Fallout (sezon 1)

Wygląda na to, że serialem Fallout Amazon trafił bardzo w redakcyjne gusta, bo wszyscy zgodnie rzucili się do oglądania. Kuba pierwszy zabrał się do pisania, więc chcieliśmy z SithFrogiem jedynie dopisać krótkie komentarze pod recenzją. Wyszło z tego tak dużo tekstu, że postanowiliśmy podzielić to na trzy oddzielne artykuły. Dziś przeczytacie główną recenzję, a w kolejnych dniach pojawią się nasze uzupełniające teksty.

Crowley

„Sztylety w ludzkich uśmiechach są skryte” to zdanie z „Makbeta” Williama Shakespeare’a idealnie oddaje to, co dzieje się w pierwszym sezonie serialu Fallout. Bo kiedy tylko ktoś w tym serialu się uśmiecha, oznacza to, że albo skrywa niezwykle mroczny sekret, albo ewentualnie właśnie myśli o zrobieniu drugiej osobie poważnej krzywdy.

Na wstępie przyznaję się, że nigdy nie grałem w żadną grę z serii Fallout i przed włączeniem serialu nie miałem pojęcia, o czym on będzie. Jedynie tyle, że to świat post-apo i nic więcej. Produkcja zaskoczyła mnie swoim dziwnym humorem, pięknie podaną brutalnością, ale przede wszystkim tym, że ani przez chwilę nie byłem w stanie przewidzieć, co się za chwilę wydarzy. Mocnym punktem serialowego Fallouta jest przemyślane, powolne ujawnianie kolejnych elementów tajemnicy. Z biegiem czasu dowiadujemy się, czym tak naprawdę jest świat przedstawiony i mniej więcej kto jest kim. Mniej więcej, bo autorzy nie bawią się w dokładne tłumaczenia, pomijają wiele rzeczy, woląc od razu wrzucić widza w wir wydarzeń. Czasami jest to kłopotliwe, ale ogólnie fabuła to rekompensuje i można czerpać przyjemność bez poznawania growego backgroundu. Świat przedstawiony w serialu jest brudny, brutalny i nieco obleśny.

Uwielbiam eksperymenty ze stylizacją świata. Chwilami miałem skojarzenia z serialem, który uwielbiam, a mianowicie WandaVision (chodzi mi tylko o technikalia). Ilość szczegółów, jakie prezentuje Fallout jest porażająca. Te stare telewizory, fryzury, stroje, ten specyficzny sposób bycia, który zostaje przeniesiony wprost do społeczności krypt. A skoro już o tym wspomniałem, wątek  krypt jest po prostu fantastycznie poprowadzonym majstersztykiem. Ta pozorna utopia jest kapitalnie napisana, doskonale przemyślana i skonstruowana. Na maleńkiej przestrzeni dzieje się tak wiele rzeczy. Pokazany jest mechanizm władzy i tego, jak ludzie są nieświadomie sterowani, lub dają się sterować, byle tylko mieć wygodne i w miarę beztroskie życie. Sceny z wyborami na przewodniczącego krypty trochę przypominają nasz prawdziwy świat. Temat jest poważny, ale ten serial potrafi rozładowywać taką powagę subtelnymi żartami. Postać typowego wuja z wąsem pasuje do tego idealnie.

W tym miejscu chciałem płynnie przejść do postaci, bo to właśnie z krypty 33 wywodzi się dwójka interesujących bohaterów. Zacznę od Normana. Mówiąc szczerze, po pierwszym odcinku przekreśliłem tego chłopaka, uważałem, że będzie totalnie nudną postacią. Tymczasem gość uczestniczy w wielu fajnych scenach, a jego przemiana z olewczego, obrażonego na świat rozpieszczonego dzieciaka w buntownika, poszukiwacza prawdy jest niesamowita. Dodatkowo jeszcze aktor Moises Arias znakomicie odgrywa smutek, rozczarowanie, rozgoryczenie, czy zwykłą wściekłość. Emocje buzują na jego twarzy, co nie jest normą w tym serialu, ale o tym za chwilę.

W krypcie wychowała się także Lucy (grana przez Elle Purnell). Można powiedzieć, że jest ona jedną z trzech głównych postaci serialu. Jej przemiana z osoby wychowanej w beztrosce, w wojowniczkę przystosowaną do życia na pustkowiach jest mocna i napisana bez obecnej w dzisiejszych czasach przesady. To nie jest silna postać kobieca, której wszystko wychodzi, a raczej osoba uparta, zdeterminowana, by osiągnąć swój cel i uratować bliską sercu osobę. Tam gdzie trzeba, Lucy jest naiwna, kiedy indziej twarda i nieprzejednana, idealne wyważenie postaci, co nie zawsze w tym serialu się udawało, bo…

Największy minus tego serialu? Aaron Clifton Moten jako Maximus. Bez cienia przesady dla mnie to jest tragiczny casting. Zero niuansów, wszystko zagrane z jedną miną zbitego psa. Dodatkowo jest to postać po prostu fatalnie napisana. Akurat jego przemiana jest absurdalna. Gość niby wychował się na pustkowiu, niby szkolił się, by w przyszłości zostać rycerzem, niby tego pragnie, a czasami zachowuje się tak irracjonalnie, że aż zęby bolą. Jest naiwny i łatwowierny, jest kompletną przeciwnością Lucy. Nie wiem, czy taki był zamiar, żeby kobieta zaliczała na swojej drodze ciągły progres, a postać Maximusa regresowała? Jeśli tak, to zdecydowanie nie był dobry pomysł.

No i wreszcie na scenę wchodzi on… Walton Goggins jako beznosy rewolwerowiec. Najmocniejszy punkt tego serialu. Niemal pozbawiony ludzkich uczuć, bezlitosny kowboj, który przemierza pustkowie, wydawałoby się bez celu. Przeplatanie scen z teraźniejszości i przeszłości Coopera Howarda to strzał w dziesiątkę.

Jest też jeszcze jeden ogromny, ogromny plus. Nieprawdopodobnie dobry soundtrack. Pod wieloma względami ten serial przypomina mi „The boys”, poza ilością krwi, bezkompromisowością w niektórych kwestiach oraz ciekawym spojrzeniem na korporacje, jest jeszcze właśnie idealnie dobrana muzyka. Każda piosenka to jest małe cudeńko, a sceny walki z elementami slow motion z klimatyczną ilustracją muzyczną w tle – ubóstwiam takie sekwencje.

Poza wspomnianym Maximusem, pierwszym minusem przychodzącym mi do głowy jest rozczarowujący czas trwania odcinków 4 i 5. Nie rozumiem, dlaczego reszta może trwać około godziny, podczas gdy te dwa epizody po odjęciu przypominania i napisów końcowych trwają po 30 minut. Delikatnie mnie to zirytowało. Po drugie jest kilka minimalnych dłużyzn, ale to już tak mocno na siłę. Bo nawet jeżeli przez chwilę się nudziłem, to zaraz wjeżdżał gość z jednym okiem pośrodku czoła, albo jakaś inna scena, która rozwala system. Zwłaszcza jedna sekwencja w krypcie 32 sprawiła, że kompletnie zmieniłem zdanie o jednym z odcinków, który wcześniej był dość powolny.

Podchodziłem do tego serialu bez żadnych oczekiwań. Nie znałem tego świata, w ogóle nie jestem fanem gier innych niż sportowe i strategie. Tymczasem Fallout wciągnął mnie bez reszty i kiedy się skończył, poczułem niedosyt, a to znaczy, że chyba twórcy dobrze wykonali swoją robotę. Ponadto serial ma nieprawdopodobny przekaz. Przekaz o tym, że znajdą się na tym świecie ludzie i firmy, które nawet na końcu świata będą chciały zarobić, zmonopolizować rynek poprzez wyeliminowanie wszystkich, którzy nie są konsumentami twojego produktu. Bardzo, bardzo udana produkcja. Zakończenie wskazuje, że serial będzie kontynuowany. Pozytywne reakcje internetowej publiczności dają nadzieję na to, że na kontynuację nie trzeba będzie długo czekać. Ja zdecydowanie polecam ten serial. Amazon potrafi robić ciekawe i oryginalne rzeczy, aż dziwne, że ta sama platforma topi niewyobrażalne pieniądze, zatrudniając jakichś amatorów, którzy robią beznadziejną ekranizację ze świata Tolkiena.