Film wybrała koleżanka więc wchodząc na salę zupełnie nie wiedziałem czego się spodziewać. Miałem nadzieję nie wynudzić się za bardzo, a okazało się....MOC!!!! Ponad dwie godziny siedziałem wciśnięty w fotel. Historia teoretycznie zgrana - dwójka małych dzieci zostaje porwana, ojciec nie ufa policji i prowadzi poszukiwania na swoją rękę...Ale realizacja, klimat, muzyka...Niesamowicie piękne pozytywne zaskoczenie!
- Napisałbym tradycyjnie, że polski tytuł z dupy wzięty ale to zaczyna być tradycja. Walka z wiatrakami. Nieistotne, bo film ryje beret. To najkrótszy możliwy opis. Historia jakich wiele już było na ekranie. Dwie małe dziewczynki znikają z sąsiedztwa. Mamy porywczego detektywa, wąskie grono podejrzanych i ojca jednej z porwanych, który załamany nieporadnością policji, postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Brzmi jak opis średnio interesującego kina sensacyjnego? Pozornie. Prisoners kojarzą mi się z dwoma innymi (rewelacyjnymi) filmami: Gone baby gone Afflecka i Mystic River Eastwooda. Jest tu ten sam surowy, ciężki i przytłaczający klimat. Ta sama dosłowność scen, podobnie prawdziwi bohaterowie, z krwi i kości. Na koniec cała intryga, mimo logicznego wyjaśnienia, zostawia posmak lynchowskiego stylu rodem z Twin Peaks. Zdjęcia są szaro-bure, surowe, muzyki prawie nie ma. Wszystko jest tak dotkliwie... autentyczne, że strach się bać. Dosłownie. Stan niemożliwego napięcia, w jaki wprowadził mnie finał Kapitana Philipsa, tutaj przylepia się do człowieka po dwudziestu minutach i trzyma praktycznie do końca. Nie chce się odczepić nawet po napisach. Na pewno jest to też zasługa reżyserii i scenariusza ale przede wszystkim rewelacyjnych ról. Hugh Jackman i Jake Gyllenhaal przez cały film toczą pojedynek pt. "kto lepiej zagra". Jeden znany głównie z bycia X-Menem, drugi raczej z niepoważnych ról - tu pokazują klasę od początku do samego końca. Fantastyczne kreacje! Ciężko coś więcej napisać, ciężko w ogóle zebrać myśli po takim obrazie. Mimo małych (ok, czasem średnich) dziur w scenariuszu - trzeba koniecznie obejrzeć. Szczególnie jeśli lubicie doskonale nakręcone thrillery. Szczerze polecam.
Brawa dla tłumacza! Właściwie to podpisuję się pod każdym słowem Sitha. Fantastyczny, bardzo ciężki film, który trzyma w napięciu od pierwszej minuty. Jest długi, zabłocony (chociaż nikt nie zostawia śladów ), poruszający i TAK ZAGRANY. Mystic River i Gone Baby Gone przywołane jak najbardziej słusznie. Dam o jedno oczko niżej ale tylko dlatego, że ten film jest dość... nieprzyjemny. Brutalny, brudny i nieprzyjemny, przez co nie dla każdego i nie o każdej porze. Chociaż małżonka mimo początkowej niechęci na koniec razem ze mną zastanawiała się kto, co i jak.
Hugh Jackman i Jake Gyllenhaal. Właściwie na tych panach opiera się cały film. Cała reszta to tło dla spolaryzowanych popisów aktorskich - jeden ekstrawertyk z nerwicą, drugi flegmatyk z bezdennym smutkiem w oczach. Fabuła jest prosta, a jednocześnie zawiła i właściwie lepiej jest ten film po prostu obejrzeć, niż cokolwiek o niej czytać. Nazywany thrillerem na miarę Rzeki Tajemnic, ale trudno mi się z tym zgodzić. Prisoners to kameralny film z niezwykle ciekawym scenariuszem, ale jednak daleko mu do warsztatu filmu Eastwooda. Poza tym, jest też troszeczkę nielogiczny, uproszczony i po prostu mniej uniwersalny. Ale - w dobie dzisiejszych produkcji - to i tak niezwykle interesująca propozycja i ogromny powiew jakości na koniec roku. Mocne, miejscami wręcz potężne aktorstwo pary dwóch głównych bohaterów, świetnie zbudowana atmosfera i niepewność do ostatnich minut - to największe zalety tego filmu. Dałbym sobie rękę uciąć, że gdyby zrobił go Michael Haneke w Europie, momentalnie zyskałby status kultowego - niczym Funny Games. A tak - nie ma nawet nominacji do Złotego Globu.
Jeśli ktoś zechce umieścić w Sevres pod Paryżem wzór thrillera to spokojnie może to być ten film. Najlepsza rzecz w gatunku jaką widziałem od bardzo dawna.