange jest zapowiadanym od dawna wejściem MCU w magię/mistykę, to ciężko pozbyć się wrażenia, że gdzieś już to wszystko widzieliśmy. Uczucie podobne do tego, jakie miałem po ostatnich Gwiezdnych Wojnach – zmieniono detale, ale w gruncie rzeczy ten film jest bardzo podobny do pierwszego w serii. Na końcu artykuły znajdziecie TL;DR w formie filmu nagranego bezpośrednio po seansie.

Czym więc jest ten film? Przede wszystkim straconą szansą polskiego dystrybutora na fantastyczny tytuł „Doktor Dziwago”.

Poza tym… cóż, skojarzenia z Iron Manem nasuwają się wręcz same. Poczynając od bohatera – ten sam typ egoistycznego, acz bardzo kompetentnego palanta. Stephen Strange to Tony Stark, tylko niestety mniej charyzmatyczny, ze słabszymi sucharami. Tak samo jak Stark pomiata swoimi minionami, a nawet wysławia się w podobny sposób. Momentami człowiek-wydra jakim jest jest Benedict Cumberbatch stara się dodać trochę od siebie, ale schematyczny scenariusz mu to skutecznie uniemożliwia.

Film cierpi też na to samo schorzenie co wszystkie filmy MCU – słabych, niewyrazistych superłotrów. DC przy wszystkich problemach w swoich filmach radzi sobie w tym względzie znacznie lepiej. Może ma lepszy materiał wyjściowy? W każdym razie kreacja Madsa Mikkelsenen nic nie zmieniła w temacie – wróg jest płaski, jednowymiarowy i zupełnie nie budzi strachu.

Obraz jako całość jest bardzo solidny rzemieślniczo – w końcu po wyprodukowaniu trzynastu już filmów trudno, aby było inaczej. Film ma swój schemat, tempo, jest widowiskowy tam gdzie ma być widowiskowy (chociaż pewnie gdybym poszedł na seans 3D, to bym zwymiotował). Nie ma jednak w sobie nic nowego, nic co by mogło przekonać kogoś, kto MCU nie trawi. Z drugiej strony – szablonowość kolejnych produkcji z MCU sprawia, że Uniwersum jest bardzo spójne.

Nie chcę, żebyście odnieśli wrażeni, że Doktor Stange to film zły. Przeciwnie. Jest perfekcyjnie opracowanym produktem, na którym dobrze się bawiłem. Idealnym pod gusta większości widzów, z sympatycznymi, dającymi się polubić bohaterami. Tyle, że to już wszystko było i to nie jeden raz w ciągu 9 lat jakie minęły od premiery pierwszego Iron Mana.

W kontekście tego filmu warto się zastanowić dokąd zmierza Marvel. Po tylu filmach i tylu bohaterach, Uniwersum zaczyna coraz bardziej przypominać występy teatrzyku kukiełkowego. Zdaję sobie sprawę, że są to filmy na podstawie komiksów i wcale nie spodziewam się pogłębionych psychologicznie postaci z tragicznymi wyborami. Ale w pewnym momencie od płaskich postaci zaczyna się aż robić tłoczno. Świat zaczyna pachnieć wtórnością. Owszem były filmy bardziej odstające od schematu – Strażnicy Galaktyki czy Antman, ale coraz bardziej widać, że były to raczej wyjątki, a Marvel opracowawszy skuteczny model, szykuje się tylko do kolejnych skoków na kasę. Nie żeby chęć zarobku była czymś złym, jednak dobra opowieść ma to do siebie, że powinna się kiedyś kończyć. W przypadku Marvela kolejne zakończenia danej fazy, nie kończą tak naprawdę niczego. Zbliżamy się do punktu krytycznego, po którym wtórności nie będzie dało się zasłonić plejadą superbohaterów.

Jednak wracając do filmu – na pewno można go obejrzeć, bez strachu o wydane pieniądze. Jest to wycieczka do przebudowanego lunaparku. Może mieć parę nowych atrakcji, rollercoaster może różnić się zakrętami, ale to wciąż ten sam park który znamy i lubimy. Albo nie lubimy. Kto uwielbia ostatnie filmy o Harrym Potterze oraz Uniwersum Marvela, będzie wniebowzięty. Reszta będzie „tylko” zadowolona. Natomiast dla MCU jest to moim zdaniem ostatni dzwonek przed zbliżającą się katastrofą.

Ale i tak nie mogę się doczekać pyskówki Strange-Stark 😉
6/10

TL: DR:

0

0