FSGK.PL

PIOTROSLAV pisze:Mylisz się - to nie Jon, to Sam Tarly

PIOTROSLAV pisze:Mylisz się - to nie Jon, to Sam Tarly

Miało być wczoraj, ale jakoś nie zeszło, więc teraz w kilku słowach o Gra o tron HBO. Są spoilery.

George R.R. Martin powiedział kiedyś w wywiadzie, że siadając do "Pieśni lodu i ognia" chciał przede wszystkim napisać coś, co pozwoli mu odpocząć od rygoru telewizyjnych skryptów, form zamkniętych w obręczach czasu emisji i budżetu na epizod. W jego założeniu ta, zaplanowana pierwotnie jako trylogia, historia fantasy miała być nieekranizowalna.
W tak zwanym międzyczasie jednak dokonały się dwie rewolucje. Po pierwsze Jackson utorował drogę na ekrany wielkim widowiskom fantasy, a po drugie serial "Rzym", choć zakończony przedwcześnie, pokazał, że HBO, jeśli się zaprze, może kręcić widowiska kostiumowe na naprawdę dużą skalę. I może to robić w wersji dla dorosłych, bez oglądania się na młodszych widzów.
Mniejsza już teraz o to, co sprawiło, że akurat ta, rzekomo nierealizowalna i wciąż przecież niedokończona, historia zainteresowała filmowców. Ale gdy pojawił się pierwszy sezon, który całkiem nieźle spełnił oczekiwania fanów, a potem drugi i trzeci zdobyły produkcji rzesze mainstreamowych fanów, raz jeszcze usłyszałem anegdotę o produkcji której miało się nie dać zrealizować. Przytoczono ją, by pokazać, że wystarczyło poczekać i oto da się wszystko. I armie i zamki, olbrzymy i smoki. Wszystko jest! Wiwat, technologia!
A jednak nie. Nie dało się. I nie chodziło wcale o efekty, nie chodziło o budżety czy nagość. Siłą książek Martina było świadome łamanie trendów i przyzwyczajeń odbiorców, uderzanie w schematy i rozbijanie ich w pył, chadzanie pod prąd i budowanie zawiłej intrygi w każdym detalu, czasem kosztem tempa akcji. Za najdobitniejszy przykład niech posłuży zabicie w pierwszym tomie Neda Starka. Połowa książki, a tu ginie bohater kreowany na głównego. To był szok!
To znaczy był nim w książce, bo w serialu już nie. Byliśmy na to przygotowywani, a łeb Neda potoczył się po deskach dopiero w przedostatnim, jak się później okazało, w tym i kolejnych sezonach najmocniejszym odcinku sezonu.
A gdy serial odskoczył książkom, opowieść z wyjątkowej, szybko wskoczyła w koleiny klasycznych hollywoodzkich realizacji. I tak się to już toczy od dłuższego czasu. Są momenty lepsze i gorsze, ale widowiskowość wzięła górę nad złożonością intryg, tempo wydarzeń - w tym poruszania się armii po kontynencie - była uzależniona od czasu w odcinku i od budżetu na odcinek. Owszem, budżetu całkiem sporego but still.
Trzeci odcinek ósmego sezonu dobitniej niż wszystko, co do tej pory, pokazał, że saga "Pieśni lodu i ognia" jest taka, jak ją sobie wymyślił Martin - nieekranizowalna. To, co widzieliśmy, nie ma już bowiem niczego z ducha opowieści Martina.
Wątki chlastane jeden za drugim podług klasycznego wzorca z książek dla scenarzystów, cięte w pośpiechu, wbrew tempu znanemu z poprzednich sezonów. Bohaterowie prowadzeni niekonsekwentnie, pod dyktando widowiska, ale i timingu (Arya w bibliotece, bezużyteczny Brann) a sama bitwa, kolejna już, przygotowana bez ładu i składu, bez sensownej strategii i taktyki. Patrzyłem na ten odcinek i niemal widziałem markery zwrotów akcji na osi czasu scenariuszowej tablicy. Odmierzone skrupulatnie, bezdusznie, efekciarsko, ale i bezpiecznie. Zupełnie niemartinowo.

Szkoda, myślę sobie. I tym mocniej wskrzeszam w sobie nadzieję, że GRRM zdoła jednak skończyć tę opowieść po swojemu. I że poznam wreszcie tę historię w jej jedynym prawdziwym brzmieniu.

SithFrog pisze:Nie wiem o co wam chodzi. O ile odcinek był mocno średni i podzielam większość zarzutów to scena z Aryą fantastycznie zrealizowana. I to jak się za pomocą czarów zmaterializowała za nim i to, że zdążył ją złapać i to, że załatwiła go trikiem, który już widzieliśmy w jej wykonaniu.

DaeL pisze:Niestety przerodziło się to w Modę na Sukces

Yankes pisze:Dodaj jeszcze 3 post bo chyba dwa nie wystarcza do opisania tego

SithFrog pisze:Nie chce mi się więcej strzępić klawiatury. Żenada.