Trzy Billboardy za Ebbing, Missouri (2017)

Martin McDonagh nakręcił do tej pory dwa filmy, które bardzo lubię i przy okazji polecam: “Siedmiu Psychopatów” i “In Bruges” (w przypadku tego drugiego klauzula sumienia nie pozwala mi używać porażająco głupiego polskiego tytułu). Trzecia pełnometrażowa produkcja angielskiego reżysera – “Trzy billboardy za Ebbing, Missouri” – to nie tylko potwierdzenie wszystkich jego talentów (napisał scenariusz), ale i murowany kandydat do wielu Oscarów oraz jedna z najlepszych pozycji kinowych ostatniej dekady.

Kadr z filmu "Trzy Billboardy za Ebbing, Missouri "
Halo! Dzień dobry! Poproszę Oscara!

Córka Mildred Hayes (Frances McDormand) została zgwałcona i zamordowana. Mijają miesiące, a śledztwo tkwi w martwym punkcie. Zdesperowana matka wynajmuje trzy billboardy za miastem i pyta na nich szefa miejscowej policji – Billa Willoughby’ego(Woody Harrelson) – kiedy wreszcie policja kogoś zaaresztuje? Jako, że Ebbing to małe miasteczko i wszyscy się znają, reakcja lokalnej społeczności jest natychmiastowa i… zróżnicowana. Jedno jest pewne: będzie się działo!

I dzieje się, oj, jak bardzo się dzieje! Widz zostaje zabrany na emocjonalny rollercoaster. “Trzy billboardy…” to czarna komedia, kryminał, dramat psychologiczny i western w jednym. Reżyser idealnie balansuje między gatunkami i ani razu nie przeszarżował. Uśmiałem się podczas seansu naprawdę zdrowo, ale kiedy robi się poważnie, kiedy humor przełamywany jest elementami dramatycznymi – wtedy gardło ściska jakaś niewidzialna ręka, a łzy same cisną się do oczu. Wyobraźcie sobie dramat kalibru “Manchester by the Sea” opowiedziany przez braci Cohen z domieszką Quentina Tarantino. Tak bym określił ton filmu. Brzmi cokolwiek dziwnie, ale działa i to na każdej płaszczyźnie.

Kadr z filmu "Trzy Billboardy za Ebbing, Missouri "
Ta trójka na ekranie to jest najwyższy poziom. Nic lepszego nie zobaczycie w tym roku.

Głównie za sprawą aktorów. Jeśli chodzi o ten aspekt to nie mamy już do czynienia z Himalajami branży. To już jest poziom nawet nie orbitalny, ale kosmiczny. Jeśli Frances McDormand nie dostanie Oscara, będę w ciężkim szoku. Jej rola to mistrzostwo świata. Mildred Hayes to prosta babka ze środkowego zachodu, a McDormand zrobiła z tego kreację życia. Miotanie się między agresją i żalem, między poczuciem straty, a poczuciem niesprawiedliwości, między bezsilnością, a nienawiścią do otoczenia, które żyje dalej jakby nic się nie stało. Podobnie Sam Rockwell jako Jason Dixon czyli lokalny zastępca szeryfa, a prywatnie przygłup, rasista, homofob, brutal i maminsynek w jednym. Kolejny kandydat do statuetki. Ani przez chwilę nie widziałem w nim Rockwella-aktora, to był po prostu policjant z fikcyjnego Ebbing. Słowa uznania należą się też Woody’emu Harrlesonowi za stworzenie niejednoznacznej postaci szeryfa Billa Willoughby’ego, aczkolwiek wcześniej wspomniana dwójka kradnie dla siebie całe show.

Kadr z filmu "Trzy Billboardy za Ebbing, Missouri "
Sam Rockwell znikł, a w jego miejsce na dwie godziny pojawił się James Dixon. Tak to widzę.

Samotność, gorycz, żałoba, walka o sprawiedliwość, ale też wyprowadzanie ciosów na oślep. Wina i odkupienie, bezradność, bezsilność, ból, ale też bezwzględność. Czego tu nie ma? Co najważniejsze – reżyser nie traktuje widza jak półgłówka. To wszystko, o czym piszę, te wszystkie emocje bohaterów, ich rozterki  i uczucia widać na ekranie. Widać, ale nie mówią nam o nich. Nie ma tu ani grama ekspozycji, która tłumaczy z ekranu co powinniśmy myśleć i czuć w trakcie oglądania. Ocena każdego bohatera pozostawiana jest każdemu indywidualnie. Tym bardziej, że ani Mildred nie jest krystalicznie czysta i doskonała, ani szeryf nie jest leniem i nierobem ani nawet Dixon nie jest aż takim idiotą, jak można na początku zakładać. Postacie są złożone, niejednoznaczne i naprawdę skomplikowane. Trudne do oceny. Jak w życiu.

Scenariusz to następna kategoria, w której przyznałbym Oscara. Dialogi są ostre jak brzytwa i błyskotliwe ale nie wypadają nienaturalnie. Nie czuć jakby były napisane tylko z myślą o ciętych ripostach. Jest też w filmie kilka momentów, w których zostajemy zaskoczeni. Oglądam sporo i czasem jak widzę jakąś scenę, myślę sobie “aha, to ja już wiem gdzie to zmierza” i… McDonagh proponuje zupełnie inne rozwiązanie niż można by się spodziewać. Nigdy nie jest to jednak zaskakiwanie dla samego zaskakiwania. Zawsze to, co się dzieje ma sens i da się wyjaśnić motywacją poszczególnych bohaterów.

Kadr z filmu "Trzy Billboardy za Ebbing, Missouri "
Na trzecim planie pojawia się kilka znanych i uznanych nazwisk.

Od strony rzemiosła filmowego również nie ma się do czego przyczepić. Klimat małego miasteczka na amerykańskim środkowym zachodzie wylewa się z ekranu. Postacie tkwią głęboko w dziwacznym klinczu zależności towarzysko-społecznych i przez to każde nieszablonowe zachowanie jest odrzucane z definicji, bez głębszego zastanowienia. Muzyka doskonale obrazuje leniwe tempo życia w takim miejscu, ale kiedy trzeba potrafi zaskoczyć sugerując, że oglądamy współczesny western w typie “Hell or high water”.

Jeśli miałbym się do czegokolwiek odnieść negatywnie, cokolwiek wymienić jako wadę, to musiałbym naprawdę włączyć tryb maksymalnego czepiania się detali. Może żona szeryfa (Abbie Cornish) wypadła odrobinę zbyt cukierkowo? Może syn Mildred (Lucas Hedges) zagrał niemal to samo co w “Manchester by the Sea”? Tylko, że ta pierwsza nie jest istotnym elementem filmu, a ten drugi zwyczajnie tu pasował. Nie mogę więc tego krytykować, skoro wszystko działa jak trzeba i pasuje do reszty.

Kadr z filmu "Trzy Billboardy za Ebbing, Missouri "
Brak nominacji za reżyserię dla McDonagha to – obok braku nominacji dla Dennisa Villeneuve’a – największa wtopa Akademii.

Jedyna rzecz, która budzi we mnie złość to brak nominacji McDonagha w kategorii reżyserii. Wiem, że członkowie akademii rozumują trochę na zasadzie “skoro ma już za najlepszy film i scenariusz oryginalny to wystarczy”, ale to jest niemożliwe, żeby za taką produkcję nie dostał nominacji główny dyrygent całego projektu. Skandal.

“Trzy billboardy za Ebbing, Missouri” to arcydzieło i film kompletny. Bez zbędnych scen, dialogów i wątków. Pełen niejednoznaczności, niuansów i smaczków. Zabierający widza w podróż pełną emocji, pasji i uniesień, śmiechu i łez. Podróż, w którą po prostu trzeba się wybrać do kina. Pozycja obowiązkowa, dla wszystkich.

-->

Kilka komentarzy do "Trzy Billboardy za Ebbing, Missouri (2017)"

  • 6 lutego 2018 at 12:29
    Permalink

    “Nie ma tu ani grama ekspozycji, która tłumaczy z ekranu co powinniśmy myśleć i czuć w trakcie oglądania.” <3

    Reply
  • 6 lutego 2018 at 12:35
    Permalink

    tyrion po odejsciu od daenerys niezle sie stoczyl hehe

    Reply
    • SithFrog
      6 lutego 2018 at 13:28
      Permalink

      Każdy orze jak może 😉

      Reply
      • 7 lutego 2018 at 16:54
        Permalink

        Bardzo fajnie wypadł. Nie licząc Tyriona Dinklage dawno nie dostał tak fajnej roli i wykorzystał szansę. Kto nie widział ten niech obejrzy ‘Dróżnika’.

        Reply
        • SithFrog
          9 lutego 2018 at 15:24
          Permalink

          Podpisuję się rękami i nogami. Dróżnik jest rewelacyjny.

          Reply
  • 6 lutego 2018 at 18:24
    Permalink

    Widziałem, potwierdzam – świetny film.

    Reply
  • 7 lutego 2018 at 10:41
    Permalink

    Warto było poświęcić te dwie godziny z życia.
    Dzięki za rekomendację.

    Reply
    • SithFrog
      9 lutego 2018 at 15:25
      Permalink

      Nie ma sprawy, polecam się 😉

      Reply
  • 7 lutego 2018 at 16:53
    Permalink

    Sith pełna zgoda i szacun. Świetnie napisana i celna recenzja. I nie mówię tego tylko dlatego, że się z tym zgadzam 😀

    Reply
    • SithFrog
      9 lutego 2018 at 15:25
      Permalink

      Dzięki za dobre słowo i za polecenie wcześniej samego filmu! 🙂

      Reply
  • 7 lutego 2018 at 20:39
    Permalink

    obejrzałem, film sie podobał ale pozostal niedosyt ;( bo te niedokonczone wątki ..

    Reply
    • SithFrog
      9 lutego 2018 at 15:30
      Permalink

      Z jednej strony tak, ale z drugiej mam wrażenie, że tu chodziło o pokazanie wycinka rzeczywistości małego miasteczka. Po prostu pewnego dnia pojawiamy się tam jako widzowie, podglądamy jakiś czas i znikamy. Chodziło o pokazanie ludzi, jak się zachowują w pewnych podbramkowych sytuacjach, co mogą zrobić, jak daleko posunąć czy ewentualnie próbować odkupić swoje winy. I to się udało.

      Reply
  • 8 lutego 2018 at 08:53
    Permalink

    McDormand rewelacyjna, z Rockwellem bym się wstrzymał – rola w moim przekonaniu jednak dosyć prosta dla utalentowanego aktora. Ale wrażenie robi, to fakt.

    Muzyka była świetna, aż chciałoby się więcej tych neocountrowych kawałków. Jak Sith pisał, wyraźne skojarzenia z Hell or High Water.

    Ogólnie to jest prawdopodobnie najlepszy, najbardziej wielowątkowy i uniwersalny film zeszłego roku, chociaż mnie osobiście lekko rozczarowało zakończenie.

    Spoiler! Pokaż
    Reply
    • 8 lutego 2018 at 09:47
      Permalink
      Spoiler! Pokaż
      Reply
      • SithFrog
        9 lutego 2018 at 15:28
        Permalink

        Atos +1 Dla mnie zakończenie jest otwarte, ani dobre ani złe. Pokazali wycinek pewnej rzeczywistości i o to chodziło. Przecież początek też jest taki, że zastajemy bohaterów w tej sytuacji. Nie zaczęło się przecież od gwałtu i morderstwa.

        A co do Rockwella – nie zgadzam się, że to była prosta rola. Rockwell jest znany z dziwacznych śmieszków i kolesi totalnie odjechanych, a tu miał zagrać rednecka i to takiego niezbyt lotnego, a jednocześnie wiarygodnego. Moim zdaniem rola wybitna. Jeśli z dwóch nominowanych facetów ma ktoś dostać to właśnie on. Sorry Woody.

        Spoiler! Pokaż
        Reply
  • Pingback: Oscary 2018 – subiektywnie – FSGK.PL

  • 22 maja 2018 at 00:55
    Permalink

    Zgadzam sie niemal z kazda ocena Sitha, ale ten film to jest typowa lewacka propaganda w drodze po oskary. Czarni zawsze dobrzy, bialy zli, ksieza to pedofile… qrwa jako bialy czlowiek ogladac sie nie da, bo sie czujesz jakby ci ktos w twarz plul. 1/10

    Reply
    • SithFrog
      22 maja 2018 at 07:40
      Permalink

      Nie bardzo. Wydaje mi się, że wziąłeś to wszystko zbyt dosłownie. Ona użyła w dialogu księży pedofilów nie, żeby coś udowodnić “lewackiego” tylko, żeby maksymalnie boleśnie dogryźć księdzu, który przyszedł ją pouczać. Na pewno nie oskarżyła jego o pedofilię.

      To samo z czarnymi – w filmie jest tylko o tym, że policjant-przygłup lubi się znęcać – szczególnie nad Afroamerykanami i tyle. W filmie głównie znęca się nad młodym białym chłopakiem.

      No i biali w filmie raczej są dobrzy niż źli 😉

      Reply

Skomentuj kłantalupa Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

 pozostało znaków