Może i nie tak głupie jak Chappie, ale za to nudne i bez sensu. Fajna laska choć trochę za chuda, ale żeby nie było zbyt pięknie jest też rudy koleś. Serio.
- Lubię takie niespodzianki. Nic o filmie nie wiem, niewiele słyszałem, nawet zwiastuna nie widziałem. Wtem! Kawał niezłej produkcji. Wciąga, trochę hipnotyzuje i pozostawia w głowie kilka pytań.
Młody programista wygrywa konkurs i dostaje "staż". Siedem dni w siedzibie/domu/twierdzy/laboratorium ekscentrycznego szefa hipotetycznego firmy a'la google (tu blue book). Nie napiszę ani słowa więcej, bo psułbym niespodziankę. Film skonstruowany jest tak, że nie bardzo wiadomo o co chodzi. W miarę upływu czasu widz dostaje do ręki kolejne informacje i robi się ciekawiej i ciekawiej. To właśnie siła tego obrazu. Powolne dozowanie faktów, dziwne interakcje między bohaterami, naukowe i filozoficzne dialogi.
Ex Machina zrealizowana jest z mistrzowską precyzją. Film jest bardzo kameralny, kilka pomieszczeń i dosłownie cztery postacie. Tyle wystarczy, żeby wywołać we mnie strach, empatię, podziw i napięcie. Ani przez chwilę się nie nudziłem, a przecież całość sprowadza się jedynie do serii dialogów. Dialogów ciekawych, oszczędnych i oddanych na warsztat świetnym aktorom. Domhnall Gleeson, Oscar Isaac i Alicia Vikander dopasowali poziom gry aktorskiej do reżyserii, doskonałej scenografii i niepokojącego udźwiękowienia. Jestem w szoku tym bardziej, że ten film wyreżyserował Alex Garland. Facet, którego poprzednia produkcja to Dredd 3D!
Wiem, że powyższy tekst niewiele mówi. Recenzja jest enigmatyczna, ale naprawdę nie chcę psuć nikomu seansu przez wchodzenie w poziom detali, który mi ułatwi pisanie, ale komuś może powiedzieć zbyt dużo. A warto zagłębić się w tę historię jako tabula rasa. Wtedy smakuje najlepiej.
Ciekawy pomysł, ciekawe wykonanie. Ale film jest nudny, niepotrzebnie przedłużony, a także całkiem oczywisty i banalny. Historia jednak trzyma zainteresowanie na odpowiednim poziomie, a ostateczne rozczarowanie jest w sumie niewielkie. Można było pociągnąć to w lepszych kierunkach, ale i tak pozycja dużo silniejsza od obsypanego peanami "Her" Thomasa Andersona. Właśnie w zestawieniu z tym filmem bardzo dobrze widać, jak można przy pomocy kilku bohaterów i specyficznej koncepcji opowiedzieć znacznie więcej treści, bo romansidło z Phoenixem było pozbawioną głębi wydmuszką. Z "Ex Machina" jest znacznie lepiej, choć nie rewelacyjnie. Myślę, że warto dać mu szansę, bo każdemu może spodobać się trochę bardziej, lub mniej. Słabo nie jest.
Skromne, budżetowe sci-fi. Dwóch facetów w super tajnym i super nowoczesnym "laboratorium", jedna sztuczna inteligencja w "ciele" atrakcyjnej kobiety i pytania o sens istnienia. Fajne, klimatyczne, dobrze zagrane, na pograniczu filmu grozy momentami i przede wszystkim ciekawe. Trochę może momentami za dużo filozofowania i "klimatowania", taki lekki przerost formy nad treścią ale to tak na siłę. Warto obejrzeć.
Takie filmy przywracają mi wiarę w SF. Fajnie, że są takie rzeczy jak Mad Max i takie jak Ex Machina. Niby zupełnie różne ale po jednym albo drugim człowiek zaraz sobie przypomina za co lubi ten gatunek. Klimatyczne, dobrze zagrane, pomysłowe, trzymające w niepewności, mające fajną ścieżkę dźwiękową, zmuszające do przemyśleń kino w cenie jednego wybuchu z dowolnego filmu Michaela Baya. Jestem za.