Książka jest pierwszą tak pełną pracą na temat jedynego stricte kobiecego, nazistowskiego obozu zagłady. Autorka opiera się na szerokiej bibliografii, zapisach z procesów nazistów oraz na własnych wywiadach (pół świata zjeździła w tym celu). W książce mamy pełną historię, od pierwszego wbicia gwoździa, po losy obozu po wyzwoleniu (i zakończeniu wojny). Charakter książki jest nieco reporterski - wiele aspektów życia obozu jest napisane w formacie relacji świadków. Autorka zadbała, żeby przeciwstawiać sobie różne relacje (często sprzeczne), tak aby możliwie dokładnie oddać wydarzenia. Ze względu na swoją dokładność, oraz częste opisy codziennego życia kobiet z obozu, książka urosła do niebagatelnych 800 stron.
Jest to bardzo dobra książka. Naprawdę. Ciężka jak cholera i powiem Wam, że wielokrotnie miałem wrażenie "Jezu, tego jest jeszcze 300 stron... Co te skurwiele jeszcze wymyślili?". Autorce udało się uniknąć efektu statystyki i opisane wydarzenia nie są bezosobowe. Są wręcz upiornie realne i personalne. Okropne rzeczy się tam działy, a zaznaczę że czytałem bardzo dużo materiałów na ten temat - a mimo to bardzo mnie poruszyła ta lektura.
Ciężko mi składnie opisać książkę, powiem tylko że jestem dogłębnie poruszony.
Urywam jeden punkcik z ostatecznej oceny, gdyż czasami reporterski charakter książki powodował taki natłok historii, że musiałem cofać się w lekturze (aby nie umknęły mi wątki). Wynika to też z tego, że autorka chciała wszystkim tym kobietom "nadać twarz", a ich tam było ponad 120 000...