Spider-Man: Homecoming

Spider-man to chyba najbardziej (wy)eksploatowana postać z komiksów Marvela. W ciągu ostatnich 15 lat powstało aż pięć filmów w dwóch różnych seriach. Najpierw była trylogia Raimiego, potem dwie części Amazing. Osobiście bardzo lubiłem Tobeya Maguire’a w tej roli, natomiast Andrew Garfield kompletnie mnie nie przekonał. A jak jest z Tomem Hollandem? Właściwie to wiadomo, bo jego pająk pojawił się już w Civil War na jakieś piętnaście minut i skradł je wyłącznie dla siebie. Sony nie miało wyboru i w końcu doszło do kooperacji z Marvelem. Pierwsi dali kasę, drudzy know-how i dzięki temu mamy jedną z najlepszych, jeśli nie najlepszą część przygód człowieka-pająka.

Kadr z filmu Spider-Man: Homecoming
Najwierniejsza komiksom filmowa wersja Petera Parkera vel Spider-Mana.

Przede wszystkim Peter Parker nareszcie jest nastolatkiem. Ma problemy typowe dla geeka w liceum. Kocha się w pięknej Liz (Laura Harrier), przyjaźni z kumplem Nedem (Jacob Batalon), bywa ofiarą szkolnego hejtera Flasha (Tony Revalori), a w wolnej chwili składa z lego Gwiazdę Śmierci. Oczywiście wtedy, kiedy akurat nie pomaga wszystkim dookoła  w kostiumie sprezentowanym mu przez Tony’ego Starka. Jedną z głównych zalet scenariusza jest rozmach, a raczej jego brak. Nikt tu nie ratuje świata, nikt tu nie walczy ze śmiertelnym zagrożeniem dla ludzkości. Zwyczajny nastolatek z niezwyczajną mocą próbuje przetrwać liceum, ma typowe dla tego wieku problemy, a przy okazji próbuje powstrzymać drobnego handlarza (kosmiczną) bronią – Adriana Toomesa aka Vulture’a (Michael Keaton). Nie ma tu trzeciej wersji wydarzeń z wujkiem Benem i banałów o wielkiej mocy i odpowiedzialności. Scenarzyści Marvela potrafią się uczyć na błędach konkurencji (patrz DC: BvS i zabójstwo Wayne’ów). Dzięki uproszczeniu historii i wybraniu młodego aktora dużo łatwiej Petera polubić i uwierzyć, że to chłopak z sąsiedztwa, a nie trzydziestolatek udający licealistę.

Kadr z filmu Spider-Man: Homecoming
Parker nastolatkiem? Uczy się w liceum? Nie wygląda na trzydzieści lat? Szok!

Miałem obawy, czy obecny we wszystkich zwiastunach Stark nie przyćmi Spider-Mana w samym filmie. Nic z tych rzeczy, pojawia się rzadko i za każdym razem wnosi coś do fabuły, najczęściej jako surowy mentor Parkera. Co więcej, świetnie wpasowano tę historię w świat MCU. Kapitan Ameryka występuje w motywacyjnych filmikach puszczanych dzieciakom w szkole, Homecoming zaczyna się od sprzątania Nowego Yorku po wielkiej zadymie z pierwszych Avengersów i jest całkiem sporo takich wrzutek. Jednocześnie są na tyle subtelne i gdzieś w tle, że nie ma się poczucia, że wrzucono to na siłę. Wiecie, żeby budować UNIWERSUM (tak DCEU, tak Dark Universe, na was patrzę).

Kadr z filmu Spider-Man: Homecoming
Stark pełni tu istotną rolę, ale na szczęście pojawia się rzadko i nie kradnie show.

Tradycyjnie już w filmie Marvela jest problem z czarnym charakterem. Michael Keaton jest rewelacyjny… ale! Odniosłem wrażenie, że jest spory rozjazd między tym, co on gra, a tym co miał zagrać. Brzmi dziwnie? Już tłumaczę. Postać Adriana Toomesa ma mieć – jak sugerują dwie-trzy sceny –  drugie dno. Nie jest zły, dla bycia złym. To facet przyciśnięty do muru przez okoliczności, wybrał drogę bezprawia, żeby utrzymać rodzinę. Istny Walter White. Z tym, że jednak nie. Poza jednym krótkim momentem Vulture to rasowy psychopata i urodzony kryminalista. Nie robi na nim wrażenia morderstwo, a kiedy rozmawia z Parkerem w aucie (scena ze zwiastuna) włos się jeży na głowie. Scenarzyści ewidentnie chcieli Toomesa uczłowieczyć i dać mu sensowna motywację, ale jest spory rozdźwięk miedzy tym, co w dialogach, a tym co gra Keaton. Trochę jakby nagle Joker z “The Dark Knight” rzucił tekstem, że on to wszystko robi dla swoich bliskich. Uwierzylibyście?

Kadr z filmu Spider-Man: Homecoming
Miał być tata troskliwy i z sumieniem, a wyszedł tata-psychopata…

Osobny akapit należy się Michelle (Zendaya), zblazowanej koleżance Parkera. Dziewczyna jest po prostu rewelacyjna i każdy jej tekst zwala z nóg. Pojawia się rzadko, ale działa jak sam Spidey w Civil War – kradnie dla siebie wszystkie sceny. Podobno ma być jej więcej w kolejnych odsłonach – jestem jak najbardziej za!

Kadr z filmu Spider-Man: Homecoming
Michelle wymiata. Kropka.

Homecoming warto zobaczyć w kinie, bo – tradycyjnie dla produkcji z MCU – wykonano kawał dobrej roboty od strony realizacyjnej. Pościgi, walki, efekty specjalne – wszystko stoi na wysokim poziomie i zapewnia sporą dozę rozrywki. I śmiechu. Nowy “Spider-Man” to przede wszystkim naprawdę zabawna komedia. Żartów jest sporo i większość z nich bawi. Trafiają w punkt. A już druga scena po napisach jest przezabawna. Pierwszy raz od dawna warto było czekać te parę(naście?) minut. Zdecydowanie musicie wysiedzieć. Nie pożałujecie.

Kadr z filmu Spider-Man: Homecoming
Strój Pajączka jest trochę przekombinowany, ale pełni istotną dla fabuły rolę.

Główny zarzut, jaki mam do nowej inkarnacji znanego bohatera to… brak czegoś ekstra. Te wszystkie filmy od Marvela (tak, wiem, to Sony, ale wiadomo kto tu robił film, a kto dawał kasę) zaczynają mi się zlewać w jedną kolorową masę. Nie zrozumcie mnie źle, to są dobre filmy. Problem w tym, że praktycznie poza Iron Manem i Civil War nie są one ani bardzo dobre, ani wybitne. Wszystkie maja ten sam styl, ten sam ton i każdy wygląda jakby był robiony przez tego samego reżysera. Jest fajnie, ale bez szalu. Jedynym tytułem z własnym charakterem – mocnym sznytem od Jamesa Gunna – są “Guardians of the Galaxy”. Reszta powoli zaczyna mi się mieszać, bardziej jak odcinki serialu puszczane w kinach, niż oryginalne filmy opowiadające za każdym razem własną historię z oryginalnym stemplem twórców. Mam nadzieje, że Marvel trochę poluzuje kajdany, w których trzyma reżyserów i da im więcej wolności artystycznej, zamiast zwalniać w trakcie produkcji (patrz: “Ant-man”/Edgar Wright). Jak pokazał przypadek Jamesa Gunna – czasem warto zaryzykować.

-->

Kilka komentarzy do "Spider-Man: Homecoming"

  • 18 lipca 2017 at 13:37
    Permalink

    Fajna recenzja. Mam podobne odczucia co do tego filmu.
    Może byś dorzucił, abyśmy my też mogli oceniać ten film?
    Pozdrawiam

    Reply
  • DaeL
    18 lipca 2017 at 13:38
    Permalink

    Zgadzam się z opinią, że nowy Spider-Man jest naprawdę ciekawym filmem, ale muszę przyznać, że mnie jednak brakowało w tej historii wątku winy i odpowiedzialności. To jest dość nieodłączny element osobowości Człowieka-Pająka i zastąpienie wujka Bena Tonym Starkiem trochę mi zgrzyta. Jak dla mnie drugi Spider-Man Raimego jest nadal najlepszym filmem o Pająku.
    Tym niemniej Marvelowy Spider-Man wypadł dobrze, i pozytywnie nastraja przed następnymi filmami. Chyba, że Sony znowu skopie sprawę i przestanie współpracować z Marvelem.

    Reply
    • 18 lipca 2017 at 13:45
      Permalink

      Bo to był Miles Morales tylko biały. 😉

      Mnie się film bardzo podobał i Keaton jest dla mnie w czołówce villinów MCU, wiem, że to nic nie znaczy, no ale… 😀

      Reply
      • SithFrog
        18 lipca 2017 at 13:46
        Permalink

        No Keaton był fajny i naprawdę groźny, ale mam wrażenie, że nie o to scenarzystom chodziło 😀

        Reply
        • 20 lipca 2017 at 10:28
          Permalink

          Z drugiej strony to może być Walter White z późniejszych sezonów, kiedy Heisenberg wziął już górę coraz bardziej i bardziej, a z pierwotnej “dobrej” motywacji pozostał tylko sztafaż dla chciwości i pychy?

          Reply
          • SithFrog
            20 lipca 2017 at 13:36
            Permalink

            Racja, ale na tym polegał geniusz serialu. Widzieliśmy tę przemianę więc widzem targały sprzeczne emocje. Naprawdę był na początku w ciemnej d… i naprawdę chciał coś zrobić dla rodziny zanim umrze. A potem powoli przeistaczał się w Heisenberga, na naszych oczach.

            A w Spider-Manie (zostając przy porównaniu z BB) mamy jedną scenę z pierwszego odcinka jak Walter nie wie co począć, a potem od razu przechodzimy do White’a z końcówki 4/początku 5 sezonu.

            Reply
  • 25 lipca 2017 at 08:19
    Permalink

    Byłem wczoraj na filmie i bardzo mi się spodobał, podzielam zdanie że to najlepszy film ze Spider-Manem w roli głównej jaki pojawił się w ciągu kilkunastu ostatnich lat.

    Jestem pełen podziwu, dla młodych aktorów takich jak Tom Holland czy Dafne Keen z Logana, którzy w takich produkcjach grają w tak dobry sposób.

    Reply
    • SithFrog
      25 lipca 2017 at 08:23
      Permalink

      Wiesz, Holland ma 21 lat więc to już nie taki młody aktor, ale Dafne Keen to świetny przykład. Gdyby wzięli jakąś czerstwą, drewnianą dziewczynkę (patrz Ciri z Wiedźmina a.d. 2001) to cały film by położyła, a Keen była tak samo dobra w tym filmie jak Jackman czy Stewart. Czapki z głów przed specami od tego castingu.

      Reply
  • Pingback: Spider-Man Uniwersum (2018) – FSGK.PL

  • Pingback: Spider-Man: Daleko od domu (2019) – FSGK.PL

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

 pozostało znaków