Ukojenie

Sir Anthony Hopkins to ten typ aktora, którego chce się oglądać zawsze i wszędzie. Przypadkowo trafiłem na nieznany mi wcześniej film z jego udziałem. “Ukojenie” poza niezłą obsadą (są tu także: Colin Farrell, Jeffrey Dean Morgan i znana z “Siedmiu Psychopatów” czy “Sucker Punch” Abbie Cornish) ma też naprawdę ciekawy pomysł na fabułę. W teorii – materiał na sukces, w praktyce – niekoniecznie.

Agenci Joe (Morgan) i Katherine (Cornish) ścigają seryjnego mordercę (Farrell). Z braku dowodów czy poszlak proszą o pomoc legendarnego, emerytowanego śledczego Johna Clancy’ego (Hopkins). Mężczyzna odszedł ze służby po śmierci córki, która zmarła na białaczkę. Co istotne – John ma dar. Nadnaturalną zdolność do widzenia elementów przyszłości i przeszłości. Użycie tego talentu ma pomóc FBI w ruszeniu śledztwa do przodu. Nie będzie to jednak tak proste, jak się wydaje – zabójca posiada podobną umiejętność i dość nietypową motywację. Kto ostatecznie będzie górą?

Tak jak pisałem, pomysł może nie jest nowy, ale przedstawia temat z bardzo ciekawej perspektywy. Im więcej wiemy o przeszłości Johna i podłożu morderstw, tym mocniej zastanawiamy się, kto tu właściwie ma racje. To zawsze jest pozytyw, jeśli film zmusza do refleksji nad głębszymi zagadnieniami. W tym wypadku te zagadnienia to cierpienie, eutanazja, miłość i pogodzenie się z nieuniknionym.

Problemem jest tu natomiast egzekucja pomysłu. Jednym razem John widzi przeszłość jako pełną scenę, która się wydarzyła, innym razem mamy chaotyczny montaż ćwierć-sekundowych ujęć z krwią, ofiarą, mordercą. W dodatku  wszystko to wymieszane jest ze wspomnieniami osobistymi, co skutkuje misz-maszem, z którego tak naprawdę widz niczego się nie dowiaduje. Te ujęcia nie są ani specjalnie artystyczne, ani nie wnoszą niczego do historii. Niejasne jest też, jak właściwie działa dar Clancy’ego. Raz mężczyzna musi dotknąć ciała ofiary, innym razem wystarczy, że o niej pomyśli. Widzi wiele możliwości tego, co się za chwile stanie, ale niektóre wydarzenia go zaskakują. Burzy to trochę logikę świata przedstawionego i wybija widza z rytmu. W zasadzie cały ten dar staje się tanim wytrychem pojawiającym się tylko po to, żeby popchnąć fabułę do przodu.

Niestety przyczepić można się jeszcze do wielu innych rzeczy. Chory na raka emeryt w czwartym stadium rozwoju nowotworu wygląda jak okaz siły i zdrowia. FBI tak zabezpiecza teren wokół domniemanego miejsca przebywania sprawcy, że ten po prostu wychodzi z budynku i ucieka. Czarny charakter, w którego wcielił się Colin Farrell, pomimo interesującej motywacji, jest kompletnie nijaki. Mógłbym wymieniać dalej, bo im bliżej filmowi do punktu kulminacyjnego tym robi się gorzej, ckliwiej (w złym znaczeniu) i bardziej bez sensu. A finał zawodzi całkowicie.

Szkoda, bo uważam, że na papierze był to zaczyn na naprawdę niezły kryminał czy thriller. Niestety, reżyser Afonso Poyart nie poradził sobie z materiałem i wyszedł film, który zaczyna się ciekawie, ale z każdą minutą zawodzi coraz bardziej, stając się po prostu nudnym. To książkowy przykład niewykorzystanego potencjału. Jedynie Hopkins jak zwykle nie schodzi poniżej pewnego poziomu i dla niego warto obejrzeć ten film – jeśli ma się akurat półtorej godziny na nicnierobienie.