Jeden z najlepszych filmów w historii. Raptem trzy pomieszczenia, 12 aktorów plus kilku statystów wystarczyło do stworzenia arcydzieła. Najlepsza jest ta niejednoznaczność i niepewność. Ten film dotyka niezwykle ważnych kwestii, nie dając ani jednej prostej odpowiedzi. Jest błyskotliwy w swojej prostocie i oczywiście do tego genialnie zagrany. Tu nie ma głównego bohatera. Cała dwunastka jest tak samo ważna, każdy jest postacią z krwi i kości, każdy jest kimś innym.
Jeden pokój, dwunastu mężczyzn, półtorej godziny, same dialogi. Z porozu przegrany pomysł. A jednak film przez cały czas trzyma za jaja i nie chce puścić. Widz sam czuje się jak jeden z przysięgłych, wie o sprawie tyle co reszta (ba, nawet mniej, bo tylko z ich relacji, które krok po kroku dają obraz morderstwa), może zająć stanowisko, zmieniać je tak jak inni przysięgli. Też mieć Film powstał ponad pięćdziesiąt lat temu, a elektryzuje dalej tak samo. Arcydzieło!
W ramach poszerzania wiedzy i szukania obrazów z lat 50tych w Stanach. Genialny w prostocie i zagraniu. Na pewno powinien znaleźć się w must see każdego kto chociaż trochę interesuje się filmem. W filmie nie ma akcji, za to napięcie mogłoby zasilić niejeden dom. Minimalistyczny, niejednoznaczny niepokojący. Rozstrzelałem się z 10, ale ostatnio oglądam klasykę.
Piter mnie zachęcił i trzeba uznać, że to po prostu klasyka i must see. Uwielbiam takie filmy - zero akcji, a trzymają w napięciu od pierwszej minuty. Szkoda, że teraz się nie kręci takich filmów - jakkolwiek pomysł na film genialny w swej prostocie i wykonaniu, to trudny do powtórzenia (aby nie zostać posądzonym o plagiat). Film ucieka banałowi. Widz całym sobą przenosi się do małego, zadymionego pokoju obrad, główkuje razem z 12 facetami, z których każdy coś wnosi do śledztwa, każdy jest inny i ma swoje pobudki... Polecam!