Całkiem przypadkiem znalazłam się na tym filmie w kinie. Nigdy wcześniej nie widziałam nic Wesa Andersona, więc nie wiedziałam, czego się spodziewać. Ale obsada brzmiała wielce zachęcająco: Edward Norton, Bruce Willis, Bill Murray, Tilda Swinton, Frances McDormand. Wszyscy stłoczeni w jednym, nierealistycznym, baśniowym wręcz filmie o harcerzu i dziewczynce w podkolanówkach, którzy razem uciekają z domu i przemierzają dzikie ostępy wyspy, na której mieszkają. A dorośli rozpoczynają akcję poszukiwawczą. Wydaje mi się jednak, że nie treść jest ważna w przypadku tego obrazu, a... no właśnie, obraz. Cała sfera wizualna, którą można chłonąć i chłonąć, okraszona piękną muzyką oraz paroma zabawnymi scenami. Mamy tu więc cukierkową wizję świata anno 1965, skonstruowaną przy użyciu dziwnych rekwizytów, dekoracji, kostiumów, a także ciekawych kadrów. Mamy galerię niesamowitych postaci rodem z książek dla dzieci: drużynowego Nortona, melancholijnego policjanta Willisa, rozwichrzonego prawnika Murraya i demoniczną urzędniczkę Swinton. Wszyscy zapadają głęboko w pamięć na równi ze znakomitymi dziecięcymi aktorami. Poza tym jednak "Moonrise Kingdom" cierpi chyba na syndrom "Drive". Chociaż jest od niego skrajnie różny, przypomina go swoją "wydmuszkowością". Chociaż... czy właśnie nie na tym polega magia kina? Na uwodzeniu widza pięknymi obrazkami?
Ujdzie. Trochę dziwny momentami. Można się pośmiać, ale bardziej tak z abstrakcji w danej scenie. Dobra obsada. Fajnie, że taki filmy powstają.