Historia Lodu i Ognia: Migracja Rhoynarów (część 3 – Dorne)

Poprzedni odcinek naszej opowieści o przygodach Nymerii zakończyliśmy lądowaniem w Dorne. Rhoynarzy błąkali się po Morzu Letnim przez cztery lata. W czasie tej wędrówki flota została zredukowana z dziesięciu tysięcy statków do zaledwie kilkuset przeciekających jednostek. Choroby, morze i nieustanne walki pochłonęły też życia większości Rhoynarów, którzy wyruszyli ze swą księżniczką. Kiedy Rhoynarzy dotarli do brzegów pustynnego Dorne, wszystko wskazywało na to, że znów będą musieli walczyć o życie. Większość dornijskich lordów i pomniejszych królów  pragnęło zepchnąć intruzów do morza. Z jednym wyjątkiem. Mors Martell, lord Sandship (Pustynnego Statku) dostrzegł w przybyszach potencjał.

Miłość…

Niektórzy mówili, że lord Mors Martell zakochał się w Nymerii od pierwszego wejrzenia. Nie można tego wykluczyć, bowiem rhoynarska księżniczka miała być kobietą urodziwą. Ale o wiele bardziej prawdopodobną przyczyną aliansu Martellów z Rhoynarami była kalkulacja polityczna.

Dorne od stuleci targane było konfliktami pomiędzy dziesiątkami lokalnych władców, spośród których niektórzy przyjmowali tytułu królewskie. Wojny w tej słabo zaludnionej, półpustynnej krainie toczyły się o każdą wioskę, każdą studnię i każdy strumień. Nikt jednak nie był w stanie zgromadzić siły wystarczającej do przeprowadzenia prawdziwej kampanii wojennej. Nikt nie potrafił zapanować nad całym półwyspem.

Pojawienie się tysięcy Rhoynarów zmieniało postać rzeczy. Wprawdzie 80% ocalałych stanowiły kobiety, ale zgodnie z rhoynarskimi zwyczajami co czwarta z nich była wyszkolona w posługiwaniu się włócznią. Ponadto chłopcy, którzy opuszczali Essos jako dzieci, wchodzili właśnie w wiek męski. Nade wszystko zaś Rhoynarzy przywieźli ze sobą wiedzę. Wśród uciekających z Nymerią było wielu starych kowali. Choć zginęli pod wpływem trudów wędrówki, zdołali przekazać znaczną część umiejętności następnemu pokoleniu. Ludzie Nymerii znali więc sekrety metalurgii o jakich nie śniło się Dornijczykom. Niektóre spośród kobiet pamiętały też formuły rhoynarskiej magii wody.

Co jeszcze ważniejsze, rhoynarskie wodne czarownice znały ponoć zaklęcia, dzięki którym wyschnięte strumienie znowu wypełniały się wodą, a pustynie rozkwitały.
—Świat Lodu i Ognia—

Mors Martell nie mógł przegapić takiej okazji. Wyszedł naprzeciw Rhoynarom. Ale nie z armią, a propozycją małżeństwa i aliansu.

Gdy Mors Martell pojął Nymerię za żonę, setki jego rycerzy, giermków oraz lordów chorążych podążyło za jego przykładem, a wielu tych, którzy mieli już żony, uczyniło rhoynarskie kobiety swymi faworytami.
—Świat Lodu i Ognia—

Przygarniając Rhoynarów, ten drobny dornijski lord dziesięciokrotnie powiększył swe siły, zyskał dostęp do technologii i wiedzy dających mu przewagę nad sąsiadami, posiadł też żonę, która podzielała jego ambicje.

Po zawarciu małżeństwa z Morsem Martellem, Nymeria rozkazała spalić swą flotę. To był ostateczny symbol końca wędrówki.

Odnaleźliśmy nowy dom. Tu będziemy żyli i tu umrzemy.
—Świat Lodu i Ognia—

Przy świetle płonących okrętów, Nymeria nadała swemu mężowi tytuł rhoynarskiego księcia, oznajmiając, że jest panem wszystkich ziem Dorne – od morza, aż po góry. Z kolei Mors zmienił herb swego rodu, łącząc włócznię Martellów ze słońcem Rhoynarów. Nadał też nową nazwę swej stolicy. Od tej pory Statek Pustyni znany był jako Słoneczna Włócznia.

…i wojna.

Małżonkowie, ramię w ramię, rozpoczęli podbój Dorne. W kolejnych latach jeden po drugim, kapitulowali ich przeciwnicy. Sześciu dornijskich królów zostało zakutych w złote łańcuchy i wysłanych na Mur. Opór stawiał tylko jeden człowiek. Yorick Yronwood, Królewska Krew, Piąty Tego Imienia, strażnik Kamiennego Szlaku, Rycerz Studni, król Czerwonego Pogranicza, Zielonego Pasa i Dornijczyków.

Przez dziewięć lat Yorick Yronwood odpierał ataki Martellów, Rhoynarów i ich sprzymierzeńców. Mors i Nymeria przyciągnęli pod swoje sztandary Fowlerów, Tolandów, Dayne’ów i Ullerów. Ale Yronwood również dysponował ogromną armią. Wspierali go m.in. Jordayne’owie, Wylowie, Blackmontowie i Qorgyle’owie. I w końcu, po dziewięciu latach, wydawało się, że los się do niego uśmiechnął. W trzeciej bitwie na Kamiennym Szlaku zginął Mors Martell. W innych okolicznościach losy wojny byłyby przesądzone. A jednak armia Martellów nie poszła w rozsypkę. Nymeria zapanowała nad wojskiem, podtrzymała sojusze i przez kolejne dwa lata nękała Yronwoodów, zmuszając w końcu króla Yoricka do poddania się. Dorne zostało zjednoczone pod sztandarem słonecznej włóczni. A jego władcą była rhoynarska księżniczka.

Następne lata upłynęły Nymerii na konsolidacji władzy. Zawarła kolejny związek małżeński, z patriarchą rodu Ullerów, a gdy ten zmarł, pojęła ser Davosa Dayne’a, Miecz Poranka. Odpierała bunty i najazdy.

Przeżyła kilkanaście zamachów na swoje życie, stłumiła dwa bunty i odparła dwa najazdy króla burzy Durrana III oraz jeden króla Greydona z Reach.
—Świat Lodu i Ognia—

Czyniła też skuteczne starania, by zintegrować Rhoynarów z Dornijczykami. W istocie poza nieliczną grupą „sierot z Zielonej Krwi” – Rhoynarów, którzy nie osiedlili się na stałym lądzie, ale całe życie spędzali na największej dornijskiej rzece –  wszyscy pozostali Rhoynarzy rozpłynęli się w otaczającej ich społeczności, wnosząc w nią wszakże elementy własnej kultury. Rhoynarzy stali się Dornijczykami, a Dornijczycy Rhoynarami. Ostatnia wielka migracja dobiegła końca.

Umierając, Nymeria wyznaczyła na swego następcę nie syna (ze związku z Davosem Daynem), ale starszą córkę, jaką urodziła lordowi Morsowi Martellowi. W ten sposób stało się zadość zarówno rhoynarskim zwyczajom (które przewidywały sukcesję kognatyczną), jak i oczekiwaniom poddanych, którzy byli lojalni wobec linii Martellów. Potomkowie Morsa i Nymerii mieli niepodzielnie rządzić Dorne przez kolejne 1000 lat. W pozostałych Siedmiu Królestwach ich ród nazywa się po prostu Martellami. Ale oni sami mówią o sobie Nymeros Martell. Martellowie z linii Nymerii.