Całkiem niezły film ale zachwytów nie rozumiem. Postać głównego bohatera jest dla mnie kompletnie nierealistyczna. Murzyn z jakiejś podejrzanej dzielnicy, złodziej i osiedlowy bandyta a tu się okazuje, że nakarmi, podetrze pupcię, nawet stopy wymasuje. Nie wierzę, że tak było w rzeczywistości.
Film owszem, momentami jest zabawny i jest to humor na poziomie. Scena w operze była genialna. Niestety było w nim też sporo dłużyzn i tak naprawdę to z fabuły zapamiętałem niewiele.
Jeden punkt odejmuję za barbarzyński gulgot, którym się porozumiewają bohaterowie, jeden dodaję za panią lesbijkę.
Francuska rewelacja ostatnich miesięcy, którą dopiero udało mi się nadrobić. I co? No okej, ale żeby zaraz okrzykiwać ten film arcydziełem i wystawiać mu 10/10? Oj nie... Owszem, jest to bardzo sympatyczny film z kategorii feel-good, ze świetną grą aktorską i przepiękną muzyką (ach, Einaudi! cieszy uszy zawsze i wszędzie), ale poza tym nie urzekł mnie niczym specjalnym. Opowieść o przyjaźni może i ciekawa, ale bynajmniej nieoryginalna, ani specjalnie śmieszna, ani wzruszająca. Nie zliczę filmów, które mnie bardziej poruszyły w ostatnich latach, a żeby nie szukać tematycznie daleko dużo większe wrażenie zrobił na mnie jakiś czas temu irlandzki "Inside I'm dancing". Podobna historia o problemie akceptacji niepełnosprawnych, a zabawniejsza i mniej przewidywalna niż "Nietykalni".
Nie był to czas stracony, o nie, ale niestety nie mogę dać więcej niż