FSGK.PL

Sami wiecie co

nocne jastrzębie
Hopper / Ukraina

barman podaje kolejną kawę

nocne jastrzębie nie składają skrzydeł
na wieszakach gotowe do odlotu
kiedy usłyszą nieostrożnego gołębia

na razie las milczy
przestraszony daleką burzą

nocne jastrzębie czekają
cierpliwość w liczeniu nocnych godzin
trzymają blisko siebie

niezliczona ilość zmian
to tylko kolejne cienie

nocne jastrzębie myślą
nad nieuchronnym porankiem
o świcie będą najedzone

barman podaje ostatnią kawę

Na skraju jutra

Na skraju krateru jutra
wyrzucam z siebie słowa
opisując dni

Z dala od wszystkich
analizuję fasady swojego
zagubienia

Wciąż uparcie sam
zachłannie szukający zimna
drugiego człowieka

Melodia piosenki pozwala mi
otworzyć żyły uczuć
zapomnianych

Gdy krzyk ciszy
rozbrzmiewa znów
przewijam szpulę umysłu

Wracając do punktu wyjścia
Wejściem zwanego
Wybieram ukochane deja vu

Muzyka duszy powoli zanika
we wrzasku rzeczywistości
Budzę się znurzony

I wybieram niemożliwe
marzenie o...
Drugim człowieku.

Uporczywa pamięć

Wciąż we mnie tkwi
wspomnienie chwili
Co przywróciło mi słowa?

Muzyki takt porusza
umysł mój strapiony
pozwalając mu zasnąć

Wpatruję się w elektronów zbitkę
na ekranie duszy wypaloną
w popiele pamięci

Grzebię wciąż
Szukając odpowiedzi
w bezsensie pogrążony

Uciekam i wracam
próbując znaleźć drogę
Do tego zrobiłaś z moim sercem.

Na razie jeszcze trwam
zawieszony między przeszłości
cierpkogorzkim smakiem

A cierpkim posmakiem jutra
przykrywam niepokój iż
kolejny raz nie zdarzy się nic.

nienawidzę ciszy za nią ukrywa się lew
on nie śpi tylko nieruchomo czeka
kiedy odwrócę się w stronę pracy
i już mam go na plecach

nienawidzę ciszy za nią ukrywa się lew
kiedy skoczy nie wbija pazurów
pozwala na plecach się nieść
i zabiera życie jak wampir
chociaż przez grzywę nie ukrywa kim jest

nienawidzę ciszy za nią ukrywa się lew
kiedy się odwracam do niego
znowu zastyga nieruchomo
udaje że było tak od zawsze
i zawsze będę go nieść

nienawidzę ciszy za nią ukrywa się lew
nie ryczy nie warczy nie gryzie
tylko przydusza kiedy próbuję iść
wie że niedługo padnę
a wtedy będzie mógł mnie zjeść

nie mam już siły uderzać w bębenek
cisza za mną czai się

Dodam coś od siebie

Na początek wiersz nawiązujący do ostatnio tu zamieszczonego...

Cisza

Błogosławiona ciszo!
Która pozwalasz bym słyszał
własne myśli
Która pozwalasz bym poczuł
samego siebie
Która dajesz
możliwość skupienia
Która dajesz
swobodę działania
Tak niedoceniana
w kulturze hałasu
Tak potrzebna
by pozostać sobą
Dziękuję ci za to
że jesteś

Akt tworzenia

Jest cicho
Jestem tylko ja
i czysta karta papieru

Wdzięczy się do mnie
nęci swoją białością
Nieskalana
nie dotknięta stalówką pióra
Czeka na mój ruch

Nie chcę niczego zepsuć
Dopiero kiedy jestem pewien
zdejmuję nakrętkę
pióra

Dotykam karty
mokrą od atramentu stalówką
Skrobię od lewej do prawej
Od góry aż po sam dół

Ona przyjmuje mnie
Otwiera się przed moim
piórem

Wiem, że chce więcej i więcej
Dopóki cała nie przesiąknie
mokrym atramentem

Wtedy kończę

Jest cicho
Jestem tylko ja
i zapisana karta

Dokonał się
akt tworzenia

oł noł noł tylko nie ten temat - dwa lata w wydawnictwie i nie mogę patrzeć na amatorskie wiersze nawet

Zawsze można zamknąć oczy

no sporej ilości wydań budżetowych to faktycznie nie wnikam nawet w treść tylko przeklejam jak leci bo pewnie dawno bym wylewu dostał
a wszystko to literaci jego mać z własnymi stowarzyszeniami i wizytówkami a teksty średnio dwa razy słabsze niż tu w temacie

nosiłem się z tym już dawno, ale wciąż mi nie pasuje do imydżu forumowego pisanie wierszy. Ale jakoś mam dzisiaj sentymenalny nastrój, to co mi tam.

wrzucam wiersz, który napisałem na swoje dwudzieste piąte urodziny.
nazywa się po angielsku, bo wszystko co napisałem tam, skąd go przeklejam, tytułuję po angielsku.
najfajniej się czyta z tą piosenką w tle.




twenty fine